Ata o chichi do relato

Hai tempo que non escribo pero non por falta de ganas senón porque é tal o cabreo e o cansanzo que se me agolpan as ideas. Xa non son capaz de aclararme con tanto relato.

Non me aclaro porque coma case sempre, no que ao relato se refire, todos teñen algo de razón. Abro paréntese para dicir que a de Rivera non a acabo de ver, pero algunha terá tamén.

Podemos axudou a sacar ao PP do Goberno, ben. Pero non entendo o dos presupostos nin que dende o primeiro momento queira un goberno de coalición pero coa (case)única finalidade de fiscalizar ao PSOE. Non me parece que partir da desconfianza sexa boa base. O PSOE tampouco soubo convencer a Podemos, penso que tería que buscar a maneira de convencelos e de que recuperaran -se algunha vez a tiveron- a confianza. Porque que a desconfianza de uns xenere a desconfianza dos outros é entrar nunha vía morta.

E todo polo relato. Pregúntome se tantos expertos coma hai nos partidos non caeron na conta de que militantes e votantes non son a mesma cousa. Non son militante do PSOE nin de Podemos  e algunha vez -alomenos unha- votei a cada un. E teño que dicir que a min non me importa nadiña o relato neste caso. Pode ser porque ao non ser home non lle dou tanta importancia a o de baixarse os pantalóns, non ter collóns, telos máis cadrados e máis grandes ca ti…

Podemos debería sabelo, de feito Errejón tíñao moi claro, Canto máis actúan para satisfacer a militancia máis votantes van perdendo -polo menos ata o de agora.

Votantes somos moitos máis e somos xs que facemos que os partidos ganen unhas eleccións ou non. Moitas persoas pensamos coma Iñaki Gabilondo no videoblog de hoxe “Irresponsables e incapaces” 

 

En serio, non podo con tanta tetosterona!!!

 

Medrei intelectualmente nunha época na que as palabras -faladas ou escritas- eran case o único medio de comunicación e de adquisición de coñecementos. O da interpretación da linguaxe corporal era unha intuición; non había, ou non estaban xeralizadas, as técnicas de expresión e interpretación corporais. Até o punto de que quedei moi sorprendida e ata me pareceu unha frivolidade cando o PSOE puxo en mans dun militante que traballaba de publicista -antes dicíase así- ao frente dunha campaña electoral. Despois ya o PP trouxo unha empresa de “marketing” estadounidense.

Digo isto porque entre o meu despiste natural e as miñas deficiencias na lectura de imaxes non acostumo a fixarme moito nelas.

Pero hoxe Barbijaputa preguntounos, ás mulleres, que nos parecía esta imaxe.

Abrín a foto e, ao estar condicionada pola pregunta, o primeiro que me chamou a atención foi o “paquete”. Pensei que a intención de Barbijaputa non sería que comparasemos o de Pablo co de Pedro -recordando aquela foto onde saía colgado cun arnés.

Moita xente opinou -mulleres e homes- que se a postura, que se o arrinconamento das mulleres. Non lin todo. A min, despois da primeira impresión condicionada, o que me parece é que non están ben colocados. Se o acto é para a presentación da candidatura de Errejón á Comunidade de Madrid -que me sorprende porque non non lin nada desa consulta- o lóxico sería que el estivese no medio.

Por que non está no medio? Pois eu penso que pode ser por dúas razóns, que non teñen por que ser excluíntes; polo estereotipo machista “A muller no medio” ou para non dar demasiado protagonismo a Errejón.

Penso que a primeira pode ser a excusa da segunda. Iso é o que vexo eu nesa foto: utilizar un formalismo machista para minimizar o protagonismo de Errejón.

Pero pode que me engañe e sexa só un estereotipo machista.

González-Guerra, Iglesias-Errejón

Levaba tempo sen escribir porque o tema investidura ou eleccións, que é o que está de moda, non me apetece. Os podemistas levan mal as críticas. Por certo, tamén se lían con catro botóns. Menos mal que está Carmena para dicir o que penso.

Vou xogar a “análise xornalística”, e dicir, falar por falar.

