Vestimenta

Estas fotos collinas en Facebook. Son da publicidade dun centro destes que se dedican ao deporte e saúde, que están moi de moda na actualidade.

Son dun centro privado pero aos efectos que vou comentar, a vestimenta, tanto ten. Eu vou a un multiusos deportivo público e a o asunto é parecido.

Non sei se o alumnado é real ou alguén preparou un escenario para as fotos da publicidade, pero a escenificación correspóndese coa realidade.

Vexamos aos homes. Na primeira foto vense dous homes vestidos con pantalón de deportes folgado, curto, por enriba do xeonllo, e camiseta normal, unha con manga curta e outra sen manga. Na segunda o mesmo; un con pantalón de chandal longo e camiseta con manga e o outro pantalón de deportes, das mesmas características que os anteriores e camiseta sen manga.

Vexamos as mulleres. Primeira foto, a da dereita, tamén leva pantalón de deportes e camiseta pero o pantalón é moito máis curto, xusto debaixo da nádega; a do medio da foto leva unha malla moi curta e un bodi tamén moi curto, o xusto para cubrir o peito; a da esquera unha malla a medio muslo e un bodi dos que deixan as omoplatas ao descuberto. As da segunda foto, todas malla debaixo do xeonllo e bodis de tirantes.

Están a facer a mesma actividade, polo que supoño que ésta non require unha vestimenta determinada. Por qué visten diferente?

Quén decidiu que as mallas -que ademais teñen que ser de tecidos artificiais para que indo pegadas ao corpo teñan elasticidade- son mellores para as mulleres? Como nos convenceron para levar esa prenda tan incómoda?

Xa sei que os ciclistas tamén as levan, pero debe haber algunha razón de productividade moi forte para iso, que non é a norma xeral.

Por qué sempre a nosa vestimenta e o noso calzado teñen que ser máis incómodos?

Os vestidos

A que se lía cada ano, co gallo das campanadas, co tema do vestiario feminino.

Dixen e escribín moitas veces o que penso ao respecto dos convencionalismos da estética feminina: pelo longo, zapatos con tacóns imposibles, vestimenta coa que resulta case imposible respirar, depilación, maquillaxe… en fin… un lote de cousas moi incómodas pero coas que os homes parece nos ven moito máis atractivas ?? E nós, por sentirnos admiradas… pois a sufrir. Xa sei que algunha desas cousas tamén a empezaron a facer os homes. Se o da igualdade vai por aí… pois que ben.

Aclarado o meu posicionamento no tema vestiario. Hai moitíiiisimas ocasións nas que as mulleres -especialmente as que teñen repercusión pública e/ou mediática- se prestan a estas escenificacións. Entregas de premios cinematográficos, musicais… Mesmo mulleres pouco sospeitosas de machistas poñen o disfraz correspondente para a alfombra vermella -ou de calquera cor- de turno. Locen vestidos que moitas veces non son seus, son prestados por casas de moda. A desculpa é que hai que promocionar a industria da moda que move moitos cartos e xera moitos postos de traballo. Nesas ocasións non se forma tanto alboroto nas redes sociais, seguramente porque esas mulleres son máis “poderosas” que as que presentan as campanadas.

Moitas desas mulleres -Madonna, Lady Gaga…- locen vestimenta que non ten nada que envexarlle á de Pedroche.

E xa que estamos na espiral capitalista, moito peor me parece defender o mantemento da industria armamentística porque o peche implicaría a desaparición de moitos postos de traballo. Disto si que non vexo eu nada nas redes. Pero esa é outra historia.

E digo eu… se nos imos pór quisquillosas, por qué non “xulgamos” pola maneira de vivir, de actuar na vida real? ou é que o real é o que sae pola tele?

Melenas e tacóns

Xa sei que neste momento do que se fala é da violencia machista. Pero a min gústame máis subliñar cousas menos evidentes, porque penso que é no cotián e no rutinario onde está o xermolo das situacións máis extremas.

Voume referir ás melenas e aos tacóns porque son o non vai máis da feminidade e gustan por igual a homes e mulleres.

Empezo polo pelo. Hai algo máis bonito, máis feminino e que guste máis que unha longa e fermosa melena? É unha verdadeira obsesión. Aos homes encántanlles tanto dunha forma poética “enredarse nel” coma sexual “agarrala dos”. Ás mulleres tamén lles encantan as melenas, non sei moi ben se é para así gustar máis aos homes ou se é gusto de seu.

É tal a obsesión que en máis dunha ocasión escoitei comentar a preocupación -propia ou por unha terceira- pola perda do pelo cando se vai facer un tratamento de quimio, case máis que polo resultado do tratamento e polo tanto da evolución da enfermidade.

A ver… que non teño eu nada en contra de que cada quen leve o pelo como queira, pero hai que recoñecer que o pelo longo limita moito, especialmente ás nenas, na infancia. Cando as criaturas empezan a ser autónomas -vestirse, peitearse, asearse…- o pelo longo non axuda. Fai, por exemplo, que realizar actividades deportivas sexa máis incómodo: despois hai que ducharse, secar o pelo…

E os tacóns? Só a min me parecen unha tortura? Tamén teñen connotacións sexuais, son fetiches en todo tipo de relacións -non só nas sadomasoquistas. Ata as mulleres policías das películas e series perseguen os delincuentes subidas en tacóns de agulla cos que eu non podería dar máis de dous pasos.

Que tampouco lle vou negar a ninguén a posibilidade de sufrir como lle dea a gana, pero…

Non haberá algo de machismo nestas pequenas cousas?

Non estaremos a afacer as nenas a pasar incomodidades polos homes?