Grazas, Gonzo

No xornalismo, o mesmo que en calquera outra actividade, a actitude coa que te presentas inflúe na resposta dos teus interlocutores.

Teño comentado moitas veces que me parece fóra de lugar a actitude -bastante “fachendosa”- da maioría dxs reporteirxs cando preguntan ás personaxes que entrevistan. O obxectivo parece facer preguntas incómodas que non teñan resposta ou facer afirmacións tendenciosas como introdución á pregunta -nestes casos a persoa que ten que contestar atópase no dilema de desmentir ou matizar a afirmación inicial ou respostar a pregunta que vén condicionada pola introdución.

Xustifican esta actitude coa “liberdade de información” por unha banda, coa suposta necesidade -no caso dxs políticxs- de que necesitan da prensa para sobrevivir por outra e finalmente co de que “aturar” as incomodidades vai no soldo.

E claro, cando se atopan coa cidadanía non entenden que ésta tamén ten liberdade de expresión e que tamén debe ir no seu soldo que manifeste a disconformidade coa liña informativa -manipuladora polo que parece- dalgúns programas ou dalguns medios.

Por iso lle dou as grazas a Gonzo. Algunhas veces -moi puntualmente, porque en liñas xerais paréceme que o seu traballo é bo- manifestei a miña disconformidade coa súa forma de preguntar; dende lonxe cando non hai posibilidade de resposta, reiterando a mesma pregunta que non lle queren contestar… Pero no caso da cobertura do referendo catalán o seu traballo pereceume impecable.

Presentou a cara da normalidade, que tamén me parece importante. En todo momento as imaxes que presentou foron de xente “normal”, civilizada, que respondía nun sentido ou noutro dunha forma sosegada e cando facía conexión en directo co programa no que traballa había xente detrás, coas súas pancartas, pero que o deixaba falar.

E digo eu… algo terá que ver el e o seu traballo para que lle mostren ese respecto.

Para min foron as primeiras imaxes da normalidade que vin. Tamén teño que recoñecer que non vin moito a TV ese día porque xa supoñía o que ía atopar.

Non digo que non haxa que poñer as incidencias, especialmente cando son tan graves. Pero se se utilizan por ambas partes de forma tendenciosa, a información que se transmite non é obxectiva, polo tanto non é boa.

Podemos e o fútbol

Cada vez entendo menos a Podemos.

Empezou gustándome o discurso de Pablo Iglesias, pareceume interesante que creara un partido para concorrer ás eleccións e ata lle din o meu voto a ese partido -en coalición con outras forzas.

Defraudoume o feito de que “as confluencias” non poidesen formar grupo parlamentario propio. Tamén me defraudou que non se poidese formar un goberno alternativo ao PP -tanto me ten canta responsabilidade sexa de cada quen- e mudei o meu voto.

Pero seguíame parecendo unha moi boa opción política.

Agora mesmo xa non sei que pensar. Estou tendo a impresión de que lle importa máis o ruído mediático que a actividade política real, a que resolve os problemas da xente.

Pedir que non emitan a misa na TV en vez de derogar o Concordato… e cousas similares non van resolver nada.

E agora a moción de censura. Que eu pregúntome se o que importa e sacar ao PP do goberno ou ter protagonismo. Hai algunha posibilidade real de que a moción se chege a presentar? E se se presenta… Que posibilidade hai de gañala? E xa que estamos especulando, cal sería o plan para despois de gañala?

Eso si, imos estar entretidos un lote de tempo con todas estas especulacións, as cadeas de TV encantadas… e a casa sen varrer.

Pois o mesmo que sempre se dixo do fútbol: ternos ocupados en parvadas para que non pensemos noutras cousas.

Podemos e a misa

Hai uns días falaba do principal inconveniente, para min, de ser maior: estar a vivir todo o tempo os mesmos procesos, que para a xente nova son moi novidosos e revolucionarios.

Pois un deles e o tema relixioso. Non sei se saberá a xente máis nova que a nai do año é o Concordato. Todo o demais é andar polas pólas.

O Concordato coa Santa Sé, coma o seu nome indica, é un tratado entre un estado e a Santa Sede, máxima institución da Igrexa católica, que ten persoalidade xurídica propia como suxeito de Dereito Internacional. Un acordo que ten categoría de Tratado Internacional e polo tanto de “rango” superior á lexislación de cada país.

Ningún país europeo ten tratado coa Santa Sé e case todos retransmiten a misa pola TV pública. Penso que iso podería levarnos a cuestionar que é o importante.

Considérome atea e non teño inconveniente en que poñan ta TV un espectáculo relixioso, católico ou doutra relixión. Tampouco é algo que me entusiasme. Ata hai pouco tempo nin coñecía a súa existencia. O que verdadeiramente me importa é todo o demais, empezando polo ensino, a financiación, os beneficios fiscais… Pero todo iso non é fácil de solucionar mentras siga vixente o Concordato porque non se pode lexislar en contra del e no Concordato están recollidos todos eses privilexios.

