Órganos sexuais

Non entendo moi ben a necesidade duns determinados órganos sexuais para sentirse dunha maneira ou outra ou para ter unhas determinadas preferencias sexuais.

Hai pouco comentaba cunha amiga oa casos dalgunhas persoas, de sexo masculino que, ao sentirse mulleres, mudaron a súa fisonomía  e o seu nome por outros femininos para ser mulleres lesbianas e continuar coa mesma parella que tiñan.

Tamén hai mulleres que por ter que facer masectomías din non sentirse mulleres “completas” e sométense a cirurxía de reconstrución mamaria para sentirse ben.

E digo eu… Non sería máis sinxelo seguir un proceso máis lóxico?

Explícome. A Natureza dáme un corpo cunhas determinadas características sexuais e xenéticas; órganos sexuais “masculinos”, pene, testículos… ou femininos, ovarios, vaxina, peitos…; e xenéticas, cor da pel, pelo, ollos, altura…

Como a Natureza non é tan sabia coma se di, pode ser que algúns órganos saian defectuosos; cegueira, xordeira… ou malformacíons doutro tipo.

Grazas á Ciencia e á tecnoloxía moitos destos erros pódense corrixir.

Cando os erros da Natureza impiden a unha persoa levar fisicamente unha vida normalizada entendo que se faga o cientificamente posible para corrixir eses erros e mellorar a súa vida.

Pero tamén entendo que non é o mesmo un implante coclear para que alguén poda oír que unha intervención para ser máis altx -e por iso penso que no primeiro caso a Seguridade Social debe ocuparse e no segundo non. Moitas veces todxs pensamos que non estaría mal ter rasgos xenéticos diferentes pero decidimos vivir con eles, mesmo se existe a posibilidade de mudar o aspecto exterior. De feito un dos obxectivos da Educación é sentirse ben contigo mesmx.

E, sen demasiado coñecemento do asunto, fágome unha pregunta.

É posible que se necesiten uns órganos sexuais determinados para que alguén se sinta home ou muller ou tamén forma parte da cultura patriarcal?

E aínda me fago outras: Teño que sentirme menos muller se non teño útero ou tetas? E se non podo ter fillxs naturais?

Crédeme, non é que me parezan cousas superficias, teño reflexionado bastante sobre isto e a conclusión á que chego é que seguramente cadaquén podería sentirse como quixera no corpo que lle tocou se non fose polos prexuízos e estereotipos machistas.

 

As cartas de Simone

Hai unha frase, que aparece de cando en vez nas redes, atribuída a Simone de Beauvoir -vouna dar por certa, con isto das redes nunca se pode dar nada por veraz- “O feminismo é unha forma de vivir individualmente e de loitar colectivamente” que penso non practican moitas feministas e moitos feministos.

Estxs feministxs fan moitas manifestacións de todo tipo en contra do patriarcado e do machismo pero de portas adentro seguen a manter os papeis asignados pola sociedade patriarcal, educando a súa crianza -inconscientemente, supoño- neste modelo.

As persoas que levantan polémica pola publicación dunhas cartas de amor “bastante cursis” de Simone de Beauvoir penso que o fan sen considerar a época na que viviu. Eu son posterior a ela, bastante, pero supoño que a sociedade na que vivín eu cando era nova podía ser moi parecida á que viviu ela coa mesma idade.

Non sei se ela facía o mesmo ca min, pero vouvos contar o que facía eu.

Considero que vivín dunha forma moi libre pasando desapercebida; no terreo persoal, non era a maior nin a máis pequena dos irmáns, nin era varón, polo que non acaparaba o centro de atención familiar; e no profesional era docente, sector no que o machismo era menos virulento. Na época de estudante adulta vivía nun piso compartido, “sen pais”. Todo isto facía que poidese vivir con moita leberdade de actuación. Tampouco casei nin tiven descendencia, mascotas ou plantas e polo tanto tampouco o grao de atadura que iso representa.

