Violencia e Policía

Se hai anos -moitos- me din que hoxe ía estar escribindo isto, non o crería.

Collín a época de correr diante dos “grises”. Pasabamos por diante da comisaría de policía rapidiño, sen mirar para ese lado, disimulando, tratando de pasar desapercebidxs.

Tamén collín a de “esos chicos de marrón, ¿de que colegio son?”. Época un pouco máis relaxada -que non amigable- coma se pode deducir polo slogan.

Hoxe, sen ter as cousas demasiado claras, penso que deberiamos moderar o grao de belixerancia coa policía.

A violencia existe. Os grupos violentos organizados aproveitan as grandes concentracións de xente -manifestacións, encontros deportivos e mesmo culturais…- para exercer a violencia de forma “segura”. Esta seguridade tamén lla pode dar o feito de que en moitos casos aparece un movemento social que se encarga da defensa xurídica e de recadar cartos para pagar as multas.

Cando se producen actos violentos por parte de grupos organizados, a responsabilidade das consecuencias acostuma a caer do lado da policía. Se actúa cuestiónase a desproporción e se non actúa a incapacidade.

Pero digo eu que os propios violentos tamén terán unha boa parte de “culpa” do que lles pase -sen contar do que lles pase a outras persoas que pasaban por aí.

Non debiamos ser tolerantes cos intolerantes nin utilizar á policía coma arma política -con minúscula.

Explicación e xustificación

Non son a mesma cousa pero ás veces paréceo.

Tódolos comportamentos son explicables, mesmo o dun asasino en serie. Pero cando analizamos comportamentos concretos unhas veces explicámolos e outras non, co que pode dar a impresión que os que explicamos son “máis xustificables”.

Vou por un exemplo: a violencia -parto de que non é xustificable en ningún caso. E dúas situacións extremas.

Unha nova sobre violencia de xénero; coméntanse milleiros de cousas sobre o maltratador: que era mala xente, que parecía tan normal… e normalmente ninguén se pon a explicar por qué esa persoa é violenta. Da coma pudor facer iso. E da pudor porque pode ser interpretado coma unha excusa.

Un/ha nenx pequenx contrariadx enfádase e ponse a dar patadas a todo o que pilla. Case sempre aparece un comentario que pode ser “Ah!, xs nenxs… xa se sabe” ou algo máis elaborado “coma non sabe expresarse doutra maneira… faino así”, e en calquera dos casos a cousa adoita queda aí. Efectivamente non sabe, aínda non aprendeu, por iso hai que enseñarlle. Chámase educar.

En moitos casos xs nenxs aprenden sós estas cousas, pero está claro que non todxs. Moitas persoas adultas cren que se están cabreadas ou se se senten víctimas, calquera actuación -aínda que sexa violenta- está xustificada.

Tamén habería que educalas, non só explicar o seu comportamento.