Por que pode que vote ao PSOE

Normalmente voto así:

Nas eleccións ao Parlamento de galicia BNG,

Nas Municipais BNG e ultimamente Compostela Aberta polo das Mareas e coalicións variadas,

Nas Xerais a cousa xa foi máis variada; primeiro foi PC, logo Eu, logo UP. Esto en xeral. Polo medio votei nalgunha ocasión BNG -cando a situación a nivel estatal estaba “tranquila”- e tamén ao PSOE -no caso contrario, situación “complicada”.

Agora mesmo penso que estamos nunha situación tirando a complicada.

Para min o PSOE sempre foi un partido amigo. Con discrepancias considerables nalgún caso pero nunca ao punto de consideralo non demócrata nin siquera de dereitas liberal, sempre o encaixei na socialdemocracia.

Polo tanto votar ao PSOE non supón alteración anímica; que non preciso “Tapar o nariz”!, vaia

Son defensora dos Partidos e dos Sindicatos como formas de organización Políica e Laboral. Cabréanme moito os personalismos; non me gusta oír “o partido de…” “eu vou facer…” “Sanchismo” etc., etc. Si creo no liderazgo.

Pedro Sanchez paréceme un bo líder para un partido “regular”, unha persoa demócrata, de partido e cunha proxeción internacional que non tivo ningún outro Presidente.

E o máis importante, soubo capear o temporal de construír un goberno de coalición, gobernar con minoría parlamentaria e coas discrepancias internas do Goberno… Por se isto fose pouco o período no que lle tocou gobernar tampouco foi fácil.

Tamén podo elixir votar á coalición de esquerdas que se forme, pola parte de EU non tería ningunha dúbida, para mín tanto Alberto Garzón coma Yolanda Díaz tiveron, coma membrxs do Goberno, unha actuación muy correcta -por non dicir impecable xa que non me gustan os superlativos- pero non podería dicir o mesmo de Ione Belarra, tamén coma membra do Goberno. Penso que dende esa posición non se debe descalificar publicamente ao Presidente, estar todo o tempo resaltando as discrepancias antes de chegar a un acordo, atribuírse tódolos trunfos e desentenderse dos fracasos… Resumindo; que non distinga o Goberno dos Partidos. As decisións do Goberno son colectivas e non sempre cada compoñente está totalmente de acordo con todas elas, consensuar é iso. Contribuír a queimar o teu propio goberno, NON. Pola outra banda, a socialista, foron moito máis comedidxs. especialmente o presidente do Goberno que “pobrecico mío” debeu facer moito ioga e moita maditación para aparecer sempre tan sereno.

Pois por todo isto pode que vote ao PSOE nas próximas eleccións

Ata o chichi do relato

Hai tempo que non escribo pero non por falta de ganas senón porque é tal o cabreo e o cansanzo que se me agolpan as ideas. Xa non son capaz de aclararme con tanto relato.

Non me aclaro porque coma case sempre, no que ao relato se refire, todos teñen algo de razón. Abro paréntese para dicir que a de Rivera non a acabo de ver, pero algunha terá tamén.

Podemos axudou a sacar ao PP do Goberno, ben. Pero non entendo o dos presupostos nin que dende o primeiro momento queira un goberno de coalición pero coa (case)única finalidade de fiscalizar ao PSOE. Non me parece que partir da desconfianza sexa boa base. O PSOE tampouco soubo convencer a Podemos, penso que tería que buscar a maneira de convencelos e de que recuperaran -se algunha vez a tiveron- a confianza. Porque que a desconfianza de uns xenere a desconfianza dos outros é entrar nunha vía morta.

E todo polo relato. Pregúntome se tantos expertos coma hai nos partidos non caeron na conta de que militantes e votantes non son a mesma cousa. Non son militante do PSOE nin de Podemos  e algunha vez -alomenos unha- votei a cada un. E teño que dicir que a min non me importa nadiña o relato neste caso. Pode ser porque ao non ser home non lle dou tanta importancia a o de baixarse os pantalóns, non ter collóns, telos máis cadrados e máis grandes ca ti…

Podemos debería sabelo, de feito Errejón tíñao moi claro, Canto máis actúan para satisfacer a militancia máis votantes van perdendo -polo menos ata o de agora.

Votantes somos moitos máis e somos xs que facemos que os partidos ganen unhas eleccións ou non. Moitas persoas pensamos coma Iñaki Gabilondo no videoblog de hoxe “Irresponsables e incapaces” 

 

En serio, non podo con tanta tetosterona!!!

 

Nada novo

Escribín isto o 21 de Nadal de 2015.

Non acertei daquela.

Iñaqui Gabilondo, o 5 de xaneiro de 2016, dicía isto.

El si que acertou.

E, despois doutras eleccións, parece que eu acabei acertando tamén, cos matices derivados dos peores resultados electorais. Agora C’s non pode tentar o cambio de Rajoy nin sequera lle vale absterse. E o PSOE está na abstención.

Tantas voltas para isto?

Nin C’s, nin Podemos, nin sequera moit@s do propio PSOE querían o goberno “centro-esquerda” que propuxo o Secretario Xeral do PSOE. En quen pensaban cando decidiron ir a outras eleccións?

Pois supoño que cada un en si mesmo. E aquí estamos -a cidadanía- o mesmiño que en novembro de 2015.

Para esta viaxe non precisabamos alforxas.

Ser oposición

Ser oposición é moi romántico. Case toda a miña vida estiven na oposición, tamén no ámbito profesional. É estimulante, reivindicativo… case aditivo. Na transición había o dito de que contra o franquismo viviamos mellor. En parte era certo porque non se podía ser igual de combativx nun réxime democrático, había razóns para seguir séndoo pero non era cousa de “destruír a democracia incipiente”.

Sempre votei a partidos moi minoritarios -en Galiza non tanto. Véxolle moitas vantaxes; controlan ao goberno, teñen menos opcións de corrupción, pódense pór en posicionamentos máis utópicos, poden facer propostas máis arriscadas e, como non teñen que ocuparse de gobernar, do día a día, teñen máis tempo e enerxía para buscar solucións con menos inmediatez.

Eu, que fun profe de Matemáticas, sei que para un mesmo problema pode haber varias solucións e aínda nos casos nos que a solución é única pódese chegar a ela de varias maneiras diferentes. Algunhas veces só importa o resultado -no caso dos problemas matemáticos- pero en outros casos o proceso tamén é importante. No caso da vida, moitas veces o camiño para chegar é case tan importante coma o destino.

Pero a pretensión dun partido político non é ser oposición permanentemente, é gobernar.

Empezar a gobernar, despois dunha oposición dura, e ter que tomar unha medida que nin consideraras nos teus peores pesadelos -unha amnistía fiscal, por exemplo- ten que ser moi deprimente. Pero gobernar é o que ten. Como na vida, para conseguir un salario hai que facer cousas que non son sempre son as que máis nos gustaría.

Os partidos que xa gobernaron tomaron, seguro, moitas malas decisións. Moitas probablemente foron erros propios -intencionados ou non- e algunhas porque só había para escoller o malo e o peor.

Por iso entendo perfectamente que neste momento os partidos emerxentes estean intentando gobernar sen estar no goberno. Non sei ata canto tempo pretenden estar eludindo esa responsabilidade. Ata que teñan maioría absoluta? Se non teñen maioría nas xerais, van utilizar a mesma estratexia que nas autonómicas?

Non sei… Isto vai ser unha campaña electoral permanente. Xa antes o era pero agora, peor.