Ley electoral

Acabo de ler o artigo de Angy Galvín “Los expertos coinciden: la Ley electoral perfecta no existe.”  publicado no diario.es.

Pode que o titular non sexa moi adecuado, por obvio, pero no corpo hai outras tamén outras afirmacións tamén obvias pero das que se fala menos.

Como o vexo eu -sen moito coñecemento científico das fórmulas que se utilizan para sesgar- a cousa está así. Vou por partes.

O sistema actual, Lei d’Hondt:

O que máis se escoita, favorece o bipartidismo. Está claro que favorece aos partidos máis votados en cada circunscrición pero tamén está claro -por evidente- que en España rompeuse co bipartidismo utilizando este mismo sistema. Logo pode que o problema esté na circunscrición e non na proporcionalidade. Cando se fala da inxustiza deste sistema con IU, por exemplo, case sempre se argumenta co número total de votos acadados coma se a circunscrición fose única.

Tamén favorece aos partidos nacionalistas, que só se presentan nunha comunidade. E volvemos á demarcación xeográfica, a concentración de votos.

Fai que as demarcacións máis pequenas -normalmente rurais- teñan proporcionalmente máis representación. Ben, isto pode ser bo ou malo segundo se mire. A min non me parece moi mal, non sei se habería que corrixilo algo. Pero a idea de que os escanos de Andalucía, Cataluña e Madrid (a poboación destas tres comunidades é aproximadamente a metade do total) sexan maioría absoluta no Parlamento non me fai graza ningunha. Este aspecto é cuestionado pola esquerda porque este tipo de electorado acostuma votar á dereita, pero eu preguntaríalles por que. É máis doado facer campaña nas grandes cidades onde a poboación está máis concentrada e tamén máis rendible porque hai máis escanos en xogo.

A proporcionalidade total -iso que se define coma unha persoa, un voto, que digo eu que vaia definición… coma se agora cada persoa tivese un núnero diferente de votos- pode que sexa científicamente exacta pero non me parece xusta, como xa dixen poríanos en mans de tres comunidades. De feito a que propón Podemos tampouco é proporcional, proporcional, senón outra forma de proporcionalidade.

Total, que esta nova fórmula tamén ten vantaxes e inconvenientes, igual que todas. E polo que parece prexudica ao PP e beneficia a C’s, basicamente. Tamén favorece algo a Podemos deixa ao PSOE case coma estaba. Moito me temo que, vanidades aparte por conseguir máis escanos, o problema de ter que pórse de acordo os partidos para formar un goberno estable vai seguir igual.

E se se explorara a circunscrición autonómica para as xerais?

Respecto de que voten as persoas maiores de 16… non sabería que dicirvos. Nesa idade -que coñezo porque lles din clase- non é que teñan moita madurez política, nin sequera persoal, coma para confiarlles o meu futuro.

De verdade alguén se poñería nas súas mans para algo importante?

Votar coas tripas

É un dos múltiples argumentos cando non se está de acordo cos resultados. Porque, coma sempre, os que votan coas tripas son os outros.

Eu manteño que a racionalidade non é unha das nosas principais virtudes, os políticos sábeno e utilízano.

Non hai máis que ver a “racionalidade” do argumento principal da campaña: Para o PP  foi -e é case sempre- o medo ao descoñecido; para o PSOE a “culpa” de Podemos no fracaso do Goberno do cambio; para Podemos “paz y amor”…

Da irracionalidade dxs votantes de dereitas fálase moito. Non tanto da dxs de esquerdas. Pero xs votantes de esquerdas tamén somos irracionais. Eu supoño, aínda que os analistas non falan moito diso, que moita xente de esquerdas votou ao PSOE pola antipatía que lle xerou Pablo Iglesias pola súa “prepotencia”; que moita xente de centro esquerda votou ao PP pola incertidume dun Goberno con Podemos; que moita xente de esquerdas non votou a Podemos por non ter acordado un Goberno con C’s e PSOE e outra moita non votou ao PSOE por non formar Goberno con Podemos e os nacionalistas -de esquerda e de dereita-… Pero ningunha razón relacionada directamente coas medidas que se tomarían en cada caso.

Parece que nin os analistas nin os dirixentes de Podemos saben por que perderon votos. Eu vou dar unha razón, que é a que fixo que perderan o meu: que nas anteriores me enganaron. En Galiza perderon sesenta e pico mil votos e un escano, que pouco me parece. E non sei por que lles pilla de sorpresa porque na asemblea de En Marea, do 15 de maio, a maioría das persoas que tomaron a palabra -fóra dos mitins inaugurais- e as representantes das mesas de traballo cuestionaron a fórmula da coalición. Dentro de En Marea hai bastantes persoas nacionalistas -aínda que pode que moitas non independentistas- que aspiramos a ter voz propia no Parlamento do estado. Ese fora un dos obxectivos de En Marea para as eleccións de decembro.

Estaba claro que dentro de En Marea había un ruxe-ruxe con ese tema. Pode que moitxs a votaran de todas formas -tamén na esquerda hai “fieis”. Está claro que sesenta e pico mil, non.

Voto das persoas emigrantes

Cada vez que hai eleccións, de calquera ámbito, aparece a mesma polémica. Desaparece despois das votacións, non se volve falar do tema, non se toma ningunha medida… E volta a empezar.

Non coñezo ben a normativa ao respecto, nin teño referencia da doutros países. Voume remitir ao que eu considero de lóxica.

Quen ten que votar en cada convocatoria electoral? Pois, de caixón.

En Europa. Para as europeas, xs que viven en Europa; para as nacionais, xs que viven en cada país; rexionais ou autonómicas, xs que viven… e así sucesivamente.

Eu penso que se vas vivir a outro país, a outro concello…, cénsaste alí para converterte en cidadán dese lugar. Iso fai que tributes alí e tamén que te beneficies da política social que teñan. E polo tanto votas alí sen diferenciarte da túa veciñanza “nativa”. E xa está.

Se quero ser cidadá dese lugar debería ser nas mesmas condicións. Poderei participar nos mesmos procesos electorais… Vamos, que igualiño que todxs xs de alí.

Que clase de europeístas somos?

No caso de Iberoamérica o tema é aínda máis anacrónico. Emigrantes -normalmente de orixe galega- de segunda e terceira xeración, teñen dereito a participar nos comicios galegos, e non sei se españois -ademáis dos do país no que viven. Mesmo creo que se dou algún caso no que o voto exterior puido decidir a cor dun goberno.

A min paréceme que sería moito máis sinxelo que cada quen sexa de onde está en cada momento.