Política e intelixencia

Estase creando unha sensación de que xs políticxs son parvos. Non o son e por iso poden manipularnos.

Acabo de ler unha entrevista que Henrique Mariño e Christian Gózáles lle fixeron a Jordi Évole no xornal Público -publicada onte. Jordi Évole: “La izquierda ha cometido una gran equivocación al tratar a Rajoy de tonto”

Nun momento da entrevista di, “Insisto, creo que la izquierda se ha equivocado tratando de iluso, tonto e incapaz a Rajoy.”

Concordo con Évole e eu facería estensible a expresión á maioría dxs políticxs.

O xornalismo non pasa polos seu mellor momento e a forma de manter entretido ao persoal é o estilo Sálvame. Hai que facer horas de TV e páxinas de xornais ridiculizando xs políticxs non tanto polas súas actuacións coma por aspectos irrelevantes no desenvolvemento da súa actividade; que se non falan ben o Inglés, que se a súa dicción non é boa, que se a expresión que utilizou non foi exacta… por non falar do aspecto físico, da vestimenta…

Entendo que os humoristas aproveiten estas tonterías para facer uns chascarrillos. Pero levar iso aos programas informativos paréceme moi pouco profesional. Pero aparte de que sea un erro subliñar a forma no canto do fondo, peor me parece asociar un problema de dicción a unha “discapacidade intelectual”.

A linguaxe é unha forma de comunicación e a finalidade desta é que a mensaxe emitida sexa comprendida polo receptor. Algunhas veces hai erros na mensaxe -ortográficos, gramaticais…- pero un receptor medianamente intelixente pode comprender a idea principal, entendendo que non está moi ben expresada. Xa sei que nalgúns casos é máis difícil -de aí os malentendidos ou malexpresados- pero non son a maioría.

Vou pór un exemplo dun mitin de Susana Díaz. Despois de destacar os case 140 anos de historia do PSOE, dixo algo -non recordo literalmente- sobre a permanencia do partido durante tres séculos. E xa se liou; que se non sabe contar, que se se contradice, que se o partido existe dende o século XVIII… Non é complicado entender o que quería dicir. Ata en El Intermedio, -que é un programa de humor- despois de facer o chascarrillo recoñeceron o que quixo dicir.

O dito, crer que xs políticxs son idiotas non axuda.

Non é a parte, é o todo

Onte vin a reportaxe de Évole, sen demasiado interese, tamén teño que dicir.

Aínda que formalmente pretendía expór a explotación das traballadoras por parte das empresas téxtiles, en realidade parecía que o que quería era desprestixiar un grupo téxtil en particular.

Analizou un sector -en realidade unha empresa- coma se a explotación fose cousa de uns poucos desalmados, pero a realidade é outra. Por outra banda vimos que os salarios das traballadoras en moitos casos son equiparables aos do profesorado -dese mesmo país-, por exemplo. Isto tamén nos da unha idea de que o problema está noutro lado.

A deslocalización é unha consecuencia da globalización e prodúcese en todos os sectores productivos. Hai pouco vin unha entrevista a un enlace sindical dunha empresa automobilística na que contaba que os traballadores decidiron baixar os seus propios salarios para que a empresa non se trasladara a outro país -tamén europeo- con salarios máis baixos. A deslocalización deixaría sen traballo non só aos traballadores directos senon tamén a moitos outros de empresas provedoras. El mesmo recoñecía que esa medida estaba prexudicando aos traballadores do outro país, no que se crearían moitos postos de traballo directo e moitos máis indirectos.

É o que hai, tamén as axudas ao sector agroalimentario nos países europeos prexudica aos campesiños iberoamericanos e africanos que teñen que competir, sen axudas, cos precios europeos. Que nuns lugares se intensifique a producción agrícola -invernadoiros, regadíos…- vai en detrimento doutros lugares con menos recursos. Imos demonizar aos campesiños europeos e responsabilizalos das condicións de vida dos iberoamericanos e africanos?

Todo isto é cousa do sistema, que por moitas crises que teña e moita inxustiza que xenere, ninguén quere mudar. Hai que refundar o capitalismo, díxose timidamente ao principio da crise, pero non. Parchear o xusto para que non estale.

E no sistema estamos todxs, e todxs pensamos que é o mellor. Non coñezo a case ninguén que pense que sería mellor un sistema económico socialista ou comunista.

Pero claro, a responsabilidade colectiva non queda ben, nin vende. Queda mellor responsabilizar a alguén concreto.

Cambiaría o sistema se desaparecesen Amancio Ortega e o seu grupo?

Si, hai un perfil

Vin o programa de Jordi Évole, “El machismo mata”. Aproveito para dicir que me gusta -Évole- pero penso que está un pouco sobrevalorado, é certo que na terra dos cegos o chosco é o rei, pero en bastantes das súas reportaxes non aporta moitas luces á cuestión. É o caso do de antonte.

Calquera docente de Ensino Secundario podía facer unha análise similar á que se desprende desta reportaxe.

Eu quero subliñar dúas cousas que me gustou oir, non porque fosen para min unha novidade senon porque me alegra oír o que penso en boca de persoas que se supón cualificadas.

A primeira pertence á intervención de Jorge Freudenthal, psicólogo terapeuta de maltratadores. Define o fenómeno coma unha ideoloxía, unha forma de pensar que se basea no dominio e o control. E plantea a reeducación como buscar novas formas de pensar. Isto tiraría por terra -segundo eu o vexo- o estereotipo de que non se poden curar e o de que non hai un perfil.

Cando se di que non hai un perfil sempre se menciona o nivel económico, cultural, social… para confirmar que hai maltratadores  e maltratadas en todos eles. Iso é certo, pero eu penso que si que hai un patrón, tanto nos homes como nas mulleres, e é que cren na superioridade dos homes, no patriarcado, o mesmo que xs que cren na superioridade dunha raza ou dun pobo. En moitos casos os homes non teñen que recorrer á violencia física porque as súas mulleres xa fan o que el quere, aceptan o dominio e o control porque teñen a convicción que así é como ten que ser. Algunhas mulleres encadean unha relación de maltrato con outra porque a idea que teñen de home ideal é a dunha persoa dominante, decidida, que te queira para el só…

A segunda é unha intervención de Marina Marroquí, Educadora social, na entrevista que lle fai Évole ao final. Manifesta que non é partidaria de que se estean dando as cifras de mortas e dá dúas razóns; unha: o que menos precisan as mulleres maltratadas é un minuto de silencio e outra: a mensaxe para as vivas que están sendo maltratadas é que de aí van saír cos pés por diante.