Se é limpo, non é bo

Nunha película de Woody Alen, de hai moito tempo, o protagonista dicía unha frase moi parecida a esta. Estaban falando de sexo e el dícía que o acto sexual pode ser limpo pero entonces non será bo -algo así.

Concordo con el. Os mellores orgasmos da miña vida foron en días de regra. Co meu descoñecemento da sexualidade “normal” nin se me ocorreu que coa regra non se tiñan relacións sexuais -falo, obviamente, dos días de pouco fluxo, primeiro ou últimos- e nin comentaba esa circunstancia, se xurdía, facíao. A parella, xa no fregado, tampouco dicía nada -hai que recordar que nese momento, cando eu empecei a ter relacións sexuais, éstas non se prodigaban moito e supoño que el pensaba que tampouco era cousa de pórse mexeriqueiro- e así seguín. En algún momento falando cunha amiga, quedou moi sorprendida de que o fixeramos neses días e foi cando me enterei de que normalmente non se facía.

Pouco a pouco fun descubrindo que a min, nos días previos á regra e ao principio dela, era cando máis me apetecía e os orgasmos eran máis intensos. Cheguei a conclusión de que esa mala sona que ten é inxustificada. A miña teoría é que neses días hai unha hipersensibilidade que potencia as sensacións; o que che molesta, cabrea e o que che gusta, gusta máis.

Non sei se hoxe en día sigue ese costume pero o que si sei é que o limpo segue a estar de moda. Nun deses estudos que se fan sobre a sexualidade na xente nova, uns mozos comentaban que se unha moza fai sexo oral é unha porca -guarra, dicían eles-, aínda recoñecendo que lles gustaba que llo fixeran.

A limpeza está moi sobrevalorada, coñecín persoas que non podían deitarse con alguén que non se duchara previamente, tiña que ulir a xabón. Eu teño moi boa relación cos olores naturais. Para min o sexo está relacionado con olores naturais, non con perfumes -que parecen ser moi motivadores noutras persoas.

Cando lin O Perfume pareceume moi interesante a formulación de que unha persoa poida ser rexeitada non por ulir mal, senón por non ulir.

Adolescencia

Despois do internado pasei unha tempada na que o namoramento en si mesmo foi máis importante que a relación cos homes.

Vou primeiro situarme na época.

Transcorre a finais dos 60, principios dos 70. No ambiente estudiantil había un pouquiño de apertura sexual -polo maio francés- pero “daquela maneira”. A apertura consistía en que os homes querían a liberdade sexual das mulleres para ter relacións sexuais, pero pouco máis. O fondo seguía igual.

No resto da sociedade a cousa estaba chunga. Os métodos anticonceptivos eran os naturais, marcha atrás e Ogino. Conseguir preservativos era cousa de heroes porque mesmo os homes -xulgados máis laxamente- que os ían mercar eran considerados coma depravados, e que che receitasen a pílula… case imposible.

Con este panorama ter relacións sexuais con penetración era moi temerario. Había unha vantaxe, que a SIDA non chegara aínda a Europa polo que o embarazo era o maior enimigo. A maioría das mulleres só tiñan estas relacións cos seus mozos. E ser mozos era un vínculo moi forte, tanto ou máis que hoxe estar casadxs. A perda de liberdade das mulleres nesta relación era case total.

Eu pasei esta época entre relacións imposibles -con veraneantes ou que tiñan moza- e noivados de bicos e aloumiños nas mans (manitas)

Coas imposibles sufría, pero eran moi emocionantes -como as atraccións de feira- e tiñan a vantaxe de que, por non ter visos de continuidade, a excusa para non ter relacións sexuais con penetración era ben aceptada.

As de noivos eran algo emocionantes ao principio pero logo convertíanse nun pesadelo: perdía liberdade e a parte da sexualidade era un lío; o magreo só non era ben recebido polo mozo -que o consideraba preámbulo da penetración- e a penetración era moi arriscada e non a quería eu -que era moi sensata por aquelas.

Total, que tiña que estar pendente de que os aloumiños non foran moi lonxe porque podían interpretarse coma preámbulo doutra cousa -se te deixabas ir e logo non querías “chegar ao final” pasabas á categoría de quentabraguetas. Que tensión!!… Así non hai quen desfrute.

Ou sexa que o sentimento de namoramento era a mellor opción.

Infancia

A miña infancia trancorreu na dicta-dura –voulle chamar así á primeira parte da dictadura- na que todo estaba mesturado. A moral cristiá, a civil e as leis eran a mesma cousa. O que era pecado era socialmente reprobable e tamén ilegal.

Isto era aplicable, loxicamente ao sexo. Calquera manifestación pública minimamente relacionada coa sexualidade, coma bicarse, era obxecto de recriminación “in situ” e ata de denuncia por escándalo público. Estou a falar de comportamentos de persoas heterosexuais, os homosexuais “non existían”. Eu, ata ben entrada na adolescencia, non sabía que esa posibilidade existira.

A vida dxs nenxs transcorría en “perfecta harmonía”; as nenas liamos tebeos –chamábase así aos cómics- de fadas e os nenos El Capitán Trueno ou Hazañas Bélicas. O curioso é que pese a que todo estaba perfectamente organizado, ler tebeos non estaba moi ben visto. Pode que fora porque “enchían a cabeza de paxaros”. Algo que aínda agora non entendo porque os paxaros colaboraban moito coa definición do masculino e o feminino da época. Pode que fora porque evadían da realidade. Non sei…

Pero todo isto non o percebíamos xs nenxs, na vida cotiá comportabamonos -especialmente nos pobos pequenos- dunha forma bastante libre. Xogabamos aos médicos, que era unha forma asexuada de satisfacer a curiosidade polo coñecemento do corpo, na escola aparecíanche mozos que ti non sabías que eran mozos teus… Ben mirado non era moi diferente da actualidade.