As cartas de Simone

Hai unha frase, que aparece de cando en vez nas redes, atribuída a Simone de Beauvoir -vouna dar por certa, con isto das redes nunca se pode dar nada por veraz- “O feminismo é unha forma de vivir individualmente e de loitar colectivamente” que penso non practican moitas feministas e moitos feministos.

Estxs feministxs fan moitas manifestacións de todo tipo en contra do patriarcado e do machismo pero de portas adentro seguen a manter os papeis asignados pola sociedade patriarcal, educando a súa crianza -inconscientemente, supoño- neste modelo.

As persoas que levantan polémica pola publicación dunhas cartas de amor “bastante cursis” de Simone de Beauvoir penso que o fan sen considerar a época na que viviu. Eu son posterior a ela, bastante, pero supoño que a sociedade na que vivín eu cando era nova podía ser moi parecida á que viviu ela coa mesma idade.

Non sei se ela facía o mesmo ca min, pero vouvos contar o que facía eu.

Considero que vivín dunha forma moi libre pasando desapercebida; no terreo persoal, non era a maior nin a máis pequena dos irmáns, nin era varón, polo que non acaparaba o centro de atención familiar; e no profesional era docente, sector no que o machismo era menos virulento. Na época de estudante adulta vivía nun piso compartido, “sen pais”. Todo isto facía que poidese vivir con moita leberdade de actuación. Tampouco casei nin tiven descendencia, mascotas ou plantas e polo tanto tampouco o grao de atadura que iso representa.

Cando chegou o momento das relacións de parella mesturaba amor e sexo de forma semi-inconsciente basicamente por dúas razóns; por unha banda eu sentíame mellor conmigo mesma tendo relacións sexuais con alguén do que “estaba namorada”, menos pendón, e socialmente estaba menos criminalizado; e por outra, a persoa coa que me deitaba tamén se sentia mellor, facíalle sentirse máis valorado e non te trataba coma unha “fresca”.

Que non digo eu que me deitara con persoas que me caían mal… algunhas veces eran amigos, pero de aí a que os considerara “parella formal”…

Este tipo de actuacións -o mesmo que esaxerar o placer- é pouco feminista? Pois supoño que unha feminista de hoxe diría que si.

Para min foron pequenos matices que me permitiron vivir con un grao de liberdade moito maior que a maioría das mulleres da miña idade.

Como dixen, pode que a Simone lle pasara algo parecido.

Masturbación

Que pouquiño mudaron tantas cousas!!!

Neste percorrido que fago pola miña sexualidade -e polo tanto pola concepción social desta en diferentes períodos- tiña que estar este aspecto. Pero algo que vin en Facebook fixo que me adiantase ao previsto.

Tratábase dun “meme” dunha suposta organización xuvenil cristiá que -independentemente da existencia real ou non da organización ou de se o contido era unha broma, con isto das redes sociais nunca se sabe- penalizaba moralmente (pecado) a masturbación feminina. A masculina tamén, de pasada. E había comentarios de todo tipo -atacando ou defendendo.

Vou ao meu.

Para min a masturbación foi, é, e será -tendo parella ou non, soa ou acompañada- unha faceta moi importante da miña sexualidade.

Ao principio, cando conseguir anticonceptivos era complicado, a masturbación mútua podía ser unha solución moi boa. Non sempre o era.

Como xa comentei, a educación sexual era inexistente e de sexo case non se falaba, corríase risco de enxuizamento. Durante un tempo, aínda que hoxe coste crelo, non tiña conciencia de que iso que facía, soa ou acompañada, era masturbarse. Nun momento souben que a veces os homes facíanse “pallas” pero iso era coma unha especie de necesidade física; chegaba un momento en que os testículos estaban xa cheos e había que baleiralos, así se explicaban as polucións nocturnas.

Pero as mulleres… Non recordo cando souben que a masturbación feminina existíse -aínda que fose pecado- pero pasados os 18, seguro. As mulleres empezamos a falar se sexo, entre nos, cando tiñamos mozo; que cousas facías, que cousas che gustaban, que cousas lle gustaban a el… Iamos aprendendo unas coa experiencia das outras, probando facer as cousas que che contaban e ver se che gustaban. Estas conversacións sempre estaban relacionadas co sexo en parella. Non recordo en toda a miña xuventude ter conversacións sobre a masturbación feminina.

E os homes, mesmo os máis liberais, non levaban moi ben saber que te masturbabas soa tendo unha relación de parella. Parece que afectaba a súa masculinidade por “non ser quen de satisfacerte”, coma se fose unha “tarefa” dos homes.

Nunca entendín, e sigo sen entender, por que algo que produce pracer e parece tan san, foi e sigue siendo tan deostado. Mesmo hoxe escoito nalgúns programas de TV como “insultan” aos homes chamándolle “pajillero” e ás mullers “masturbadora”. Se a masturbación en compañía non tivese connotacións pexorativas pode que diminuísen os embarazos de adolescentes.

O internado

O tempo que estiven interna foi unha época asexuada. O meu interese polos homes, coma parella, tardou aínda en aparecer e as fotonovelas quedaran xa fóra da miña vida.

