Posibilismo

Dende a transición instalouse na nosa sociedade o endeusamento da mocidade. Penso que os nosos políticos deben ser os máis novos de todo o mundo.

Cando saímos da dictadura tiña certo sentido que non nos fiaramos dos políticos maiores, eran franquistas e polo tanto moi sospeitosos de pouco demócratas. Neste momento xa non lle vexo sentido. Seguimos a pensar que as persoas maiores somos conservadoras e as novas son progresistas. Coma todas as xeneralizacións, non é certo. As persoas maiores podemos ser máis “antisistema” que as novas entre outras cousas porque non temos que labrarnos un futuro, nin “corrompernos” polos nosos fillos… Por outra banda, se miramos un pouco o pasado recente e o presente atopamos persoas moi maiores que foron e son referente das novas: Hessel (Indignádevos!), Beiras, Mujica, Sanpedro, Saramago…

Para min o inconveniente que ten a xente nova é que non é posibilista. Nunca vos perdoarei que sigamos con Rajoy coma presidente, Podemos e PSOE. Os dous foron irresponsables e non me importa quen empezou antes ou se un ten máis responsabilidade que o outro, o resultado é o que é. Pero a xente nova de cada unha das formacións está moi satisfeita porque coma a “culpa” foi da outra… Penso que isto non pasaría con persoas maduras.

Unha cousa e o discurso teórico e outra é gobernar. Para gobernar non vale a perfección ou nada porque mentras chega a perfección -se chega- o problema non se resolverá só.

Mujica, ao que tanto menciona a mocidade, foi revolucionario pero asumiu que se gobernas tes que facer todo o posible para mellorar a vida da xente aínda que non sexa exactamente o que ti pensas que é o mellor, nin sequera o que levabas no teu programa electoral. Pero hai que ser maior para non ver isto coma un fracaso.

Pódese facer moito con moi pouco mentras se espera o mellor.

Eu fun docente e cunha lei de educación franquista faciamos ensino en galego, sen textos e con metodoloxías activas e participativas. Como? pois movéndonos no alegal e camiñando fola linde do legal e o ilegal… Tamén con algunhas persoas expedientadas, teño que dicir, pero sen consecuencias demasiado tráxicas. Non esperamos a ley maravillosa, simplemente fixemos o que poidemos aproveitando todas as posibilidades dese momento.

Facer o posible en cada momento non é conservador. A utopía -absolutamente necesaria- non pode inmobilizar o cotián.

Organización e Autonomía

Antonte comentaba o pouco que nos gusta tomar decisións responsables de forma autónoma.

Hoxe vou coa organización.

Por qué me interesan  estas cualidades? Pois porque son -segundo varios autores, incluído J.A. Marina- dous dos cinco factores que determinan a calidade da educación e tamén porque penso que se se dan na sociedade repercutirán no sistema educativo e viceversa.

A Organización tampouco nos gusta. Non nos gusta porque non sabemos e non sabemos porque non nos enseñaron. Pero en lugar de admitilo e aprender, fuximos cara adiante e inventamos un dito “organizar é de anodinos e tristes, e nós somos moi creativos”. Coma se fosen conceptos antagónicos!!!

Para tomar decisións ou para organizar son necesarias a racionalidade e a análise científica.

O medo, as crencias relixiosas… non son racionais e forma parte da maioría das decisións que tomamos.

Seguro, posible e imposible, e dentro de posible moi probable ou pouco probable son contidos do currículo de primaria que moitxs adultxs non aplican para analizar.

O posible non ten por qué ser moi probable e esta confusión lévanos a crer que determinadas cousas non se poden organizar ou planificar. É moi frecuente entre xs docentes crer que no ensino non se pode planificar porque hai demasiadas variables.

Hai dous erros que cometemos frecuentemente ao tomar decisións ou ao organizar,

1. Temos que controlar todas as variables. Nunca imos ter tódalas variables controladas, é posible que en algún momento teñamos que improvisar, pero iso non debe levarnos a que a improvisación sexa o único recurso.
2. Dar a mesma categoría a todas as variables. Hai que saber priorizar. Unha variable pouco probable e de consecuencias leves non debe complicar o desenvolvemento da actividade que organizamos.