Ata o chichi do relato

Hai tempo que non escribo pero non por falta de ganas senón porque é tal o cabreo e o cansanzo que se me agolpan as ideas. Xa non son capaz de aclararme con tanto relato.

Non me aclaro porque coma case sempre, no que ao relato se refire, todos teñen algo de razón. Abro paréntese para dicir que a de Rivera non a acabo de ver, pero algunha terá tamén.

Podemos axudou a sacar ao PP do Goberno, ben. Pero non entendo o dos presupostos nin que dende o primeiro momento queira un goberno de coalición pero coa (case)única finalidade de fiscalizar ao PSOE. Non me parece que partir da desconfianza sexa boa base. O PSOE tampouco soubo convencer a Podemos, penso que tería que buscar a maneira de convencelos e de que recuperaran -se algunha vez a tiveron- a confianza. Porque que a desconfianza de uns xenere a desconfianza dos outros é entrar nunha vía morta.

E todo polo relato. Pregúntome se tantos expertos coma hai nos partidos non caeron na conta de que militantes e votantes non son a mesma cousa. Non son militante do PSOE nin de Podemos  e algunha vez -alomenos unha- votei a cada un. E teño que dicir que a min non me importa nadiña o relato neste caso. Pode ser porque ao non ser home non lle dou tanta importancia a o de baixarse os pantalóns, non ter collóns, telos máis cadrados e máis grandes ca ti…

Podemos debería sabelo, de feito Errejón tíñao moi claro, Canto máis actúan para satisfacer a militancia máis votantes van perdendo -polo menos ata o de agora.

Votantes somos moitos máis e somos xs que facemos que os partidos ganen unhas eleccións ou non. Moitas persoas pensamos coma Iñaki Gabilondo no videoblog de hoxe “Irresponsables e incapaces” 

 

En serio, non podo con tanta tetosterona!!!

 

Estratexia da presión

Hoxe segue a resaca da moción de censura, que seguro durará moito porque, en boa parte, diso se trata.

Moléstame coincidir, aínda que sexa pouco, coa xente de dereitas. Non sempre a razón está dun lado só.

A miña discrepancia co Podemos de Pablo Iglesias está na forma porque ao remate pola forma non se pode chegar ao fondo.

Podemos naceu nas rúas. Puido quedarse nun movemento reivindicativo social pero preferiron levar a súa loita ao Parlamento. Ben feito, penso. Pero, ao meu ver, no canto de utilizar o Parlamento para resolver os problemas da cidadanía, utilizárono coma se fose a rúa, só para polos de manifesto.

Primeiro no europeo cun discurso escrito -o que indica premeditación- que sobrepasaba con moito o tempo marcado para provocar reiterados avisos e amonestacións… polémica. Para logo non voltar máis, porque ese non era o seu fin.

No español tamén chamaron a atención coa reivindicación da maternidade de proximidade e logo non vin propostas para que tódalas nais poidan facer o mesmo… por poñer un exemplo.

En canto a posta en práctica desa nova política de acordos -necesaria se non existe bipartidismo- tampouco os vexo moi finos. Se van ter que negociar co PSOE non acabo de ver a estratexia. Tampouco entendo que o PSOE negue a Podemos, moi probablemente teñan que entenderse. Non entendo a un nin a outro, pero agora falo da moción de censura.

Hoxe hai moitos titulares do tipo “Podemos presiona al PSOE”, E efectivamente… esa é a estratexia do Podemos de Iglesias -non sei se Errejón a compartiría. Presionar con feitos consumados no canto de definir conxuntamente as actuacións. E non é a primeira vez que o fai.

Presionar non me parece unha boa forma de negociación. Son muller e seino, podedes crerme. No caso das mulleres tamén se lle chama acoso.

Esta forma de facer política non me parece nada nova. Claro que pode que eu non o entenda porque non vexo as series de loita polo poder -Xogo de tronos e similares- de referencia desta xeneración.

Unha moción de censura podería ser necesaria, pero non desta maneira.

Se é necesaria e se utiliza unha estratexia que leva a que non saia adiante… Que c** estamos a facer?

González-Guerra, Iglesias-Errejón

Levaba tempo sen escribir porque o tema investidura ou eleccións, que é o que está de moda, non me apetece. Os podemistas levan mal as críticas. Por certo, tamén se lían con catro botóns. Menos mal que está Carmena para dicir o que penso.

Vou xogar a “análise xornalística”, e dicir, falar por falar.

A raíz dos “desencontros” Iglesias-Errejón parece que se quere comparar esta parella política coa González-Guerra. Eu penso que si, ambalasdúas son parellas políticas, pero pouco máis.

Na do PSOE, que funcionou moi ben bastante tempo, o “duro” encargábase da organización do partido “el que se mueva no sale en la foto” e da portavocía -verbalmente bastante agresiva para a época- no Parlamento, xa sabemos o do cabalo de Pavía. O máis transversal, máis amable e simpático -ademais de carismático- era Secretario xeral e candidato. Estou a falar dos anos anteriores a formar goberno.

Na de Podemos parece que pasa o contrario, o duro -verbalmente agresivo- e carismático é o candidato e o transversal é portavoz no Parlamento, que tamén se ocupaba da organización -até o de agora.

Funcionará igual de ben esta parella?

