Comportamentos irresponsables

Acabo de ver un artigo publicado onte no eldiario.es “Miles de mascarillas en el mar”. Nono lin polo miúdo para non porme de moi mala baba porque co titular xa me chega.

Penso que temos que saír deste círculo vicioso: Coma somos unha sociedade irresponsable hai que impor moitas normas para que nos comportemos de forma responsable; pero como somos irresponsables responsabilizamos axs que nos impoñen as normas do noso comportamento.

Vou desenvolver un pouco esto que digo. Como as autoridades non nos din exactamente o que temos que facer coas máscaras pois nós guindámolas en calquera sitio e a “culpa” non é nosa porque non nos informaron ben.

Xa vivimos isto mesmo co plástico en xeral. Considerouse que o problema estaba no exceso de utilización -que tamén- e polo tanto a solución é deixar de fabricalo e utilizalo; é dicir, quedan exonerados os usuarios finais que son os que o reciclan ou o tiran en calquera sitio (si ya sabes como me pongo, pa que me invitas?). A solución pasa porque xs irresponsables non teñan a posibilidade de cometer falcatruadas no canto de educar para que non se cometan aínda que se poida.

Tiven, pola miña profesión, trato moi directo con adolescentes e asegúrovos que vivo nun constante déjà vu. A relación entre a cidadanía e a clase gobernante éche a mesmiña que entre os adolescentes e os adultos.

E digo eu se non sería hora de ir rompendo este círculo vicioso e que nos foran dando responsabilidades para que as vaiamos asumindo -coma se fai coa crianza.

Eu xa vou estando algo farta de que me traten como unha infante -as mulleres temos ás costas moitos anos disto- coa excusa de que hai moitos irresponsables.

Claro que ao ver as queixas dos medios e dos políticos porque as normas non son suficientemente concretas por un lado e que non hai suficiente autonomía polo outro, a miña esperanza de vivir nunha sociedade madura e cunha democracia altamente consolidada non é moi alta.

Corresponsabilidade

Non existe o risco 0 o mesmo que non existe a inmortalidade, pero nas sociedades máis desenvolvidas parece que non queremos aceptalo.

Queremos vivir máis e mellor ata o infinito e tamén queremos a tranquilidade da seguridade total.

Entendo que queiramos mellorar a nosa vida, pero non podemos responsabilizas a terceiros de absolutamente todo o que nos pasa.

Cada sociedade ten -pola propia Natureza- riscos potenciais. No momento que aparecen os feitos todxs temos que saber a mellor maneira de enfrontarnos a eles. Xapón é un pais propenso as sacudidas sísmicas e independentemente das madidas de prevención que se tomen toda a poboación -incluíndo a crianza- sabe o que ten que facer en caso de que isto ocorra. Nos países nos que hai neve boa parte do inverno viven con ela con normalidade, non sei se se monta unha crise política cando hai que pechar algún aeroporto pero dáme que non.

Pero aquí somos diferentes -infantís, diría eu. A calor no verán e o frío en inverno abren os informativos; os atascos nas entradas e saídas das grandes cidades en pontes ou vacacións son por “culpa” do goberno; e xa non digamos cortes por estradas cando neva.

Que non digo eu que non deba haber protocolos e plans para solventar un problema cando aparece pero a cidadanía tamén podía colaborar un pouco.

Meterse nun coche cun bebé e sen cadeas cando hai unha previsión de temporal… non sei eu se é unha idea moi sensata… aínda que non houbese neve. E xa non digamos os que foron a unha altura de 3 000 m en mangas de camisa.

Cando tomamos unha decisión deberiamos ter en conta algúns factores fóra dos nosos propios intereses. É máis doado cambiar os nosos plans que a meteoroloxía. Pero claro, é máís fácil botarlle as “culpas” a un terceiro que asumir a nosa responsabilidade pola decisión estúpida que tomamos. Eu teño a teoría de que canto máis responsable é un dos males que lle ocorren máis responsabiliza a un terceiro polas súas desgrazas.

Teño falado xa máis veces do infantilizada que está a nosa sociedade. Os políticos non nos axudan a que nos fagamos autónomxs e polo tanto a que cadaquen se responsabilice da parte que lle corresponde.

Sen querer darlle a razón ao Goberno, que tamén ten a súa responsabilidade, os conductores que viaxan sen cadeas cando avisaron dun temporal tamén son responsables do que lles poida pasar.

Consumidora

Son unha persoa sobria -dicir austera hoxe en día da cousiña, a palabra austeridade mudou o seu significado coa crise- e coma consumidora trato de ser responsable.

Pero, como se é consumidora responsable?

Cos productos de información e ocio -medios de comunicación en particular- teño algo claro; non me informo habitualmente en depende que medios e non vexo programas de TV con contidos ou actitudes machistas, racistas, homófobas… -por exemplo, case non vexo nada de Mediaset.

Non teño ningún producto financieiro -pago as cousas ao contado, viaxo… e a miña economía tampouco dá para moito máis- pero se decidira mercar algún preguntaría a quen ou que se vai financiar cos meus cartos -por certo, non coñezo a ninguén que o faga.

Coas empresas de servizos tamén me vou apañando; se me tratan ben repito e se non, non.

