Conflito xeneracional. Aleluia, IU.

Púxose de moda a aprendizaxe pola investigación e a experimentación, que está ben. Pero tampouco ten nada de malo aprender das investigacións e dos experimentos doutros. Entre outras cousas porque o proceso da aprendizaxe sería moi lenta e moi limitada se cada persoa só tivese os coñecementos adquiridos pola súa propia investigación e experimentación.

Coma non nos gustan os termos medios, pasamos de aprender só o que nos contaban os “maiores” a cuestionar ou desbotar calquera cousa que veña deles.

Isto vén a conto dunha iniciativa que IU está a levar a cabo para derrogar os acordos coa Santa Sé. Aleluia!!!

Entre os anos 1985 e 1990 (+-) estabamos no Ministerio de Educación -sendo ministro Maravall- preparando unha Lei de Educación (LOXSE). A intención, entre outras, era retirar do ensino a materia de relixión. E topámonos cos acordos coa Santa Sé. Maravall tentou derrogar eses acordos pero o goberno ao que pertencía non o considerou oportuno nese momento. Con todo esa disciplina quitouse do currículo -non era avaliable-, pero non do horario. Do currículo ocupábase a Igrexa -supervisado polo Ministerio.

E a partir de aí empezou a “guerra”. Dependendo de quen estea no goberno a nota de relixión conta ou non, pero a asignatura segue aí porque así o determinan os acordos.

Despois de máis de trinta anos IU argumenta na súa petición de sinaturas para derrogalos que non se pode facer moito ao repecto da laicidade porque sempre se tropeza cos dichosos acordos.

En fechas recientes se ha creado una Subcomisión en el Congreso de los Diputados para la consecución de un pretendido “pacto educativo”, que en ningún caso podrá avanzar en la necesaria laicidad de la enseñanza si se desarrolla bajo las condiciones de dichos Acuerdos.

En serio? Despois de trinta anos? É que non falan cos maiores?

Se non vai desta espero que non haxa que esperar a que os fillos dos que se deron conta agora, experimenten a necesidade por si mesmos dentro doutros trinta anos.

Con todo agradezo a iniciativa. Por aí ten que ir o asunto e non quedarse en se a nota conta ou non ou se na TV emiten a misa.

O PSOE e eu

O meu despertar político, no sentido estricto, foi na Universidade. Eu xa era protestona de natural, fora delegada de clase en algunha ocasión… Pero por aquelas a sociedade non estaba politizada e as reivindicacións eran estrictamente académicas: horarios de exames, algunhas protestas pola metodoloxía do profesorado…

Ao entrar na Universidade eu tiña un mozo -dicíase así- do PSOE. El vivía nun piso con outros tamén relacionados con ese partido. Decidiron tutelarme ideoloxicamente e eu deixábame daquela maneira -ler tódolos discursos de Allende parecíame excesivo e despois duns cuantos daba por finalizada a tarefa e dicíalles que os lira todos.

O PSOE non tiña moita implantación nesta Universidade, xa daquela tiña sona de moderado, e empecei a relacionarme -nos comités de curso- coa xente de ERGA, MC, PC…

A partir dese momento empecei a votar a partidos ou coalicións de esquerda nacionalista. Pero gustábame que o PSOE estivera aí. Era algo así coma xs xóvenes que se independizan porque a familia xs limita pero van lavar a roupa, comer e buscar os “tupper” á casa dos seus pais. Nalgunha ocasión, nas xerais, mesmo o teño votado, polo do voto útil.

Seguín a ter relacións persoais con persoas do PSOE e continuaba e continúo sen votalo. Pero sigo a pensar que debe estar aí, o mesmo que IU. Teñen xente -cadros- moi bos e pareceríame un tremendo erro que desapareceran da política.

Por iso non me gusta o discurso de que teñen que desaparecer “os vellos partidos”. Que non sei se iso quere dicir que o obxectivo e cambiar o bipartidismo PP-PSOE polo bipartidismo C’s-Podemos.

En fin… Que lles teño certa querencia, unhas veces paréceme que o fan bastante ben, outras non tanto… Espero que sigan aí, con épocas mellores e peores, gobernando e na oposición… Dáme certa seguridade.

Transfuguismo

Pode que sexa só eu pero a min o de Podemos e IU paréceme de chiste se non fose algo bastante dramático.

Non é persoal, votei a AGE por ANOVA máis que por EU. Son “Beirista” e só en moi contadas ocasións votei outra opción nas xerais -por quilo do voto útil, aínda que despois me arrepentise. Seguirei votando a opción que el apoie -sexa ou non candidato. En ningún momento tiven a tentación de votar a Podemos -aínda que estou rodeada de simpatizantes e votantes. Podemos, até o de agora, é Pablo Iglesias. E entre el e Beiras non hai cor, Beiras está aí dende sempre, ten unha traxectoria -dentro e fóra do Parlamento- e a Pablo Iglesias quédalle todo por demostrar. Pareceríame prematuro que pasase da nada a presidencia do goberno. Nin sequera Tsipras dou ese chouto. SYRIZA xa estaba nas institucións, tanto nacionais coma europeas, cando gañaron as eleccións e formaron goberno.

Pero ao que ía. Uns poucos vanse de IU -algún xa se fora do PSOE a IU- e fundan un partido “diferente”. Até aquí vaime parecendo normal -incluso simpatizaba con elxs -sen intención de votalos, como xa dixen, pero parecíame que era unha boa opción para canalizar o descontento cidadán. O que xa me vai amolando un pouco é a fagocitose a IU. Recoñezo que electoralmente a xogada é boa; Podemos non ten cadros e ten “tirón”, IU ten moi bos cadros pero está algo desgastada. Entendo a tentación, Podemos non ten a estructura necesaria para formar gobernos -estatal e autonómicos. Fan falta moitas persoas moi ben preparadas para formar un goberno -non só ministros e conselleiros, tamén directores xerais, subsecretarixs…- que dificilmente poden saír das asembleas; solución: buscalas en IU.

Todo isto dígoo en xeral, se falamos de Madrid… mi madriña…

Desmantelar IU e levala ao ostracismo -espero que non aconteza- non me parece bo para a esquerda, claro que como agora xa non se leva o da esquerda…

E xa que o mencionei antes: A cidade de Santiago -tanto as institución públicas coma as privadas- creo que ten unha débeda con Xosé Manuel Beiras.