Podemos precisa converterse no PSOE do 82 porque os votos necesarios para gobernar están nese caladoiro. Non somos un país de esquerdas, coma se nos conta tantas veces. Case a metade é de dereitas, dereitas -aí están os resultados das eleccións- e a outra metade é variada -dereita nacionalista, centro dereita, esquerda nacionalista, esquerda socialdemócrata, esquerda radical…

A estratexia do PSOE foi, cando gañou, facer un discurso socialdemócrata -abandonando o marxismo- cun candidato con moito carisma por unha banda -González-, e un control férreo do aparato do partido por outra -Guerra. E foille ben.

Penso que repetir esta fórmula en Podemos non é posible. Primeiro porque o momento non é o mesmo e logo porque non é doado controlar os movementos sociais -claro que en Podemos case todxs son especialistas en movementos sociais e eu non, pode que si.

Fácil non vai ser, Fernando Vallespín, no artigo Ni contigo ni sin ti, xa nos conta que á cidadanía non nos gusta que as formacións políticas teñan liortas internas.

Posiblemente Iglesias tería que errejonizarse, para pescar votos moderados e Errejón? Echenique? apaciguar as discrepancias internas… Non sei, non vexo eu moito a esquerda anticapitalista apaciguando…

Confianza

Acabo de ler o artigo de Antón Losada -grande sempre- “De pijada en pijada“. O contido do artigo xa o podedes ler no enlace. Vai da desconfianza na vida política. Eu, que me gusta andar polo terreo da cotidianidade fixeime na idea da confianza en xeral.

O que ocorre na política é o mesmo que na sociedade. Os políticos son persoas que viven nunha sociedade e o seu comportamento non é diferente de o de calquera outra persoa que viva na mesma sociedade. Ás veces comparamos aos políticos españois cos suecos ou cos daneses, pero é que as sociedades dos países do norte ou do centro de Europa tampouco son como a nosa.

Non sempre foi así, ou polo menos non tanto. Meu pai foi un pequeno empresario e os compromisos que tiña cos provedores e cos clientes eran verbais, non asinaban contratos. As persoas tiñan creto -ou non- e en función diso actuabas. Hoxe calquera chisme publicado dunha persoa intachable convértea en indesexable porque xa non confiamos en ninguén, da igual a súa traxectoria até o de agora.

Aquí e agora ser unha persoa confiada é sinónimo de “pardilla”. Desconfiamos de todo e supoñemos que todxs desconfían de nos. A min as persoas desconfiadas dánme pouca confianza. Por exemplo Iglesias -ao que lle valoro moitas cousas que fixo e indirectamente votei ao seu partido- non se fía das palabras de Sánchez, nin sequera dun documento escrito que puidesen asinar, por iso ten que ser vicepresidente e ter a metade dos ministerios para poder vixiar as actuacións dun posible goberno socialista. ??? Estas actitudes fomentan a desconfianza e diso xa andamos sobradxs.

Escoitei moitas veces a frase o “respecto hai que gañalo” referida en moitos casos á conducta das mulleres. E, polo que eu percibo, é unha idea moi aceptada socialmente.

E digo eu… non sería mellor que fose ao revés? Que de entrada tense e logo xa se pode ir perdendo, ou non.

Coa confianza debería ser o mesmo, en principio tense e logo xa se verá se se mantén ou non. Pode que así as cousas fosen máis fáciles.

Sr. Iglesias:

Para autodefinirse como “lo nuevo” consigue vostede insultar a miña intelixencia igual de ben que os de “lo viejo”. Voulle comentar por que.

Para empezar candidaturas de confluencia quere dicir iso: confluencia, concorrer xente que vén de lugares diferentes nun obxectivo común. Os resultados de En Marea -por poñer o exemplo da candidatura que votei eu- non son propiedade de Podemos. Ten vostede certa tendencia a apropiarse de todo o que lle favoreza. Moitxs votamos En Marea a pesar de vostede porque efectivamente os resultados non son os mesmos indo xuntos que por separado, coma ben se veu. Vostede aprovéitase do idiotizados que estamos para que pareza que o seu partido ten máis votos, e conségueo. Ata nunha “tertulia política” comentaron a “estratexia maquiavélica” do Ministerio do Interior ao presentar por separado os resultados das “candidaturas de confluencia”, e moita xente xa lles chama as candidaturas de Podemos.

Que pasou coa palabra confluencia? Hai algo menos confluínte que que un se apropie do de todxs?

O Ministerio do Interior dou o resultado por separado porque son candidaturas distintas. Pero aquí tamén os medios nos consideraron ignorantes e, para que non nos liáramos, déronos xuntos -non fose o conto que non souberamos que esas candidaturas poden sumar -e o normal é que os sumen- os seus votos aos de Podemos. De feito eu tiven que recorrer á páxina do Ministerio para saber os resultados de En Marea porque polos medios non fun quen.

E, con que nos sorprende agora? Pois con que “non vai permitir, nin por activa nin por pasiva, que goberne…”. Vostede e cantxs máis? E, cal é a estratexia para conseguilo? Pois pedirlle ao PSOE que goberne coas súas condicións. E, cales son as condicións? Na… unha menudencia, que se modifique a Constitución -tódalas condicións implican modificacións nela. Só hai un problemiña de nada, que non se pode facer iso sen o PP. Se o PSOE non consigue o acordado, pois… moción de censura cidadá.

Se o que quere vostede é provocar unha nova convocatoria de eleccións -aspiración lexítima e conveniente para o seu partido- dígamo claramente, non pretenda enganarme facéndome crer que foi o PSOE o que nos levou a esa situación.

Agradeceríalle que deixase xa de comportarse coma tertuliano e empezase a ser político.