Cando chegou o momento das relacións de parella mesturaba amor e sexo de forma semi-inconsciente basicamente por dúas razóns; por unha banda eu sentíame mellor conmigo mesma tendo relacións sexuais con alguén do que “estaba namorada”, menos pendón, e socialmente estaba menos criminalizado; e por outra, a persoa coa que me deitaba tamén se sentia mellor, facíalle sentirse máis valorado e non te trataba coma unha “fresca”.

Que non digo eu que me deitara con persoas que me caían mal… algunhas veces eran amigos, pero de aí a que os considerara “parella formal”…

Este tipo de actuacións -o mesmo que esaxerar o placer- é pouco feminista? Pois supoño que unha feminista de hoxe diría que si.

Para min foron pequenos matices que me permitiron vivir con un grao de liberdade moito maior que a maioría das mulleres da miña idade.

Como dixen, pode que a Simone lle pasara algo parecido.

Patriarcado

Son unha persoa moi independente e cada paso amólame máis que me manipulen, case máis que que me manden.

Normalmente fálase de patriarcado en relación coa dominación á que somos sometidas as mulleres na nosa vida privada. Pero eu quero ir máis lonxe.

O patriarcado é unha forma de dominación que vai máis aló das relacións home-muller. Abranque home-muller, muller-infante, jefe-subordinadx… no nivel individual, pero tamén empresa-consumidores, clase social-clase social de nivel inferior, partidos políticos-cidadanía… de forma colectiva. En virtude dunha norma “natural”, “moral” ou “divina” que así o determina.

Cal é o obxectivo? pois conseguir que alguén faga o mellor para xs dominadores.

Como se consegue? Pois hai moitos procedementos que se utilizan segundo as circunstancias.

A forza bruta nas dictaduras e polas persoas máis primitivas.

A manipulación para as democracias -ou similar- e as persoas máis cultivadas.

A chantaxe -case sempre emocional- en tódolos casos. E xa no campo dos sentimentos e das emocións… pois case de todo; inseguridade, medo…

O machismo é unha faceta do patriarcado que afecta ás mulleres. Pero os homes non están libres de ser vítimas tamén. O patriarcado abrangue tódolos campos e afecta a case todas as persoas. O poder político e o económico, os cartos -ás veces non se distinguen os dous conceptos- están concentrados nuns poucos.

Os líderes políticos compórtanse como as parellas machistas. Tes que admiralos, adoralos… Con iso está garantido que fagan o que fagan, coa dose correspondente de manipulación, vaiche parecer ben.

Que agora vos deixo que decidades vós? estupendo, “que buenos son que nos llevan de excursión”.

Que agora decido eu o que me sae de alí? Era necesario, non se podía agardar, había que tomar unha decisión xa.

Hai moito patriarcado nas actuacións dos líderes políticos, e como consecuencia demasiada violencia na linguaxe que utilizan -non tanto na das lideresas.

É que só eu vexo isto? Ben, para ser máis precisa Ángela Rodríguez e máis eu.

Carolina Bescansa

Descoñezo as razóns da dimisión de Carolina Bescansa da dirección de Podemos. Coma non parece debida á loita directa polo poder supoño que será porque non se sente cómoda. Eu tamén me fun dalgúns postos “de dirección” e foi por esa razón.

Por iso vou aproveitar este feito de actualidade para explicar a miña visión da fuxida dos postos de poder por parte de moitas mulleres.

Non vou comentar que as mulleres teñen máis dificultades para accader a postos de responsabilidade nunha empresa ou nunha institución porque diso xa se ten falado moito. Vou comentar algo que din moitas veces “os machistas” para explicar o fenómeno: E que son moitas as mulleres que non queren.

E con pesar teño que recoñecer que hai algo de verdade nesa afirmación.

Con un matiz. Non é que non queiras acceder, o que non queres e continuar unha vez que estás aí.