Onde me lío un pouco e co sector industrial, empresas que fabrican e venden cousas. Aquí sempre topo moitas contradicións,

Se un empresario bocachanclas fai unhas declaracións en contra dxs traballadorxs; teño que boicotealo, non mercar eses produtos, que a empresa teña perdas e teña un motivo para facer un ERE e remate despedindo a metade do persoal, ou fago coma que non o oín e que todo siga como está?

Consumo produtos de proximidade -por exemplo o leite- para desenvolver a economía da contorna ou con iso estou sendo cómplice dos intermediarios que explotan o campesiñado?

Doume de baixa nas redes sociais porque non cotizan debidamente nos países nos que operan?

En serio, é moi complicado ser unha consumidora responsable cando se vive nun sistema que ten tantísimas contradicións.

E iso que teño unha Licenciatura en economía!!!

La culpa fue del Cha-cha-chá

Esta é a impresión que me dá cando escoito aos políticos falar.

Ninguén quere ter a culpa. Na vida cotiá vexo moitas veces pelexas por botar a culpa uns a outrxs mesmo por sucesos accidentais. Por que facemos iso? Pois eu penso que para adiantarnos, non vaia ser que ao remate haxa responsabilidades. Se hai un culpable e non son eu, todo está ben. Non importa se o problema segue sen solucionarse, non foi culpa miña.

E nesas estamos na política.

Antes das eleccións a culpa era do bipartidismo e dos partidos maioritarios.

Despois das eleccións, xa sen bipartidismo, hai que empezar a sacudirse a culpa porque non se quere asumir a responsabilidade de nada. Todos son moi puristas e “hai cousas polas que non poden pasar”.

Que digo eu… Unha lexislatura tampouco dura tanto. Non creo que lles dera tempo a facer tódalas cousas nas que están de acordo e que son de emerxencia. Non se vai facer un referendo monarquía-república? -por pór un exemplo- Ben, supoño que podemos esperar outros catro anos. Pero hai cousas que non poden esperar.

E agora parece que nos van pasar  pelota á cidadanía. Xa os estou oíndo… non podemos permitir que goberne un partido indecente, bla bla bla, bla bla bla.

E tamén digo… Por que non o impedistes vós?

Comigo non contedes, non vos volverei dar o meu voto. Votarei, si -considéroo un deber, ademais dun dereito- pero non volverei votar a quen me enganou e defraudou. Manifestarei co meu voto a miña disconformidade coa vosa actuación, que eu considero irresponsable. Non me importa demasiado quen tivo máis culpa ca quen.

É máis, penso que os tres tedes a mesma responsabilidade.

Decisións

O caso do contaxio da difteria faime pensar varias cousas, que serían aplicables a outras situacións nas que tomamos decisións.

1. Tomamos as decisións con base nunha intuición que non resiste a máis mínima análise científica -que non digo que a intuición non sexa un elemento a ter en conta, pero como complemento da anáise cando na análise non está toda a información que queremos. Analizar os pros e os contras é o mínimo.

As vacinas teñen efectos secundarios -vou dar por certa esta afirmación, aínda que non o sei, pero case todo ten efectos secundarios- que son… os que sexan.

Non vacinarse pode facer que se padeza a enfermidade. Se é leve, un catarro, vale, decido que non. Se non é tan leve podo recorrer á probabilidade de contraela -pequena se todos os demais están vacinados- pero non é o mesmo pouco probable que imposible -como aconteceu. Se tomo a decisión de “non vacina” estou asumindo ese risco. No caso de tomar a decisión por un menor, a responsabilidade é moito maior.

2. Non sabemos aceptar as consecuencias das nosas decisións. Se asumín o risco de contraer a enfermidade, a que vén botarlle a culpa a outros? Neste caso os pais din agora que se senten enganados polos antivacinas, pero antes de tomar a decisión pensaban que eran os pedriatras  e os organismos nacionais e internacionais os que os estaban enganando.

3. Confiamos en calquera parvada alternativa antes que nas recomendacións dos organismos nacionais e internacionais. Non só con esto, nas redes sociais aparecen todolos días estudos supostamente científicos que non resisten unha simple análise de lóxica elemental, e que ademais non se sabe moi ben quen os fixo. Pero moita xente o cre. Non sei no caso da difteria cal é a alternativa -no do sarampelo parece que é pasar a enfermidade- pero seguro que hai algunha non contrastada empiricamente, que se da por boa.

4. Cremos que as autoridades políticas, sanitarias, educativas… son idiotas ou queren fodernos ou as dúas cousas. Neste caso supoño que serían idiotas por non coñecer os efectos secundarios… ou algo parecido, e non lles importa porque hai un complot do goberno coas farmacéuticas… eu que sei. Por certo, outro día falarei da diferencia entre unha empresa privada nun sistema capitalista e unha ONG.

5. Somos xusticeiros. De repente éntranos unha vea xusticieira absolutamente irracional. Neste caso: As farmacéuticas fórranse coas vacinas, por iso din que son boas. Tamén os fabricantes de lavadoras, e non deixamos de mercalas.

Afortunadamente estes comportamentos non son maioritarios pero creo que responden a deficiencias no razoamento científico -moi fomentadas polas relixións. Sempre saímos moi mal parados, en todo o relacionado coa ciencia, nos informes internacionais.