Órganos sexuais

Non entendo moi ben a necesidade duns determinados órganos sexuais para sentirse dunha maneira ou outra ou para ter unhas determinadas preferencias sexuais.

Hai pouco comentaba cunha amiga oa casos dalgunhas persoas, de sexo masculino que, ao sentirse mulleres, mudaron a súa fisonomía  e o seu nome por outros femininos para ser mulleres lesbianas e continuar coa mesma parella que tiñan.

Tamén hai mulleres que por ter que facer masectomías din non sentirse mulleres “completas” e sométense a cirurxía de reconstrución mamaria para sentirse ben.

E digo eu… Non sería máis sinxelo seguir un proceso máis lóxico?

Explícome. A Natureza dáme un corpo cunhas determinadas características sexuais e xenéticas; órganos sexuais “masculinos”, pene, testículos… ou femininos, ovarios, vaxina, peitos…; e xenéticas, cor da pel, pelo, ollos, altura…

Como a Natureza non é tan sabia coma se di, pode ser que algúns órganos saian defectuosos; cegueira, xordeira… ou malformacíons doutro tipo.

Grazas á Ciencia e á tecnoloxía moitos destos erros pódense corrixir.

Cando os erros da Natureza impiden a unha persoa levar fisicamente unha vida normalizada entendo que se faga o cientificamente posible para corrixir eses erros e mellorar a súa vida.

Pero tamén entendo que non é o mesmo un implante coclear para que alguén poda oír que unha intervención para ser máis altx -e por iso penso que no primeiro caso a Seguridade Social debe ocuparse e no segundo non. Moitas veces todxs pensamos que non estaría mal ter rasgos xenéticos diferentes pero decidimos vivir con eles, mesmo se existe a posibilidade de mudar o aspecto exterior. De feito un dos obxectivos da Educación é sentirse ben contigo mesmx.

E, sen demasiado coñecemento do asunto, fágome unha pregunta.

É posible que se necesiten uns órganos sexuais determinados para que alguén se sinta home ou muller ou tamén forma parte da cultura patriarcal?

E aínda me fago outras: Teño que sentirme menos muller se non teño útero ou tetas? E se non podo ter fillxs naturais?

Crédeme, non é que me parezan cousas superficias, teño reflexionado bastante sobre isto e a conclusión á que chego é que seguramente cadaquén podería sentirse como quixera no corpo que lle tocou se non fose polos prexuízos e estereotipos machistas.

 

Monedero

Moitas persoas que queren atacar a Monedero acúsano de machista e as que o queren defender din que iso non é machista porque el é así de afable, cercano… tocón. Polo incidente con Sáenz de Santamaría.

Non vou entrar en se o saúdo bicándose é machista ou se a cortesía deste tipo de saúdo inclúe o agarrarte dos ombreiros ou só acercar a cara, cando se trata dunha persoa coa que non te une unha relación persoal.

A min a actuación de Monedero paréceme moralmente de prepotencia, chulesca… e fisicamente coercitiva e intimidatoria.

Paréceme chulesca porque diríxese a unha persoa que se supón está cabreada porque lle aconteceu algo moi desagradable para ela e el acércase para dicirlle –cunha actitude aparentemente amigable- que se alegra de que o esté pasando mal.

Paréceme intimidatoria e coercitiva porque continúa agarrándoa –manténdoa a unha distancia moi curta del- despois de darlle os bicos, sabendo que hai un montón de cámaras gravándoos e polo tanto non lle dá a posibilidade de librarse del sen recorrer a algún movemento brusco que podería ser interpretado como violento ou cando menos politicamente incorrecto. Nunha situación así moitas nos sentiriamos intimidadas. E sinceramente, son máis partidadia de pedir permiso que de pedir perdón.

Por que centrar o asunto en se o acto é machista ou non? Un roubo con intimidación e agresión física –por exemplo- sería un delito grave ou leve por ser machista ou non?

Penso que alguén pode comportarse coma un gilipollas sen ser machista e tamén que alguén que nun momento se comporta de forma machista –todxs o fixemos en algún momento polo patriarcado no que nos educamos- sexa boa xente.

 

 

 

Cultura de Paz

Non temos cultura de Paz. Parafraseando a Rajoy, non só non temos cultura de Paz senon que temos cultura de guerra -de violencia, de dominio…

Da cultura de guerra saen a maioría dos males sociais: racismo, clasismo, patriarcado, machismo, xenofobia… Pero a orixe é a mesma, a crencia de que unhas persoas ou grupos son superiores a outras e esa superioridade “xustifica” o dominio dunhas e o sometemento doutras.

O problema, segundo eu o vexo, é que estamos máis pendentes das partes que do todo e temo que estamos chegando a un punto en que as árbores non nos deixan ver o bosque.

Todxs denostamos a loita pola supremacía que exerce un home sobre unha muller ou dun branco sobre un negro… Pero a loita polo poder está moi interiorizada socialmente e ata considerada como algo perfectamente lexítimo. Ata hai un dito da “sabedoría” popular que di que na guerra e no amor todo está permitido.