A dobre moral entre o noso e o de outros fai que tomar moitas decisións correctas legalmente sexa imposible. Algúns exemplos -de cousas banais pero que van creando pouso- no mundo da docencia.

Se pretendes suspender a un alumno porque copiou nun exame atoparás todo tipo de inconvenientes por parte do resto do profesorado e das familias para facelo. Que se son nenos, que se lle vas fastidiar o curso por esa tontería, que se iso forma parte da esencia do alumnado… Eso si, se copiou un cargo público -aínda que fose cando era alumno- entón é un delito moi grave polo que o hai que cesar xa.

Se hai unha contabilidade B para as operacións nas que interveñen aportacións económicas  que fan as familias -para pagar o transporte das actividades extraescolares, por exemplo- non pasa nada porque nós somos moi honrados e non facemos trampas e as familias están de acordo. Que vai facer a empresa de transportes con eses cartos non se lle ocorre a ninguén. Pero a contabilidade B de calquera outro… á cadea pero xa.

Calquera organización funciona con base nos principios que rexen na sociedade: liderazgo -personalismo, simpatía-, amiguismo, clientelismo, demostración de forza e poder…

As mulleres non temos costume de facer as cousas desa maneira porque até hai pouco non tiñamos a posibilidade. E moitas non queremos aprender, non hai por que ser iguais no malo.

Por iso penso que se hai poucas mulleres en postos de “poder” non é só pola conciliación ou polo patriarcado, que tamén, senon por non aceptar as regras de xogo do poder.

E si, é un círculo vicioso. Con estas regras aguantan poucas e con poucas é máis difícil cambiar as regras.

 

 

O amor

Que fartura!!! Pensei que xa nos desfixeramos desta lacra, pero parece que volve con forza.

A ver, que non é que en si mesmo sexa malo. Segundo a definición da Academia, “1. Sentimento de grande afección, amizade, tenrura, simpatía, etc., [que se experimenta por alguén]. 2. (…) acompañado de atracción sexual.”

Pero claro os sentimentos é o que teñen, que se poden utilizar para a manipulación -o medo tamén é un sentimento. A manifestación máis primitiva da manipulación do amor, para min, é a que fan as crianzas cando lle din a calquera dos proxenitores ou educadores -normalmente a nai, máis “adestrada”- cando as están reprendendo por algo que fixeron mal: “pois agora xa non te quero”. Tan pequerrechas e xa saben, instintivamente, que é o mellor “argumento”: se fas algo que me desgusta eres malx e entón xa non te quero, pero se rectificas podo volver quererte.

O amor é a base na que se sustenta o patriarcado, sempre son as mulleres as que teñen que coidar e protexer o amor dentro da familia, ademais do da parella.

Polos anos 70 as mulleres -moitas- empezamos a cuestionarnos o amor romántico porque moitas veces non se aprecia a liña que separa o amor do sometemento. A sabedoría popular está chea de ditos ou refráns que o confirman: Quien bien te quiere, te hará llorar; amores reñidos, los más queridos; amar y saber, todo junto no puede ser; el que se casa por todo pasa; ira de enamorados, amores doblados; quien bien quiere, bien obedece; el corazón tiene sus razones que la razón desconoce…

Aprendemos a compaxinar o amor coa liberdade; a amar a alguén e ter vida propia; a deixar a crianza nas Escolas infantís; as persoas maiores nos centros de día ou residencias… sen sentirnos culpables.

Pero a modernidade volveu rescatar ao amor. Empezouse a reprochar xs docentes que non queriamos ao alumnado, as nais que non aleitan o tempo suficiente, mesmo se entende e xustifica que se fagan cousas irracionais “porque estaba namoradx”, normalmente “a”.

E o amor chegou á política. “Non estamos de acordo, pero querémonos” ???

Pois eu case prefiro que vos poñades de acordo aínda que non vos queirades.