Que non se retransmita a misa pode enrabechar a algún bispo retrógado pero non cambia en absoluto as relacións igrexa-estado. Por outra banda tamén pode cabrear a esas persoas que a ven porque non poden desprazarse a unha igrexa e asistir presencialmente. Sinceramente non entendo as razóns que levaron a Podemos a facer algo con tan pouca transcendencia na vida da xente.

En algunha ocasión o PSOE, nos seus mellores tempos de maioría absoluta, tentou revogar o Concordato. Non foron quen.

Por todo isto, Sras. e Srs. de Podemos -e doutros partidos ou organizacións- deixade de marear e de buscar protagonismo mediático propoñendo medidas que non mudan absolutamente nada e propoñede revogar o Concordato, dunha vez. Todo o demais son manobras de distracción.

Cambalache

Coñecín esta canción pola versión de Nacha Guevara, pero foi composta por Enrique Santos Discepolo moitísimo antes, 1934.

A letra sempre me pareceu politicamente pouco correcta, vai a contra da tendencia que se xerou coa volta da democracia; todxs somos iguais, calquera pode ser o que se propoña, todas as opinións son respectables, cada quen ten a súa verdade…

Hoy resulta que es lo mismo
ser derecho que traidor,
ignorante, sabio o chorro,
generoso o estafador…

Penso que nos pasamos con todas estas afirmacións, que fixemos unha mestura de conceptos. Supoño que, coma case sempre, a intención era boa, valorar as persoas que pertencen as clases sociais máis desfavorecidas. Pero tampouco hai que vivir nunha mentira.

Non somos iguais, nin física nin intelectualmente, e a desigualdade non provén só da situación económica e social. Existen limitacións xenéticas que nos van condicionar. Non todxs podemos ser deportistas de élite aínda que co adestramento poidamos mellorar as nosas condicións físicas nin ser “Nobel de Física” se temos unha discapacidade intelectual. Polo tanto calquera pode ser o que se propoña sempre que se propoña unha meta alcanzable.

Todas as opinións son respectables pero non todas son cualificadas. Eu non podo respectar da mesma maneira a opinión dunha persoa experta no tema que a de unha que non o é. Non entendo moi ben por qué agora lles dá aos medios de comunicación por preguntar por calquera asunto a persoas coñecidas por unha actividade que non ten nada a ver co tema polo que se lle pregunta. Mesmo os colaboradores dos programas de televisión opinan tanto de política coma da mecánica dun avión -cando hai un sinistro.

¡Todo es igual!
¡Nada es mejor!
Lo mismo un burro
que un gran profesor.

E as verdades? Onde queda aquilo de buscar a verdade? Agora hai tantas verdades coma persoas.

Se eu sinto que me enganaches o que é verdade é o sentimento, non necesariamente o engano.

Pero a interpretación que se fai é: eu sentín o engano e esa é a miña verdade.

E con tantas opinións e tantas verdades é moi difícil ir a ningures.

Carta aos Reis Magos

Xa que parece que entramos nunha nova era, nunha nova maneira de facer política, a min gustaríame que non só mudase a forma de facer política. Por exemplo a forma de facer TV.

Gustaríame que, aclarado quen goberna e quen fai oposición, os políticos se dedicasen a iso. Porque andar de cadea en cadea, de programa en programa, para rematar dicindo o mesmo en todos os lugares -anécdotas incluídas- supoño que lles quitará moito tempo para dedicarse ao seu. Eu non me imaxino a min -nin a ninguén- facendo o meu traballo e ao mesmo tempo estar omnipresente en tódolos platós. Unha cousa é unha campaña electoral, que tamén podían ser máis discretas porque penso que a relación nova información que aportan – custo económico non é rendible, e outra que estemos tooodo o tempo en campaña.

Tamén me gustaría que os grupos de comunicación se dedicasen ao seu. E dentro do seu está facer series, cine, musicais, reportaxes… ademais da información e a opinión. Porque non nos enganemos, facer un programa de cinco horas nun plató cunha xente aí sentada -a eses non os fan estar en pé- falando de tanto me ten que, sae moi barato. E digo barato no sentido literal, escoitei a Jordi Évole dicir que el só pode facer un número determinado de programas ao ano porque saen máis caros que as tertulias e ocupan menos tempo de programación. Véndeno coma formatos novos con moita pluralidade e liberdade de expresión, de “interese cultural” ¿?… Pode ser, pero eu véxoos repetitivos e cunha liberdade de expresión daquela maneira -na esencia dos formatos está a violencia verbal- que non contribúe en nada á cultura da paz.

Por isto, é por outras razóns, pídolle aos Reis Magos -e a toda a sociedade, para ser máis realista- que nos dediquemos a traballar, cadaquen no seu, para mellorar a vida de todxs.