Por que pode que vote ao PSOE

Normalmente voto así:

Nas eleccións ao Parlamento de galicia BNG,

Nas Municipais BNG e ultimamente Compostela Aberta polo das Mareas e coalicións variadas,

Nas Xerais a cousa xa foi máis variada; primeiro foi PC, logo Eu, logo UP. Esto en xeral. Polo medio votei nalgunha ocasión BNG -cando a situación a nivel estatal estaba “tranquila”- e tamén ao PSOE -no caso contrario, situación “complicada”.

Agora mesmo penso que estamos nunha situación tirando a complicada.

Para min o PSOE sempre foi un partido amigo. Con discrepancias considerables nalgún caso pero nunca ao punto de consideralo non demócrata nin siquera de dereitas liberal, sempre o encaixei na socialdemocracia.

Polo tanto votar ao PSOE non supón alteración anímica; que non preciso “Tapar o nariz”!, vaia

Son defensora dos Partidos e dos Sindicatos como formas de organización Políica e Laboral. Cabréanme moito os personalismos; non me gusta oír “o partido de…” “eu vou facer…” “Sanchismo” etc., etc. Si creo no liderazgo.

Pedro Sanchez paréceme un bo líder para un partido “regular”, unha persoa demócrata, de partido e cunha proxeción internacional que non tivo ningún outro Presidente.

E o máis importante, soubo capear o temporal de construír un goberno de coalición, gobernar con minoría parlamentaria e coas discrepancias internas do Goberno… Por se isto fose pouco o período no que lle tocou gobernar tampouco foi fácil.

Tamén podo elixir votar á coalición de esquerdas que se forme, pola parte de EU non tería ningunha dúbida, para mín tanto Alberto Garzón coma Yolanda Díaz tiveron, coma membrxs do Goberno, unha actuación muy correcta -por non dicir impecable xa que non me gustan os superlativos- pero non podería dicir o mesmo de Ione Belarra, tamén coma membra do Goberno. Penso que dende esa posición non se debe descalificar publicamente ao Presidente, estar todo o tempo resaltando as discrepancias antes de chegar a un acordo, atribuírse tódolos trunfos e desentenderse dos fracasos… Resumindo; que non distinga o Goberno dos Partidos. As decisións do Goberno son colectivas e non sempre cada compoñente está totalmente de acordo con todas elas, consensuar é iso. Contribuír a queimar o teu propio goberno, NON. Pola outra banda, a socialista, foron moito máis comedidxs. especialmente o presidente do Goberno que “pobrecico mío” debeu facer moito ioga e moita maditación para aparecer sempre tan sereno.

Pois por todo isto pode que vote ao PSOE nas próximas eleccións

Personalismos

As persoas “Progres” -que vou definir para a xente máis nova coma as persoas que empezamos a ter algunha actividade política a partir de maio do 68- considerabamos que a actividade política tiña que ter coma obxectivo prioritari o benestar Común, fronte ao individual.

Fuxiamos dos individualismos. Basicamente por dúas razóns; unha polo que acabo de dicir, era un momento no que o Común era prioritario, e outra porque a clandestinidade dos partidos políticos exisía o anonimato das persoas que o presidían. Chegaba ao punto que as persoas dirixentes eran coñecidas por alcumes; A Pasionaria, Isidoro -Felipe González-… Polo tanto falabase do PC, ERGA, MC, PT, PSOE… e case ninguén sabía o nome dos seus dirixentes.

O personalismo estaba “mal visto” ata tal punto que  xs colaboradores dun xefe, sendo todxs amigos “de toda a vida” chamabanse polo cargo -ministro, por exemplo- no canto do seu nome de pía, aínda que logo se atuáran, cando estaban traballando. Cando alguén se atribuía unha potestade que non era súa senón do seu cargo -un Gil y Gil, por exemplo- era moi sorprendente e considerábase que esa persoa era ególata, vaidosa, cacique… nada bo.

E non só na política, os equipos de futbol tamén se nomeaban polo seu nome, diciamos o Barça, o Madrid… e non os de…-nome do adestrador.

