Conflito xeneracional. Aleluia, IU.

Púxose de moda a aprendizaxe pola investigación e a experimentación, que está ben. Pero tampouco ten nada de malo aprender das investigacións e dos experimentos doutros. Entre outras cousas porque o proceso da aprendizaxe sería moi lenta e moi limitada se cada persoa só tivese os coñecementos adquiridos pola súa propia investigación e experimentación.

Coma non nos gustan os termos medios, pasamos de aprender só o que nos contaban os “maiores” a cuestionar ou desbotar calquera cousa que veña deles.

Isto vén a conto dunha iniciativa que IU está a levar a cabo para derrogar os acordos coa Santa Sé. Aleluia!!!

Entre os anos 1985 e 1990 (+-) estabamos no Ministerio de Educación -sendo ministro Maravall- preparando unha Lei de Educación (LOXSE). A intención, entre outras, era retirar do ensino a materia de relixión. E topámonos cos acordos coa Santa Sé. Maravall tentou derrogar eses acordos pero o goberno ao que pertencía non o considerou oportuno nese momento. Con todo esa disciplina quitouse do currículo -non era avaliable-, pero non do horario. Do currículo ocupábase a Igrexa -supervisado polo Ministerio.

E a partir de aí empezou a “guerra”. Dependendo de quen estea no goberno a nota de relixión conta ou non, pero a asignatura segue aí porque así o determinan os acordos.

Despois de máis de trinta anos IU argumenta na súa petición de sinaturas para derrogalos que non se pode facer moito ao repecto da laicidade porque sempre se tropeza cos dichosos acordos.

En fechas recientes se ha creado una Subcomisión en el Congreso de los Diputados para la consecución de un pretendido “pacto educativo”, que en ningún caso podrá avanzar en la necesaria laicidad de la enseñanza si se desarrolla bajo las condiciones de dichos Acuerdos.

En serio? Despois de trinta anos? É que non falan cos maiores?

Se non vai desta espero que non haxa que esperar a que os fillos dos que se deron conta agora, experimenten a necesidade por si mesmos dentro doutros trinta anos.

Con todo agradezo a iniciativa. Por aí ten que ir o asunto e non quedarse en se a nota conta ou non ou se na TV emiten a misa.

Os Beléns de Martiño

A prensa local compostelá e a dereita -valla a redundancia- teñen como misión prioritaria desprestixiar a Martiño Noriega, si, a el persoalmente. Non ao goberno municipal, nin sequera ao alcalde. Saben que nas municipais a xente vota á persoa que encabeza a candidatura máis que ao partido que representa.

Nunha cidade coma Compostela o tema relixioso dá moito de si. A Catedral, o Apóstolo… son unha parte moi importante da súa economía. Por iso hai que aproveitar que o alcalde sexa partidario de diferenciar, sin enfrontar, as dúas institucións -Igrexa e Concello.

Pero este matiz, sen enfrontar, non lles vale a prensa e á dereita. Están empeñados en buscar un rechazo que na realidade non existe. Por máis que as autoridades eclesiásticas teñan manifestado que as relacións son boas… eles nin caso.

Vou pór coma exemplo a campaña Compostela en negro contra a violencia de xénero. O Concello puxo en marcha, no 2015, esta campaña e este ano conseguiu moita repercusión non só en Compostela senon noutos moitos concellos. A Catedral sumouse a esta iniciativa despregando na súa fachada un pano enorme co logo -supoño que o estar a fachada con andamios facilitouno- e o Concello e o Alcalde agradeceron ao Deán a súa colaboración. É isto enfrontamento?

O Nadal é un momento moi bo para buscar “anticatolicismo”. O ano pasado foi que non se puxo o Belén no Obradoiro e que a cabalgata de reis tiña poucas carrozas e había poucos caramelos -que eu me enterase. ¿?

O Belén foi substituído por un que se colocou nunha Igrexa emblemática -San Fiz de Solovio, a parroquia máis antiga e a de máis tradición navideña da cidade- que o resto do ano ten un horario de apertura moi restrinxido.

Polo que se refire á cabalgata parece ser que antes había máis carrozas e que algunhas tiñan como animación bailarinas -majorettes. Que digo eu que a quen ían dirixidas esas carrozas e que ten a ver esa animación cos reis magos. O da falta de caramelos… xa non sei que dicir. Por unha banda os caramelos xa son problemáticos de serie; que se os azúcares, que se a lactosa… E por outra teño visto algunha persoa marchar para a casa cunha bolsa do supermercado case chea.

Este ano as críticas para o Nadal están na falta de gasto na iluminación e na ornamentación do Obradoiro.  A min un bosque de contos e sons do Nadal, que te podes meter dentro, paréceme canto menos orixinal.

Para as da cabalgata de reis haberá que esperar uns días.

Política e relixión

Vou empezar dicindo que son legal e estatisticamente católica porque non apostatei -é un proceso bastante longo e farragoso- pero en consciencia son atea. Isto non me fai menosprezar nen xulgar a calquera crente individualmente, pero si ás institucións ás que pertencen, pola teima que teñen de pretender aplicar a moral relixiosa a toda a sociedade e convertela en moral social e até en norma legal.

Tal e como eu o vexo, na busca da felicidade as persoas recorren a correntes filosóficas, crencias, proxectos utópicos, soños… Tamén pode que traten de relacionarse con outras persoas que compartan os mesmos proxectos de vida, crencias… Probablemente se asocien dunha maneira máis ou menos formal. Así é coma concibo eu ás relixións: asociacións de xente que comparten un modo de vida, unhas normas morais e unhas crencias. E xa está.

Se as autoridades relixiosas aspiran a rexer a vida pública, que se dediquen á Política conforme ás normas democráticas existentes.

E a cidadanía debería tratar ás autoridades eclesiásticas coma o que son: directores da súa parroquia; as súas recomendacións van dirixidas xs membros da súa comunidade, que son libres de seguilas -sempre que non sexan un delito.

Concederlle aos bispos -no noso caso- autoridade política é un erro, atribúelles un poder que non deberían ter.