A raíz dos “desencontros” Iglesias-Errejón parece que se quere comparar esta parella política coa González-Guerra. Eu penso que si, ambalasdúas son parellas políticas, pero pouco máis.

Na do PSOE, que funcionou moi ben bastante tempo, o “duro” encargábase da organización do partido “el que se mueva no sale en la foto” e da portavocía -verbalmente bastante agresiva para a época- no Parlamento, xa sabemos o do cabalo de Pavía. O máis transversal, máis amable e simpático -ademais de carismático- era Secretario xeral e candidato. Estou a falar dos anos anteriores a formar goberno.

Na de Podemos parece que pasa o contrario, o duro -verbalmente agresivo- e carismático é o candidato e o transversal é portavoz no Parlamento, que tamén se ocupaba da organización -até o de agora.

Funcionará igual de ben esta parella?

Podemos precisa converterse no PSOE do 82 porque os votos necesarios para gobernar están nese caladoiro. Non somos un país de esquerdas, coma se nos conta tantas veces. Case a metade é de dereitas, dereitas -aí están os resultados das eleccións- e a outra metade é variada -dereita nacionalista, centro dereita, esquerda nacionalista, esquerda socialdemócrata, esquerda radical…

A estratexia do PSOE foi, cando gañou, facer un discurso socialdemócrata -abandonando o marxismo- cun candidato con moito carisma por unha banda -González-, e un control férreo do aparato do partido por outra -Guerra. E foille ben.

Penso que repetir esta fórmula en Podemos non é posible. Primeiro porque o momento non é o mesmo e logo porque non é doado controlar os movementos sociais -claro que en Podemos case todxs son especialistas en movementos sociais e eu non, pode que si.

Fácil non vai ser, Fernando Vallespín, no artigo Ni contigo ni sin ti, xa nos conta que á cidadanía non nos gusta que as formacións políticas teñan liortas internas.

Posiblemente Iglesias tería que errejonizarse, para pescar votos moderados e Errejón? Echenique? apaciguar as discrepancias internas… Non sei, non vexo eu moito a esquerda anticapitalista apaciguando…

Por enriba das nosas posibilidades

Estamos investigando por encima das nosas posibilidades. E adxetivando. E se me apurades ofendéndonos tamén.

Eu xa non podo con tanto exceso, son máis de matices. Fomos aplicando os adxetivos sen a mínima graduación e agora cando aparece alguén imputadx, a repercusión e a análise nos medios -e na sociedade- é dar por suposto imputado = corruptx, malversador… Da igual o delito polo que sexa imputadx e da igual que nos explicaran por activa e por pasiva que para estar imputado só fai falta que alguén te denuncie, polo que sexa.

E, como non hai matices tamén nos ofendemos por un quítame de aí esa palla. Eu, individualmente, non me ofendo pola maioría das chorradas que din algúns falabarato sobre as mulleres. Eso si, esixo sempre os dereitos que como cidadá me correspondan.

O da “investigación” sobre as persoas que se dedican á política non é novidade. Antes non había tuiter, pero había os famosos informes (dossieres) que estaban aí para amedrentar ou para sacar nun momento determinado.

Dende tódolos lados houbo actuacións desproporcionadas. Vou recordar unha de cada lado. En Santiago varios concelleiros e concelleiras -do PP- foron denunciados e inhabilitados por un acto administrativo do que máis tarde foron absoltos. Íñigo Errejón tamén foi denunciado por unha cuestión administrativa. Nos dous casos o tema foi tratado coma se xs implicadxs tivesen cometido un crime contra a humanidade.

O problema desta espiral de ética e moral na que entramos é que aquí non hai normas -no momento que se fai unha norma, o moral pasa a ser legal- e cadaquén analiza e xuzga segundo os seus propios criterios.

E, chegamos a esta tolemia na que os novos gobernos están dedicando moito tempo e enerxías ás polémidas mediáticas que se van montando en vez de dedicarse a gobernar. A oposición dedícase a investigar as actividades privadas dos gobernantes, os medios a dar repercusión, os gobernos a dar explicacións… e… Quen a resolver os problemas?