Govern 1 – Gobierno 1

E voilà!!!  Xa estamos na situación típica: Todos gañan, todxs perdemos.

O referendum estase a celebrar -Govern 1-, e non vai servir para ren -Gobierno 1.

E así con todo, empregamos moito tempo e moitos recursos en cousas que non solucionan nada. Iso si, os medios de comunicación recollen todas estas “controversias” coma se aí estivese a solución de tódolos males.

Non vou falar de Cataluña ou do machismo, diso xa se fala nos medios todos os días. E que dicir… nin un problema nin o outro se están a solucionar por iso; mañán en Cataluña todo seguirá igual ca onte, e as -moitas- mulleres que escriben -ou se manifestan- sobre o machismo seguen a comportarse como machistas nos seus fogares.

Hai uns días atopeime nunha gasolineira cunha recollida de firmas para que non se perda emprego por mor do autoservicio. Nas redes tamén aparece cada día unha recollida de firmas para algunha “causa”.

E digo eu… non sería mellor que actuasemos máis e falasemos menos?

Eu non poño gasolina nas estacións que non teñen persoal para poñela, nin pago nas autoestradas nas cabinas de “pago fácil”.

Que esa é outra. Pago fácil?… perdoa bonito… pago fácil é aquél no que hai unha persoa que fai o seu traballo e polo tanto non tes que facelo ti. Pero nós, a cidadanía, somos tan “listxs” que sabemos relacionarnos estupendamente coas máquinas e agradecemos que nos fagan o favor de non ter que facer cola na única cabina na que hai unha persoa para atendernos. Porque claro, somos persoas moi activas e o non podemos perder uns minutos do noso valioso tempo -e que podemos aproveitar para socializar nas redes.

E así con todo… A vida parece estar nos medios e nas redes. Coñezo xente nova que se sorprende moito coa vida real.

Penso que deberiamos pedirnos a nós mesmos ser un pouco máis consecuentes.

 

Mans limpas

Sempre me chamou a atención a xente “purista” que vai esixindo comportamentos éticos, defendendo xs “desamparados”… de forma gratuíta.

Tamén me pasou con Manos limpias. Houbo un momento no que todo o mundo estaba moi contento con elas -mans limpas. Os de dereitas porque conseguiu inhabilitar a Garzón e os de esquerdas porque acusaron á infanta -por poñer dous exemplos moi mediáticos. Eu dende o momento que apareceron estiven moi intrigada pola súa motivación. Sabía que había algún interese en “defender a cidadanía e as liberdades” con tanto entusiasmo, pero -ilusa- pensaba que a intención era política, que querían buscar apoio cidadán e mediático para formar un partido político ou algo así.

Pero non, coma sempre a finalidade é encher os petos.

Tamén me preguntei o por que de tanto éxito e tanta aceptación popular. O do éxito -visto o visto- está claro: a estorsión. É moi difícil non ceder a chantaxe cando se trata dunha actividade pública, o prexuízo da difamación pode ser moito maior -tanto en termos económicos coma morais.

O da aceptación popular só mo podo explicar pola “dobre moral”. Eu podo desgravar a compra da vivenda -aínda que a miña situación económica me permitira non facelo- porque é legal, pero ti non podes utilizar mecanismos para pagar menos -aínda que sexan legais- porque é pouco ético ou inmoral.

E, de todo isto aproveitouse Manos limpias. E tamén os medios de comunicación. Tamén a eles lles importa moito a moralidade se así poden ter horas de TV, follas de xornais… ademais de “egos” de xornalistas. O que fagan eles para conseguilo -subornar ao funcionariado, mentir, “crear” a nova…- non importa se é legal, moral… Todo por nós, polo noso dereito á información. Encher os petos é colateral.

Non sei ata onde chegaremos nesta escalada de moralidade!!!

Medios e redes

Coa comunicación dos líderes políticos -sigo a utilizar o masculino adrede- pasa como con tantas outras cousas na vida, non hai termo medio.

