O público e o privado

Todxs confundimos estes dous termos con demasiada frecuencia e a tódolos niveis.

Na vida das persoas -mesmo se son anónimas- se alguén che fai unha foto ou te grava nun lugar público, pódeo publicar onde queira porque iso non forma parte da túa privacidade. ¿? Si, esta é unha idea que está estendida socialmente potenciada polo “xornalismo barato” -cando queren facer negocio coa vida da xente.

No blog de Juan Tortosa atopeime con Cuando la corrupción nos parecía tan normal Estou de acordo pero quero engadir algunha cousa máis que tamén nos parece tan normal.

Hai, basicamente, dous sistemas económicos que son o paradigma do público e o privado: O Comunismo e o Capitalismo.

O Comunismo -lagarto, lagarto!!!- non, por Tutatis. Parece que ofrece máis igualdade pero que non respecta a liberdade individual, coma se os pobres nunha sociedade capitalista tivesen moita!!!

O capitalismo puro resultou ser demasiado cruel e inventáronse un lote de híbridos -liberalismo, socialdemocracia…- ata que chegamos a isto que a todxs nos parece tan normal: cando unha empresa vai ben é privada e pode por os salarios que queira -non necesariamente igualitarios-; incentivar a produción, a dedicación, a creatividade… e con isto chegamos ao proceso de corrupción -si, no privado tamén- que a todxs nos parece normal e que xa explica moi ben Juan Tortosa.

Pero isto non remata aquí, coa corrupción -mala xestión- chegan as dificultades económicas  da empresa e entón é cando todo o que nos parecía tan normal pasa a ser un crime contra a humanidade e teñen que intervir tódalas institucións do Estado, polo ben dxs traballadorxs -axs que até o de agora tamén todo lles parecía tan normal.

E voilà!!!, o que era privado pasa a ser público con diferentes formatos: subvencións, expedientes de regulación, nacionalización temporal…

Que o privado se volva público cando pintan bastos tamén nos parece tan normal.

Privacidade

Onte estaba nos medios a nova: hai un caso de contaxio de ébola que non é en España.

A seguridade absoluta non existe –nada absoluto existe.

Non vou analizar as similitudes e as diferenzas entre as actuacións das autoridades sanitarias nun país e no outro por tres razóns: unha porque aquí non se nos da moi ben organizar, independentemente da situación –falarei disto noutro momento-; outra porque o de Estados Unidos produciuse máis tarde e polo tanto xa tiñan a experiencia dos erros posibles e a terceira porque non me atrevo a dar por boas as informacións que teño –os técnicos non políticos e mesmo membros de ONGs reputadas desminten con frecuencia moitas informacións dadas, coma no caso das luvas, das botas…

O que si vou facer é comentar un aspecto que non ten que ver coas autoridades senón coa sociedade en xeral, a privacidade.

No caso de EEUU só sabenos que é unha enfermeira, nin sequera se dou o seu nome “por respecto á súa privacidade”

Igualiño, igualiño que aquí,

Sabemos nome e apelidos da contaxiada, do home, do can, da nai, dos irmáns, da presidenta da comunidade de veciños…

Publícanse fotos da contaxiada antes do contaxio, no contaxio e ata dentro do hospital,

Sae nos programas de televisión un irmán, a presidenta da comunidade, veciños…

Danse informes do seu estado de saúde procedentes de tódalas fontes posibles, oficiais ou non,

E sae tamén persoal do centro hospitalario coas reivindicacións –que seguro son xustas- pero que non sempre teñen que ver co que está acontecendo. En EEUU tamén morreu xente polo Ébola e tamén houbo contaxio.

Por qué nos gustará tanto o morbo?

Por qué este costume de ter que xerar novas constantemente?