Brecha dixital

Penso que nesto da fenda dixital das persoas maiores hai moito paternalismo e interese económico, coma en case tódolos aspectos que concirnen á xente maior.

Son unha persoa maior moi independente.

Empecei a utilizar ordenadores cando aínda non tiñan rato, si, coas teclas de función. De Internet xa non digamos. Logo viñeron os ratos e tiven que adaptarme. É moito máis fácil, dician os informáticos. Pero non nos enganemos; o máis sinxelo é o que xa se sabe. Aprendín. Tamén apareceron as redes internas que só servían para mandar documentos entre departamentos da mesma empresa ou entidade… Tamén aprendín. Coa Internet global o mesmo.

Foise desenvolvendo o uso en liña; aparecen páxinas web, aplicacións… para facer compras e xestións administrativas… Tamén aprendín a utilizalas.

Ata aquí todo normal.

Pero logo chegaron as melloras. Para que o procedemento fose máis sinxelo, máis seguro… Informáticos e empresas non paran de facer innovacións de forma que o que antes facías dunha maneira agora é de outra. Para que ata unha crianza de tres anos saiba facelo.

Aquí vou facer unha paréntese; as criaturas de tres anos non son máis listas do que era eu a esa idade porque saiban utilizar unha tableta ou un teléfono -eu non o facía basicamente porque aínda non existían-, é que están pensadas e deseñadas para que o fagan.

Ben, continúo. Pois con tantas “melloras” chega un momento no que xa aprendín a facer a mesma cousa de tantas maneiras -recordemos que son maior- que nas tarefas que non son cotiás xa non me da a gana de aprender máis, porque é moi probable que a próxima vez que teña que facelo xa sexa diferente. E xa prefiro que alguén a faga por min. Pero non porque non poida facela eu senón porque non teño ganas de pelearme coa aplicación; que se toquei na icona do lado, que se se colga, que se nese momento non vai porque está sobrecargada…

Son unha analfabeta dixital? Penso que non.

Que hai moitas cousas que prefiro facer en persoa? Si, especialmente mercar.

E digo eu… A atención personalizada non debera ser un servizo só para persoas maiores coa excusa de que non sabemos utilizar a tecnoloxía.

Eu sei utilizar as cabinas de “pago fácil” -vaia ironía- das autoestradas ou as caixas de autopago dos supermercados pero non o fago por varias razóns diferentes ao descoñecemento.

Modernidade

Non temos termo medio. Ou estamos nun extremo ou no contrario. E cos avances científicos e tecnolóxicos non iamos ser menos.

Non hai moito falaba, neste blog, do plástico e o papel. No canto de concienciarnos da reutilización e da reciclaxe do plástico decidimos cambialo polo papel, coma se a utilización abusiva do papel non nos levara a outro “delito” ecolóxico. Volvo sobre este tema porque hai pouco vin nas redes un vídeo que nos anima a mercar os dentífricos que non veñan empaquetados en caixas de cartón (que por certo non sei se aquí -o vídeo creo que era islandés- hai algunha empresa que faga iso).

A mín paréceme que cos adiantos tecnolóxicos comportámonos coma novos ricos, sen medida. Sacamos a bandeira da asepsia e veña… a superempaquetar todo coma se non houbese un mañán -e nunca mellor dito. Recordade o da laranxa pelada e envolta nun plástico.

Moitas aínda recordamos ir ao ultramarinos mercar productos  alimentarios a granel. Viñan en sacas e vendíanos en bolsas de papel, levar a nosa propia bolsa de tea ou cesta, devolver os envases de vidro… Tamén nos desmaquillabamos cun producto limpador e unha esponxiña, por suposto reutilizable. Tamén, as persoas operadas de hemorroides utilizabamos papel hixiénico húmido -por recomendación da cirurxiá- para as defecacións e o seco para a micción.

Agora utilizanse toallas de papel para desmaquillarnos e papel hixiénico húmido para todo. Ao final todo remata no váter. E cal é a solución? prohibir a fabricación deses productos?

Non estou en contra dos avances, o que me cuestiono é a cualidade dos avances. Está a pasar coa tecnoloxía; non paran de saír novos productos “máis avanzados” que o anterior, que para a maioría dxs usuarixs non ten utilidade engadida algunha.

En algún momento alguén empezará a analizar as materias primas dos aparellos informáticos; como se conseguen, cal é a súa composición… Pediremos que se prohiba a súa fabricación?

Non todo se pode solucionar con prohibicións. A cidadanía ten que ser responsable das súas acuacións, non deixarse enganar polo desmedido afán de enriquecemento dalgúns.

Os avances deben responder ao criterio de comodidade pero tamén ao de sustentabilidade.

A modernidade

A modernidade hoxe é a tecnoloxía, pero sempre houbo modernidade e sempre a afrontamos de forma estúpida. Refírome a estupidez no sentido de torpeza para comprender as cousas máis que a falta de intelixencia, aínda que teñan relación.

A nai de tódalas estupideces é a relación -falta de relación- coa natureza. En xeral o uso que facemos da modernidade non concorda coa ecoloxía, pero no momento que aparece algo moderno… aló que imos.

Vou mencionar algunhas cousas que foron modernidade no seu momento.

Os cueiros desbotables dos bebés. Apareceron e o seu uso xeneralizouse até o punto de que hoxe considérase artigo de primeira necesidade e a frase “non ter nin para cueiros” soa igual de dramática que se fora para pan ou leite. O que vou dicir valería tamén para envases de plástico, panos da man, papel de cociña…

Aparece un producto novo que é útil pero que ten algún inconveniente -case todo o ten. En vez de valorar pros e contras e optar por utilizalos pero non sempre, a publicidade e a estupidez lévannos a consideralos imprescindibles.

Exemplo dos cueiros: Aparecen os cueiros desbotables que son caros e xeneran moito lixo -malo, non reciclable- e pola outra banda están os de tea que se lavan, reutilízanse e tamén contaminan un pouco co deterxente. Unha decisión non estúpida -segundo o vexo eu- sería utilizar os desbotables en ocasións puntuais -viaxes, estancias curtas fóra da casa…- e seguir a utilizar os de tea o resto do tempo. Aforraríanse cartos e residuos. De feito coñezo xente que empezou a utilizalos desta maneira. Entre a publicidade e a estupidez convencéronnos de que eran máis hixiénicos os desbotables.

Paréceme que coa tecnoloxía estanos a pasar o mesmo e aquí os argumentos son a rapidez, a seguridade, a comodidade… Temos que aforrar tempo na espera que se descargue unha páxina, segundos; en chegar a un lugar, minutos-… É máis cómodo que o coche nos fale, a min que nin se lle ocorra; que o teléfono sexa máis pequeno, ou máis grande; que poidamos pór o lavalouzas dende o traballo, non entendo moi ben porque non o poñemos cando estamos na casa; que fagamos as xestións por teléfono ou por internet, e así nos saen moitas…

Ao remate o que importa é consumir o que nos manden pero coa sensación de que o facemos porque somos moi intelixentes e moi prácticxs.

Que non digo eu que en algúns casos sexa útil pero meterse nese vórtice sen valorar vantaxes e inconvenientes…

Estar á última en tecnoloxía non debera ser un fin en si mesmo. A tecnoloxía tamén xera moito lixo perigoso e os materiais que se utilizan para a fabricación non son ilimitados.