A familia, outra vez

A Familia é unha institución social, e polo tanto política. É a primeira coa que nos atopamos ao chegar.

Os humanos somos os animais máis torpes da Natureza no que respecta ao tempo que precisamos para a independencia física. Fai falta unha familia e tamén unha tribu para sacar adiante a crianza.

Ao ser máis “evolucionados” tamén precisamos outras institucións coas que nos iremos atopando: escola, concellos, sindicatos, partidos políticos, xudicatura, gobernos… Todas as institucións teñen coma principal obxectivo controlar a convivencia e gobernar a sociedade -e non só a sociedade senon tamén a liberdade individual, que estará supeditada ao ben común.

A familia serve para “controlar” ás persoas que a configuran. Todas estamos dispostas a facer case calquera cousa polos nosos, e social e eticamente está xustificado.

De aí a importancia de fortalecer esta institución. Casado está disposto a crear un ministerio exclusivamente con esta finalidade.

Polo tanto hai que falar ben dela. E así fóronse creando verdades universais coma que unha nai ou un pai sempre van facer o mellos para a súa crianza.

Pero iso non sempre é así. A familia pode ser moi alienante -coma calquera outra institución- e tamén moi nociva.

Estase a falar moito da pederastia na igrexa, na escola… e si, nos lugares onde hai moita crianza hai pederastia e iso é algo terrible. Pero a min paréceme moito máis terrible a pederastia nas familias, da que case non se fala.

Paréceme máis terrible porque nestes casos a indefensión é total. Mentras fóra da familia cabe a posibilidade de que a criatura acuda a alguén da familia para librarse desa tortura ou mesmo sexan xs proxenitorxs os que se decaten. Se é alguén da propia familia, a quen acodes?

Hai pouco coñecín un caso no que unha nena sofría abusos sexuais por parte dun tío político co consentimento da súa tía -muller do maltratador, irmá da súa nai- e da súa propia nai. Non coñezo con exactitude a veracidade desta afirmación pero a vítima así o percebía que para o caso é o mesmo. É moito máis frecuente do que nos parece este tipo de abusos de persoas da familia indirecta: tíos, primos, parellas da nai -estou a referirme a abusos a nenas, que son os que coñezo mellor- ademais dos máis directos: pais, avós… Como ía atreverse esta criatura a falar diso coa súa nai?

Tamén lin hai tempo que unha muller levaba aos “vis a vis” coa súa actual parella a súa filla para que poidera estar con ela -a filla.

Pode que estos casos sexan algo extremos pero o certo é que hai moitos abusos sexuais dentro das propias familias.

Digo eu que se podería falar máis disto porque resolver unha situación indesexable pasa por recoñecela coma tal.

 

Fai un ano

Ola, miña rula!

Agora mesmo estouche no aeroporto de Alacant e mentras espero, recordo.

A túa nai estivo moito tempo agardando por ti, mesmo antes de que foses un embrión. E ao fin… aquí estás. No pouco que levas neste mundo xa lle levaches moita ledicia a moita xente.

Ti non sabes nada disto, eres moi pequerrecha, só hai un ano que chegaches. Quen sabe, co tempo seguramente irás sabendo cousas que pasaron mentras ti estabas moi liada recoñecendo o teu corpo e as súas posibilidades.

Con só un ano de vida xa fuches unha peza fundamental de nexo familiar.

Normalmente son as persoan maiores as que fan que as familias se reúnan de cando en vez por datas especiais.

A túa bisavoa materna, a miña nai, finou e a seguinte xeneración non parecía en condicións -por falta de forzas, de ganas… cadaquen tería razóns diferentes- de buscar a ocasión de que nos xuntaramos.

Finalmente eu, coa colaboración da túa nai, pensando en ti, en que deberías pasar as primeiras navidades da túa vida con toda a túa familia, decidimos forzar un encontro que resultou moi positivo -estupendo, diría eu, dadas as circunstancias.

Xa ves, ti aínda non o sabes pero xa temos -alomenos eu- algo concreto que agradecerche.

Tranquila, ruliña, non vaias pensar que che vou atribuír a responsabilidade de cohesionar á familia, iso é algo que nos corresponde as persoas adultas. Pero o certo é que neste caso foi a túa presenza a que nos moveu facelo. Eso si, non che garanto que te libres das miñas “chapas”; cousas como o das mulleres pioneiras e outras parecidas. Por certo, xa che teño outras poucas preparadas.

Moitas Felicidades!!!!!!… E que cuuuumpras moiiitos máaaais.

A familia

Para min a familia é a institución social máis alienante. Non creo que sexa casualidade a defensa e sobreproteción que fai dela a dereita.

Acabo de ler un artigo de Iker Armendia El silencio que oculta la corrupción no que pon exemplos de casos de corrupción “a pequena escala” que el chegou a coñecer a través doutra persoa pero que non o autorizou a contalo.

Chamoume especialmente a atención un que copio:

Otra persona de confianza que trabajaba en un empresa pública me contó cómo se topó con un contrato cuyo coste le parecía desmesurado y solicitó presupuestos a otras empresas para conseguir un precio más asequible para las arcas públicas. Cuando cambió de proveedor, uno de sus compañeros de trabajo apareció en su despacho y le soltó a la cara que tenía hijos que alimentar. Otro off the record.

Ben, o que quero suliñar deste caso é “tengo hijos que alimentar”. E é que os fillxs dan moito de si. Xa teño falado disto en outras ocasións. Primeiro hai que alimentalos, despois darlle unha boa formación, logo buscarlle un traballo…

E quén non está dispostx a facer o que sexa polxs fillxs?