As primeiras películas porno das que tiven coñecemento foron Emmanuelle e El último tango en París. Xa sei que esta última non é porno, pero ata que non a vin non o souben. Non se proxectaba nas salas “normais” e nas cidades pequenas non había salas X, había viaxes organizadas a Francia para vela, apareceron copias piratas… Todo indicaba que era pornográfica.
As primeiras películas porno que vin foi nun establecemento hosteleiro. Despois de pechar o local, iamos co dono.
Máis tarde, en horario de madrugada, algunhas cadeas de TV puñan algunha.
Pensei que ver unha película porno podía ser unha boa forma de excitarse, no meu caso para masturbarme, pero puxéronmo difícil. A maioría non me excitaban nada. Decidín gravar moitas para logo revisalas e quedarme coas que me motivasen pero nin a estética nin o ritmo coincidían comigo. As que tiñan un ritmo mais próximo eran as de temática homosexual, pero non había case nengunha de lesbianas.
E é que o porno está feito para homes, é machista. Non é suficiente que toda a acción se centre nos órganos sexuais masculinos, no orgasmo masculino… Tamén hai que suliñar a pasividade masculina, pero non é suficiente, tamén ten que quedar clara a dominación que se produce a pesar da pasividade, por exemplo mostrando a incomodidade -arcadas- da muller durante unha felación -algo totalmente innecesario, as arcadas- dando por suposto que o sufrimento da muller supón un plus de pracer ao home.
Deixou de interesarme, por inútil, o cine porno e paseime a novela erótica: a colección de La sonrisa vertical de Tusquets editores, Anaïs Nin…
Espero que na actualidade o panorama do cine porno sexa diferente. Sei que hai algunha muller directora con intención de facer porno que non sexa machista. Aínda que me temo que o panorama non será moi diferente.
E digo eu... 