Non creo que sexa necesario aclarar que o colexio era feminino, pero por se hai alguén novx lendo isto direille que polos 60 as escolas e os colexios eran masculinos ou femininos. Nos pobos pequenos as escolas podían ser mixtas, se había pouco alumnado, e así cunha Mestra soa solucionaban o tema da Educación para todo o pobo. Nunha desas estiven eu, de moi pequena.

Mesmo a Escola de Maxisterio tiña aulas de mulleres e de homes pero tamén alí había excepcións; se despois de facer os grupos masculinos e os femininos, coa súa ratio correspondente, sobraba xente, entón facíase un grupo mixto.

A economía, tamén por aquelas, era máis importante que a moral.

Nesa idade -16, 17 ou máis anos- era bastante frecuente que as rapazas tivesen mozos, cos que se relacionaban por cartas que traían e levaban as externas.

Fronte ao Colexio había un Colexio Maior, só masculino. Os mozos dalgunha das rapazas estaban alí. Comunicábanse escribindo nas paredes cunha lanterna dende unha terraza -pola noite, claro- e eles contestaban da mesma forma. Mesmo ás veces facían unha cita doble cun amigo del e unha amiga dela. Víanse os domingos sempre que as internas tivesen posibilidade de que alguén da familia as viñese buscar. O de ter máis de 16 anos non contaba. A maioría de idade estaba nos 21.

Eu vivía todo isto coma espectadora, cun certo interese, mesmo as acompañaba á terraza, cun frío que pelaba, para as conversas nocturnas… Pero eu tiña outros intereses, que pasaban por aprobar o curso e a reválida.

Grazas, Corín Tellado

As fotonovelas de Corín Tellado foron as promotoras do descubremento da miña sexualidade, aínda que eu nese momento non o sabía.

O guión era bastante repetitivo. Moza coñece mozo, namóranse, a relación ponse en perigo por causas alleas ao amor dxs protagonistas -económicas, culturais…-, supéranas e remata en voda. Pero Corín tellado acertou en dúas cousas; xs personaxes eran bastante normais, quero dicir que non eran nobres ou de clase alta, e os contidos erótico e sexual, aínda que non moi explícitos pola censura, eran dun tono moi elevado.

Eran os anos 66-68. Eu, aínda que pola idade sería hoxe unha adolescente, por aquelas poderíase dicir que era unha pre-adolescente. Lía as fotonovelas no meu cuarto, na cama -xa comentei que non se podían ler á vista dxs adultos.

Ao principio líaas coma se fose un comic ou unha revista de actualidade, pero fun notando que o meu corpo reaccionaba aos momentos “románticos” e entón pasei a lelas doutra maneira: buscaba a resposta corporal.

Non a buscaba de forma explícita, colocábame ou movíame de forma que me estimulaba “coma quén non quere a cousa”. Non coñecía o concepto, nin sequera a palabra, masturbación polo que non me parei -nese momento- a cualificar nin valorar o que facía. Pero máis tarde souben que o que facía era masturbarme e ao que sentía deille en chamar “orgasmitos de la señorita Pepis” copiando o nome dunha das revistas de humor satírico do momento -Papus ou Jueves, non recordo.

Grazas ao meu descoñecemento de todo o relacionado coa sexualidade non tiven conciencia de que estaba pecando nin tiven ningún sentimento de culpabilidade.

Esta fase rematou cando fun continuar os meus estudos a un colexio, interna. Pero foime moi útil máis adiante. Xa o contarei outro día.

As fotonovelas

Nos comenzos da miña adolescencia, seguía vixente o nacional-catolicismo, tamén as lecturas estaban definidas; Marcial Lafuente Estefanía para eles e Corín Tellado para nós. Os dous escribían unhas noveliñas moi populares e con moita frecuencia -unha cada semana, creo.

A Educación sexual era inexistente máis alá de bicarse que, aínda sendo mozos, non estaba de todo ben. As relacións sexuais non sabiamos nin que poideran existir -eu polo menos, non.

Lonxe de queixarme por non ter recibida información sobre o sexo estou moi agradecida, porque iso permitiume ir coñecendo a miña sexualidade coma algo natural e que non tiña que ver co sexo -iso me parecía-, sen as normas morais que tería de tela recibido.

Apareceron nesa época as fotonovelas, que eran coma os comics pero con fotos en vez de debuxos. Había unha de Corín Tellado.

Ler estas fotonovelas non era doado para as adolescentes por varias razóns; a primeira porque non estaba ben que as nenas de clase media -especialmente se eras estudante- liramos esas “vulgaridades”, deberiamos ler a Literatura seria que nos mandaban no colexio, e despois porque non tiñamos cartos para mercalas -por aquelas non había “pagas” e non che ían dar cartos para iso.

Pero apareceu a modalidade de aluguer. Si, a quiosqueira mercaba unha das revistas e alugábaa por días -coma pasou máis tarde coas películas nos Vídeo-clubs. Tiña moito éxito, ata había que apuntarse para establecer a orde.

Con esta modalidade, entre dúas, podiamos conseguir os cartos para o aluguer. E empecei a ler fotonovelas. A escondidas, eso si.