Órganos sexuais

Non entendo moi ben a necesidade duns determinados órganos sexuais para sentirse dunha maneira ou outra ou para ter unhas determinadas preferencias sexuais.

Hai pouco comentaba cunha amiga oa casos dalgunhas persoas, de sexo masculino que, ao sentirse mulleres, mudaron a súa fisonomía  e o seu nome por outros femininos para ser mulleres lesbianas e continuar coa mesma parella que tiñan.

Tamén hai mulleres que por ter que facer masectomías din non sentirse mulleres “completas” e sométense a cirurxía de reconstrución mamaria para sentirse ben.

E digo eu… Non sería máis sinxelo seguir un proceso máis lóxico?

Explícome. A Natureza dáme un corpo cunhas determinadas características sexuais e xenéticas; órganos sexuais “masculinos”, pene, testículos… ou femininos, ovarios, vaxina, peitos…; e xenéticas, cor da pel, pelo, ollos, altura…

Como a Natureza non é tan sabia coma se di, pode ser que algúns órganos saian defectuosos; cegueira, xordeira… ou malformacíons doutro tipo.

Grazas á Ciencia e á tecnoloxía moitos destos erros pódense corrixir.

Cando os erros da Natureza impiden a unha persoa levar fisicamente unha vida normalizada entendo que se faga o cientificamente posible para corrixir eses erros e mellorar a súa vida.

Pero tamén entendo que non é o mesmo un implante coclear para que alguén poda oír que unha intervención para ser máis altx -e por iso penso que no primeiro caso a Seguridade Social debe ocuparse e no segundo non. Moitas veces todxs pensamos que non estaría mal ter rasgos xenéticos diferentes pero decidimos vivir con eles, mesmo se existe a posibilidade de mudar o aspecto exterior. De feito un dos obxectivos da Educación é sentirse ben contigo mesmx.

E, sen demasiado coñecemento do asunto, fágome unha pregunta.

É posible que se necesiten uns órganos sexuais determinados para que alguén se sinta home ou muller ou tamén forma parte da cultura patriarcal?

E aínda me fago outras: Teño que sentirme menos muller se non teño útero ou tetas? E se non podo ter fillxs naturais?

Crédeme, non é que me parezan cousas superficias, teño reflexionado bastante sobre isto e a conclusión á que chego é que seguramente cadaquén podería sentirse como quixera no corpo que lle tocou se non fose polos prexuízos e estereotipos machistas.

 

“Labores del Hogar”

Empecei facer “terapia ocupacional” de calceta. Agora disque lle chaman “o novo ioga”.  A verdade é que empecei por enredar un pouco, especialmente nas tardes de inverno no canto de pasalas na casa co ordenador ou a tele -ou as dúas cousas.

Non se me dá mal e pensei que ao mellor é porque cando era pequena tiven que facer, porque así o esixía o sistema educativo do momento -Plan de estudios de 1957-, Labores do fogar.  En realidade non se chamaba así, chamábase Formación del Espíritu Nacional, pero era diferente para as nenas e para os nenos. Para as nenas eran “labores” e cousas que nos preparasen para a vida da casa, e para os nenos non sei moi ben, pero eran coñecementos da lexislación do Movemento… cousas que os preparasen para a vida pública.

Se estudiabas por libre -o meu caso- había que presentar un álbum coas labores indicadas para cada curso e non recordo se había que facer un exame ou non.

Suprimiuse esa asignatura e non sei moi ben o por que. Supoño que foi porque se consideraba discriminatorio pero a min paréceme que co canto se suprimila habería que adaptala e que os dous aspectos fosen tratados. Refírome especialmente a introducir, para nenos e para nenas o tema da costura, bordado, calceta, gancho… que na actualidade chamaríase “Tecnoloxía téxtil” ou algo así. Non todo o “feminino” ten que ser malo nin bo en xeral, o lóxico sería ir collendo o bo do masculino e o bo do feminino. Parece que o estamos facendo ao revés, agora os homes depílanse e as mulleres non cosemos, por exemplo.

Por moito que nos informaticemos sempre nos virá ben unha certa habilidade manual e capacidade de atención e concentración. Non hai máis que mirar a destreza da xente máis nova cando, por exemplo, ten que envolver un agasallo ou calquera traballo no que hai que utilizar as mans.

 

 

Infancia

A miña infancia trancorreu na dicta-dura –voulle chamar así á primeira parte da dictadura- na que todo estaba mesturado. A moral cristiá, a civil e as leis eran a mesma cousa. O que era pecado era socialmente reprobable e tamén ilegal.

Isto era aplicable, loxicamente ao sexo. Calquera manifestación pública minimamente relacionada coa sexualidade, coma bicarse, era obxecto de recriminación “in situ” e ata de denuncia por escándalo público. Estou a falar de comportamentos de persoas heterosexuais, os homosexuais “non existían”. Eu, ata ben entrada na adolescencia, non sabía que esa posibilidade existira.

A vida dxs nenxs transcorría en “perfecta harmonía”; as nenas liamos tebeos –chamábase así aos cómics- de fadas e os nenos El Capitán Trueno ou Hazañas Bélicas. O curioso é que pese a que todo estaba perfectamente organizado, ler tebeos non estaba moi ben visto. Pode que fora porque “enchían a cabeza de paxaros”. Algo que aínda agora non entendo porque os paxaros colaboraban moito coa definición do masculino e o feminino da época. Pode que fora porque evadían da realidade. Non sei…

Pero todo isto non o percebíamos xs nenxs, na vida cotiá comportabamonos -especialmente nos pobos pequenos- dunha forma bastante libre. Xogabamos aos médicos, que era unha forma asexuada de satisfacer a curiosidade polo coñecemento do corpo, na escola aparecíanche mozos que ti non sabías que eran mozos teus… Ben mirado non era moi diferente da actualidade.