Pouco a pouco

Os dereitos non se conseguiron dunha tacada. Nin se perderon doutra. Fóronse conseguindo pouco a pouco, con moito esforzo e tamén nolos roubaron aos poucos -entre outras razóns porque se os perderamos todos á mesma vez seguramente non o consentísemos.

Á miña xeneración tocoulle conseguilos. Perdémolos e agora toca recuperalos. Amolaríame moito que se truncase o proceso pola ansiedade de querer facer todo á mesma vez.

Estou a ver como asociacións de todo tipo están a queixarse da insuficiencia das medidas que se están a tomar. Non vou comentar as que teñen que ver coa economía porque aínda que as políticas económicas poden crear marcos que favorezan a igualdade, está claro que conseguir que os empresarios asuman que cunha menor desigualdade tamén poden conseguir moitos beneficios vai máis aló da lexislación.

Voume referir a outras medidas máis ideolóxicas coma a relixión ou as migracións.

No tema relixioso temos moi presentes dous temas: o Concordato e o Val dos caídos.

No do Val dos caídos parece que sacar de aí a Franco e a José Antonio está en marcha. Ben! Pero parece que non é suficiente -e non o é- e hai que tirar a cruz e desacralizalo. Como eu o vexo iso hai que facelo, pero despois de denunciar o Concordato.

A Igrexa non ten especial interese en ter aí a eses personaxes, pero o de desacralizar o lugar xa é outro conto, non vai estar tan receptiva. E se hai que empezar unha batalla eu preferiría a do Concordado, que condiciona a laicidade do estado, que a desacralización do Val dos caídos. Xa sei que se me pode rebatir moi facilmente este argumento: pódense facer as dúas cousas. E si, eu tamén o penso. Pero non á mesma vez. Ter aberas dúas frontes non me parece estratexicamente boa idea “quien mucho abarca, poco aprieta”.

Eu pediríalle a estas asociacións que pospuxeran a desacralización e reivindicaran como algo prioritario a denuncia do Concordato. Sen el, o resto sería máis doado.

Algo parecido pasa coas migracións. O problema non se vai resolver de raíz ata que non se resolvan os problemas nos países de orixe, polo que de momento habería que conformarse con medidas “menos malas”. Pórse a esixir as “perfectas” pódenos levar ao extremo oposto -no que están moitas persoas e países.

Podemos e a misa

Hai uns días falaba do principal inconveniente, para min, de ser maior: estar a vivir todo o tempo os mesmos procesos, que para a xente nova son moi novidosos e revolucionarios.

Pois un deles e o tema relixioso. Non sei se saberá a xente máis nova que a nai do año é o Concordato. Todo o demais é andar polas pólas.

O Concordato coa Santa Sé, coma o seu nome indica, é un tratado entre un estado e a Santa Sede, máxima institución da Igrexa católica, que ten persoalidade xurídica propia como suxeito de Dereito Internacional. Un acordo que ten categoría de Tratado Internacional e polo tanto de “rango” superior á lexislación de cada país.

Ningún país europeo ten tratado coa Santa Sé e case todos retransmiten a misa pola TV pública. Penso que iso podería levarnos a cuestionar que é o importante.

Considérome atea e non teño inconveniente en que poñan ta TV un espectáculo relixioso, católico ou doutra relixión. Tampouco é algo que me entusiasme. Ata hai pouco tempo nin coñecía a súa existencia. O que verdadeiramente me importa é todo o demais, empezando polo ensino, a financiación, os beneficios fiscais… Pero todo iso non é fácil de solucionar mentras siga vixente o Concordato porque non se pode lexislar en contra del e no Concordato están recollidos todos eses privilexios.

Que non se retransmita a misa pode enrabechar a algún bispo retrógado pero non cambia en absoluto as relacións igrexa-estado. Por outra banda tamén pode cabrear a esas persoas que a ven porque non poden desprazarse a unha igrexa e asistir presencialmente. Sinceramente non entendo as razóns que levaron a Podemos a facer algo con tan pouca transcendencia na vida da xente.

En algunha ocasión o PSOE, nos seus mellores tempos de maioría absoluta, tentou revogar o Concordato. Non foron quen.

Por todo isto, Sras. e Srs. de Podemos -e doutros partidos ou organizacións- deixade de marear e de buscar protagonismo mediático propoñendo medidas que non mudan absolutamente nada e propoñede revogar o Concordato, dunha vez. Todo o demais son manobras de distracción.

Racionalidade

Non sei por que non entendemos o comportamento da cidadanía nos procesos electorais. A sociedade componse de individuos e aínda que non é o mesmo moitos comportamentos son similares.

A última sorpresa (?) é que Garzón sexa o político mellor valorado e Rajoy o peor. Todo o mundo sinala a contradicción pero a min ocórrenseme moitas contradiccións bastante máis relevantes.

Por que se cre que hai un deus verdadeiro?

Por que moitas mulleres maltratadas volven ou continúan coas súas parellas?

Por que hai persoas que defraudan ao fisco e colaboran economicamente con ONGs?

Por que unha persoa que pide “favores” e critica o amiguismo ou a endogamia laboral?

Por que parece un voitre Inditex e non Apple?

…

Podería continuar esta listaxe até aburrir.

Non se me ocorre outra explicación que a irracionalidade.

Na irracionalidade está a nai do año da maioría dos comportamentos contraditorios.

A omnipresencia das relixións nas sociedades non axuda.

A crianza con apego tampouco. Que non me refiro estrictamente ao coidado das criaturas cando son pequenas senón a esa especie de teoría subxacente de que o amor todo o cura, por amor faise calquera cousa… a supervaloración da compoñente sentimental nas relacións persoais. Esta teoría non favorece ás mulleres que aceptan o “maltrato” dxs fillxs e das parellas “por amor”.

Parecía que a racionalidade ía chegar ás nosas vidas despois de maio do 68. E hoxe, despois do 15M -outro maio- dáme a impresión de que tamén nisto involucionamos.