Proxecto familiar

Todxs temos un proxecto de vida familiar, incluindo as que non temos descendencia -familia unipersonal.

No meu proxecto estaba vivir dacordo coas miñas posibilidades, que era o meu salario. Subliño miñas porque considero que se realmente queres ser independente non debes incluír á túa familia nel; nin os cartos nin o patrimonio. Tampouco penso que herdar teña que ser un dereito, se se aceptara que cada  quen pode facer o que queira co que é seu non habería tantas leas coas herdanzas.

Pois concordando co meu proxecto vital, vivín de aluguer ata os cincuenta e pico anos e dedicaba os meus aforros para viaxar. Tamén vivín dunha forma sobria: coches de baixa gama, roupa de cadeas téxtiles ou de rebaixas, poucas ceas e copas…

Ao ir cumprindo anos pensei que sería máis rendible mercar unha vivenda, modesta, se quería vivir con tranquilidade cando chegase a xubilación -diminuíndo as viaxes-, e así o fixen. Por certo, José María Linde, se moitxs xubilados temos unha vivenda en propiedade foi porque pensamos que era mellor que un plan de pensións, é máis, foi o noso plan de pensións. Pero non o fixemos para poder sobrevivir senon para poder vivir mellor.

O que teño non foi por herdanza e o que herdei -hai pouco- vouno doar.

Teño que dicir que se puiden facer isto foi porque tiña un salario algo maior que o triplo do salario mínimo interprofesional. Por iso me sorprendeu que nun momento se falase tanto desa cantidade coma tope do que calquera traballador público debe cobrar. E refírome exclusivamente ao salario, non ao que se cobra.

Sorprendeume porque eu puiden levar unha vida digna pero sen luxos co meu salario sendo unha persoa austera que vive soa.

Penso que todxs teriamos que poder desenvolver o noso proxecto vital por nós mesmos, co noso salario. Que alguén o poida facer con aforros que proveñen de actividades remuneradas fóra do salario e de axudas familiares… Vale, vivimos nunha sociedade capitalista. Pero non só esas persoas deben poder facelo.

Un salario debería dar para algo máis que para sobrevivir.

Por iso insisto no que xa teño dito moitas veces: os salarios, nin tocalos para reducilos. De aí teñen que saír os proxectos vitais da xente, as cotizacións a Seguridade Social, os impostos…

Reforma fiscal

Xestionar a economía dunha comunidade é complicado.

Vou empezar polo gasto.

Utilizar os cartos, limitados, en usos alternativos e que lle pareza ben á maioría require moita sensatez e habilidade. Pero neste caso hai algunhas cousas moi claras nas que se debe gastar coas que coincidimos todxs: a saúde -entendendo saúde non só coma a atención cando falta, senon o mantemento dela e a prevención das enfermidades; a alimentación, o vestido, a vivenda…- e a educación. Polo tanto xa se sabe por onde empezar. E a partir de aí vanse considerando as prioridades de cada momento.

Pero, e os ingresos?

Iso si que me parece complicadísimo.  No caso dun estado a principal fonte de ingresos son os impostos. Os impostos pagámos todxs e pagarlos non lle gusta a ninguén.

Eu penso que temos que pagar impostos -moitos- e tampouco me parece mal que as administracións utilicen as sancións como unha forma de recadación. Que un concello me poña unha multa por aparcar en doble fila paréceme ben por varias razóns; por unha banda pode facer que a cidade sexa máis cómoda e segura -efecto disuasorio- coa vantaxe de que non é obrigatorio -eu podo evitalo- e por outra o concello obtén ingresos.

Aclarado que penso que teño que pagar impostos -no meu propio beneficio e no doutras persoas que o precisen máis ca min- gustaríame entendelos.

Un par de exemplos.

Xs pensionistas pagamos IRPF -rendemento do traballo-, non é unha contradicción? A xubilación é -coma norma xeral- incompatible coa realización dun traballo remunerado. Polo menos podíanlle cambiar o nome.

Ao recibir unha axuda para cambiar o coche -plan PIVE- tes que declarar un incremento patrimonial por esa cantidade. Incremento patrimonial? Comprando un coche? Pois xa postos debería poder declarar un decremento patrimonial cando o matriculo, porque nada máis matriculalo xa perdeu unha boa parte do seu valor.

En fin… A ver se é certo que algunha vez se aborda unha reforma fiscal. Eu pediríalle que ademais de ser xusta e redistributiva tivese lóxica -lóxica da lóxica de andar pola casa.

Porque estas tontunas cabrean un pouco, mesmo as persoas que aceptamos medianamente contentas que hai que pagar.