Agora chegamos ao punto no que o normal é dicir que lle pagamos a Montoro; que en campaña se diga EU vou facer isto ou estoutro e fulanitx -nome de líder- vai facer…”; que Garzón da a Podemos un plazo…;que Zidane perdeu contra o xxx…

Algunhas veces cóstame traballo entender algún titular de prensa, estes, por exemplo

Nueve años después de que Feijóo prometiese pagar el AVE a Lugo,…  Feijóo ve responsables de…  En serio? Feijóo vai pagar algo? e, quen atopa responsables de… O Presidente da Xunta ou Feijóo?

Vivimos en Instagram?

1º de maio

Normalmente non acudo -dende hai un tempo- ás convocatorias de manifestacións na rúa. Non o fago por dúas razóns.

A primeira é ideolóxica. Na dictadura era a única maneira de reivindicar, non había outro lugar para facelo e na transición había que consolidar a Democracia xa que as institucións públicas estaban moi “contaminadas”. Agora hai lugares nos que se poden presentar as reivindicacións con máis capacidade de resolver que a rúa. Con todo non me parece mal. Simplemente non me parece eficaz.

E a segunda, non con menos peso, é que agora resúltame máis complicado decidir a cales vou ir. Hai un tempo os sindicatos e os partidos de esquerda facían un esforzo por poñerse de acordo nalguns puntos básicos; 1º de maio, defensa da lingua, reivindicación da igualdade de dereitos, calidade do ensino, Día de Galiza… e había unha manifestación, non había que elixir.

Agora é difícil, para unha persoa sen militancia activa -o meu caso-, decidir a cal vas. Hoxe asistín a tres manifestacións.  En ningunha delas estaban, de forma visible -pancartas, bandeiras…- nin o PP, nin o PSOE, nin Podemos, nin ANOVA… por mencionar algúns partidos dos maioritarios aquí. Non me sorprendeu o do PP, nunca estivo. Si o dos outros.

Supoño que terei que afacerme, tampouco importa demasiado se hai tres manifestación no canto dunha. Pero o que non importa na rúa si que importa no Parlamento, porque aí decídense cousas.

E a iso si que me vai costar afacerme.

 

Mercadotecnia

Estamos nun punto no que a mercadotecnia é a nai de tódalas ciencias.

A mercadotecnia é, segundo a RAG “Conxunto de accións ou técnicas de estudo de mercado encamiñadas fundamentalmente a incrementar a demanda comercial.”. Está bastante claro cal é a finalidade pero non está tan clara a liña que separa a exaltación do produto do engano.

Eu quedei un pouco decepcionada cando oín que un técnico en mercadotecnia de Pescanova, militante do PSdG que colaboraba nunha campaña electoral, parece que dixo que a el tanto lle tiña vender “Rodolfo Langostino” coma PSOE. Eran outros tempos, cando pensabamos que a mercadotecnia só servía para enganar á xente e así facer que mercara cousas que non precisaba, productos máis caros “que se supoñía mellores”… e que os partidos non deberían recorrer a iso.

Pero… os tempos mudaron e agora calquera partido que se precie ten as súas persoas que se ocupan deste asunto.

Posiblemente sexa Podemos o que mellor o fai: estar continuamente nos medios; poñer a imaxe de Iglesias nas papeletas; utilizar a provocación para xenerar polémica -bebé no Congreso, pico con Domènech, casamenteira con Miguel Vila na tribuna, cal viva… Nesta segunda volta de campaña tamén hai golpes impactantes: formato do programa electoral, exaltación de Zapatero…

É que nisto non hai liñas vermellas? Que pasou co 135? Que eu xa sempre mantiven que foi máis unha cuestión de forma que de fondo, pero ata non hai nada unha das primeiras cousas que aparecía nas propostas de actuación de Podemos e confluencias era derogar ese artigo e aproveitaban para explicar todos os males que nos podía traer, e todo por culpa de Zapatero.

E sorpréndeme porque en Podemos hai moita base anticapitalista, pero non sei moi ben a que se refiren porque máis capitalista que a mercadotecnia non hai. Penso que sería a segunda característica -despois da propiedade privada dos medios de producción- do capitalismo.

Chamádeme antiga pero para min o fin non xustifica os medios. Entendo que por definición un partido ten lexítimo dereito a querer gañar as eleccións pero o de “teño uns principios pero se non lle gustan podo cambialos”…

E crédeme que o sinto. Ao primeiro gustábanme.