O binomio loita e limpa non existe o mesmo que non existe o de guerra e xusta.

E volvendo ao das árbores e o bosque quero facer unha afirmación e algunhas preguntas sobre o debate de investidura.

Hernando utiliza unha circunstancia persoal -sentimental- de Iglesias para “burlarse” del e “atacalo”. Iso é unha actuación machista.

Iglesias é Rivera utilizan argumentos persoais -ou polo menos non políticos- para “meterse” un co outro e descualificarse  mutuamente. Como se chaman estas actuacións? Violencia verbal? Loita polo poder? Pelea de machos alfa?

Porque se é unha pelea de machos alfa -eu penso que si- eu tamén a cualificaría de machismo. Non hai mada máis machista que os machos alfa.

Que digo eu… Se un dos dous fose unha muller, estariamos todxs falando de machismo sen ningún xénero de dúbidas?

Iglesias non atacou persoalmente a Ábalos, pode que fose porque non o considera macho alfa. Punto para Ábalos.

Que non aceptemos a violencia machista, económica, racista… non quere dicir que teñamos que aceptar -ou considerar menos relevante- a violencia entre iguais.

A Violencia é a nai de tódalas violencias.

Medrei intelectualmente nunha época na que as palabras -faladas ou escritas- eran case o único medio de comunicación e de adquisición de coñecementos. O da interpretación da linguaxe corporal era unha intuición; non había, ou non estaban xeralizadas, as técnicas de expresión e interpretación corporais. Até o punto de que quedei moi sorprendida e ata me pareceu unha frivolidade cando o PSOE puxo en mans dun militante que traballaba de publicista -antes dicíase así- ao frente dunha campaña electoral. Despois ya o PP trouxo unha empresa de “marketing” estadounidense.

Digo isto porque entre o meu despiste natural e as miñas deficiencias na lectura de imaxes non acostumo a fixarme moito nelas.

Pero hoxe Barbijaputa preguntounos, ás mulleres, que nos parecía esta imaxe.

Abrín a foto e, ao estar condicionada pola pregunta, o primeiro que me chamou a atención foi o “paquete”. Pensei que a intención de Barbijaputa non sería que comparasemos o de Pablo co de Pedro -recordando aquela foto onde saía colgado cun arnés.

Moita xente opinou -mulleres e homes- que se a postura, que se o arrinconamento das mulleres. Non lin todo. A min, despois da primeira impresión condicionada, o que me parece é que non están ben colocados. Se o acto é para a presentación da candidatura de Errejón á Comunidade de Madrid -que me sorprende porque non non lin nada desa consulta- o lóxico sería que el estivese no medio.

Por que non está no medio? Pois eu penso que pode ser por dúas razóns, que non teñen por que ser excluíntes; polo estereotipo machista “A muller no medio” ou para non dar demasiado protagonismo a Errejón.

Penso que a primeira pode ser a excusa da segunda. Iso é o que vexo eu nesa foto: utilizar un formalismo machista para minimizar o protagonismo de Errejón.

Pero pode que me engañe e sexa só un estereotipo machista.

Patriarcado

Son unha persoa moi independente e cada paso amólame máis que me manipulen, case máis que que me manden.

Normalmente fálase de patriarcado en relación coa dominación á que somos sometidas as mulleres na nosa vida privada. Pero eu quero ir máis lonxe.

O patriarcado é unha forma de dominación que vai máis aló das relacións home-muller. Abranque home-muller, muller-infante, jefe-subordinadx… no nivel individual, pero tamén empresa-consumidores, clase social-clase social de nivel inferior, partidos políticos-cidadanía… de forma colectiva. En virtude dunha norma “natural”, “moral” ou “divina” que así o determina.

Cal é o obxectivo? pois conseguir que alguén faga o mellor para xs dominadores.

Como se consegue? Pois hai moitos procedementos que se utilizan segundo as circunstancias.

A forza bruta nas dictaduras e polas persoas máis primitivas.

A manipulación para as democracias -ou similar- e as persoas máis cultivadas.

A chantaxe -case sempre emocional- en tódolos casos. E xa no campo dos sentimentos e das emocións… pois case de todo; inseguridade, medo…

O machismo é unha faceta do patriarcado que afecta ás mulleres. Pero os homes non están libres de ser vítimas tamén. O patriarcado abrangue tódolos campos e afecta a case todas as persoas. O poder político e o económico, os cartos -ás veces non se distinguen os dous conceptos- están concentrados nuns poucos.

Os líderes políticos compórtanse como as parellas machistas. Tes que admiralos, adoralos… Con iso está garantido que fagan o que fagan, coa dose correspondente de manipulación, vaiche parecer ben.

Que agora vos deixo que decidades vós? estupendo, “que buenos son que nos llevan de excursión”.

Que agora decido eu o que me sae de alí? Era necesario, non se podía agardar, había que tomar unha decisión xa.

Hai moito patriarcado nas actuacións dos líderes políticos, e como consecuencia demasiada violencia na linguaxe que utilizan -non tanto na das lideresas.

É que só eu vexo isto? Ben, para ser máis precisa Ángela Rodríguez e máis eu.