É certo que Rajoy non é moi dado a utilizar os medios de comunicación -máis aló dos que o acompañan aos actos oficiais, e pouco- e xa non falemos das redes sociais. É lóxico; non é xoven, nin guapo nin ten moita facilidade de palabra e iso ten moito impacto nos medios. Para min iso non é o máis importante para un político, para os medios si porque canto menos apreza menos titulares xenera. Pero non importa, xa se fan os titulares sobre as ausencias. O problema -segundo eu o vexo- non é que non apareza el -para iso hai gabinetes de prensa- senón o que fan el e o seu goberno.

Pola contra outros líderes están permanentemente nos medios e nas redes -espero que nalgún momento deixen de estar en campaña electoral permanente e se dediquen máis ao traballo cotián. Pero ao que ía, gábanse de ser TT -que haxa moita xente dicindo cousas deles, vaia (non sei como se escribe, nin sequera foneticamente)- en tuiter; de estar na TV, facendo calquera cousa… Mesmo pode ser motivo de polémica se estiveches ou non con Ana Pastor -deusa do xornalismo, non entendo moi ben por que.

E as redes non son exactamente a realidade. Nas redes metémonos, moitas veces, cando estamos aburridxs. E sen moito pensar poñémonos a difundir a parvada de turno só porque xa o fixo moita xente. Xs personaxes de Sálvame son TT case tódolos días -a min isto daríame que pensar.

E así, entre un que non chega e os outros que se pasan, pasamos o tempo.

Por outra banda “a clientela” das redes é un sector de poboación determinado que non creo que represente a maioría da poboación.

E digo eu, atractivos líderes, moito tino con vivir nas redes. E recorrendo ao refraneiro -propio de poucas luces, segundo algúns.

Nin tanto arre! que fuxe, nin tanto xo! que se deite.

O mensaxeiro

Xa vos vale!!!

Que a prensa, e xs xornalistas, se definan coma mensaxeiros ten algo de delito.

A prensa, ou mellor dito as empresas de comunicación, constitúen un poder, e dada a debilidade dos outros tres pode que agora mesmo xa non sexa o cuarto.

Unha campaña de prensa derruba gobernos, sábeno tanto o PP coma o PSOE -a nivel estatal- E o PSOE e o BNG en Galiza. Non é que mo pareza a min, é que nos casos de González e Aznar foron os propios directores dos xornais os que contaron a estratexia da campaña.

No caso de Galiza, non sei se La voz de galicia o recoñeceu publicamente ou non, pero foi moi evidente a campaña de desprestixio ao bipartito -especialmente ao BNG- en vésperas das eleccións.

Cando nos queren facer crer que están defendendo o dereito a información da cidadanía, tamén están a facer política. A prensa e xs políticos -e xa empezo a pensar que a xudicatura tamén- utilizan a mesma estratexia coa utilización da información: ter moita ben gardada e ir sacándoa segundo a persoa, o partido ou o momento electoral.

O dereito a saber da cidadanía non é absoluto. En moitos casos a xente querería ver as fotos de nenxs vítimas de calquera traxedia; querería saber datos dunha investigación a terroristas, por exemplo; ou simplemente cotilleos da vida privada de alguén. Pero hai outros dereitos que se deben respectar, e o de información non pode ser sempre o prioritario.

Non me queiras enganar ti tamén, prensa. Non es mensaxeira. Nin sequera transmites a mensaxe obxectivamente porque se non che gusta a mensaxe, en troques de deixarme a min que decida se me gusta ou non, xa me das a opinión no medio da mensaxe. Que non digo que non opines, pero por separado. Non me mezcles a información coa túa opinión porque as veces xa non se distingue unha cousa da outra. E digo “che gusta” xenericamente porque moitas veces non se trata diso senón de xerar bulla por unha estratexia comercial da empresa.

Aproveitas o cabreo da cidadanía -que neste momento pediría a pena de morte por un “quítame de aí esa palla”- para saltarte tódalas normas legais e éticas.

Corromper a alguén para conseguir ilegalmente unha información reservada non é transmitir unha mensaxe.

Non me manipules!