Promesas electorais

Por moito que nos libraramos do bipartidismo a realidade é moi tozuda e para gobernar hai que ter unha maioría parlamentaria. Porque é no Parlamento onde se elixe ao presidente -si, presidente, no noso caso non hai opción a que poida ser presidenta.

XS xornalistas empéñanse en que os políticos se manifesten na campaña electoral con quen poden facer alianzas e con quen non. Tamén os políticos se manifestan nese senso.

Tal e como están as cousas na actualidade e como eu o vexo, non é posible saber como se vai formar un goberno antes das votacións. O normal é facer alianzas entre partidos afíns, pero pode que non sexa posible. Xa vimos esta situación e pode que a volvamos ver.

Agora mesmo estou vendo coma Podemos tenta traer ao seu partido a votantes do PSOE co argumento de que pode ser que o PSOS pacte con Cs. E si, pode ser pero eu tamén me pregunto que pode pasar se PSOE e Podemos non teñen maioría e PSOE e Cs si. Vou aclarar que non son votante do PSOE polo que non teño especial querencia por ese partido. O que si sei e que se tivera eu que elixir un goberno do PSOE apoiado por Cs ou un do PP ou de Cs apoiado por Vox, ou mesmo só de PP e Cs creo que preferiría PSOE con Cs.

Loxicamente non sería a miña primeira elección, nin sequera a segunda. Pero tendo en conta que só Podemos ou só PSOE non é posible, a mellor das opcións posibles sería -para min- Podemos – PSOE ou viceversa. Logo nin o PSOE debería facer campaña contra Podemos nin Podemos contra o PSOE. Eu teño moi claro cales son os enimigos e cales son posibles aliados. E Tamén con cal dos enimigos me xuntaría se non queda máis remedio

As consignas de campaña deberían ser: animar á xente a votar -ás de esquerdas faille falta- e explicar o que pensas facer se gobernas. Xa virán os acordos postelectorais unha vez que se coñezan os resultados.

Sería máis sinxelo para o electorado e os partidos non terían que desdecirse.

Pero nesta dinámica de cabreo permanente quedan desdibuxados os obxectivos fundamentais -para min, agora mesmo, non seguir perdendo dereitos básicos.

Votar coas tripas

É un dos múltiples argumentos cando non se está de acordo cos resultados. Porque, coma sempre, os que votan coas tripas son os outros.

Eu manteño que a racionalidade non é unha das nosas principais virtudes, os políticos sábeno e utilízano.

Non hai máis que ver a “racionalidade” do argumento principal da campaña: Para o PP  foi -e é case sempre- o medo ao descoñecido; para o PSOE a “culpa” de Podemos no fracaso do Goberno do cambio; para Podemos “paz y amor”…

Da irracionalidade dxs votantes de dereitas fálase moito. Non tanto da dxs de esquerdas. Pero xs votantes de esquerdas tamén somos irracionais. Eu supoño, aínda que os analistas non falan moito diso, que moita xente de esquerdas votou ao PSOE pola antipatía que lle xerou Pablo Iglesias pola súa “prepotencia”; que moita xente de centro esquerda votou ao PP pola incertidume dun Goberno con Podemos; que moita xente de esquerdas non votou a Podemos por non ter acordado un Goberno con C’s e PSOE e outra moita non votou ao PSOE por non formar Goberno con Podemos e os nacionalistas -de esquerda e de dereita-… Pero ningunha razón relacionada directamente coas medidas que se tomarían en cada caso.

Parece que nin os analistas nin os dirixentes de Podemos saben por que perderon votos. Eu vou dar unha razón, que é a que fixo que perderan o meu: que nas anteriores me enganaron. En Galiza perderon sesenta e pico mil votos e un escano, que pouco me parece. E non sei por que lles pilla de sorpresa porque na asemblea de En Marea, do 15 de maio, a maioría das persoas que tomaron a palabra -fóra dos mitins inaugurais- e as representantes das mesas de traballo cuestionaron a fórmula da coalición. Dentro de En Marea hai bastantes persoas nacionalistas -aínda que pode que moitas non independentistas- que aspiramos a ter voz propia no Parlamento do estado. Ese fora un dos obxectivos de En Marea para as eleccións de decembro.

Estaba claro que dentro de En Marea había un ruxe-ruxe con ese tema. Pode que moitxs a votaran de todas formas -tamén na esquerda hai “fieis”. Está claro que sesenta e pico mil, non.

O discurso e a práctica

Dende sempre ocórreme algo curioso no paso do discurso teórico á practica na miña vida cotiá.

A miña educación foi convencional, baseada na moral cristiá… o normal nos anos 50-60. Xa na Universidade, polos 70, entrei en contacto cxs “progres” e coñecín outras formas de ver as relacións de parella, a familia… Ao principio foi un choque pero rematei pensando que efectivamente as relacións de parella e familiares convencionais eran moi desiguais e alienantes -especialmente para as mulleres.

Pero… sorpresa!!! Os mesmos homes que me axudaron a mudar a miña visión da vida trataban despois de convencerme para casar e ter fillxs. Casar polo civil, iso si, pero o da crianza coma sempre.

Neste momento estame a pasar coa Política. Sempre pensei que os partidos minoritarios tiñan que ter máis relevancia na toma de decisións -até estaría polo dereito de veto- que fixera que o goberno tivese que consensuar as leis. Apareceu a tendencia das maldades do bipartidismo e aínda que non concordo totalmente con isto -xa que co dereito de veto estarían resoltas- aceptei polbo coma animal de compaña. Cando xa o tiña aceptado resultou que os políticos non foron quen de intentar gobernar entre varios e agora temos que volver votar a ver se se consigue outra vez o bipartidismo. Antes eran PP e PSOE e agora parece que van ser PP e UP.

Cal é o cambio? Para min ningún. Que o PP teña que pactar con C’s para gobernar non vai mudar as políticas que se fagan -no caso da dereita- E que goberne Podemos en vez do PSOE -no caso da esquerda- tampouco. De feito os votantes son os mesmos e por iso se empeña Podemos agora en ser máis socialistas que Pablo Iglesias Posse (1850-1925).

E, outra vez, a única que segue a pensar que ter que poñerse de acordo entre varios grupos é bo, son eu.

 

O que importa

Até o de agora non escribín sobre os pactos de investidura porque estou un pouco farta destas situacións nas que me parece que todo o mundo esquence o que para min é o fundamental. Iñaki Gabilondo, no artigo do seu videoblog La madre de nuestro cordero, do xoves pasado, reflexiona sobre a importancia que lle damos, analizando dende todos os puntos de vista posibles e imposibles, ao que se xogan os candidatos e os partidos aos que representan -nestes intentos de investidura- e, pola contra, o pouco que analizamos o que nos xogamos a cidadanía.

Eu -cando teño que tomar unha decisión- trato de diferenciar o principal do secundario e dentro do principal, proirizar. É imposible chegar a unha solución que contemple todos os elementos implicados no problema.

Pois no caso destas eleccións o primeiro para min é levar ao PP a oposición. Pero non porque gobernasen mal nin porque pense que ese partido teña que desaparecer. Ten que ir a oposición a rexenerarse.

No poder non se rexenera ninguén. Xa lle pasou ao PSOE que debería ter ido á oposición no 93, a cidadanía doulle outra oportunidade pero as cousas estaban demasiado enfangadas e xa o 96 foi o definitivo. Tres anos perdidos, penso eu. Tamén penso que foi bo para o PSOE ir a oposición. Con isto non quero dicir que agora non haxa no PSOE as súas cousas pero nos comportamentos sociais a excelencia non existe. Temos que convivir cun certo grao de inseguridade, inxustiza, deshonra… coa imperfección, vaia.

O PP ten que estar aí, hai moita xente de dereitas e ten que ter un partido que a represente, pero un partido honrado, coma a maioría da base que o substenta. A mesma cúpula do partido estao a dicir tódolos días, a maioría é decente. O problema é que a minoría non decente é a que está a controlar o partido. Desmantelar esa estructura mantendo o poder non é posible porque interfiren moitos intereses.

Por iso para min o fundamental neste caso é a rexeneración do PP. Sería bo para toda a sociedade. E a rexeneración pasa pola oposición, así, sen máis voltas. Todo o demais virá por riba, que dicía nalgún sitio.

Pero… só digo eu…