Masturbación

Que pouquiño mudaron tantas cousas!!!

Neste percorrido que fago pola miña sexualidade -e polo tanto pola concepción social desta en diferentes períodos- tiña que estar este aspecto. Pero algo que vin en Facebook fixo que me adiantase ao previsto.

Tratábase dun “meme” dunha suposta organización xuvenil cristiá que -independentemente da existencia real ou non da organización ou de se o contido era unha broma, con isto das redes sociais nunca se sabe- penalizaba moralmente (pecado) a masturbación feminina. A masculina tamén, de pasada. E había comentarios de todo tipo -atacando ou defendendo.

Vou ao meu.

Para min a masturbación foi, é, e será -tendo parella ou non, soa ou acompañada- unha faceta moi importante da miña sexualidade.

Ao principio, cando conseguir anticonceptivos era complicado, a masturbación mútua podía ser unha solución moi boa. Non sempre o era.

Como xa comentei, a educación sexual era inexistente e de sexo case non se falaba, corríase risco de enxuizamento. Durante un tempo, aínda que hoxe coste crelo, non tiña conciencia de que iso que facía, soa ou acompañada, era masturbarse. Nun momento souben que a veces os homes facíanse “pallas” pero iso era coma unha especie de necesidade física; chegaba un momento en que os testículos estaban xa cheos e había que baleiralos, así se explicaban as polucións nocturnas.

Pero as mulleres… Non recordo cando souben que a masturbación feminina existíse -aínda que fose pecado- pero pasados os 18, seguro. As mulleres empezamos a falar se sexo, entre nos, cando tiñamos mozo; que cousas facías, que cousas che gustaban, que cousas lle gustaban a el… Iamos aprendendo unas coa experiencia das outras, probando facer as cousas que che contaban e ver se che gustaban. Estas conversacións sempre estaban relacionadas co sexo en parella. Non recordo en toda a miña xuventude ter conversacións sobre a masturbación feminina.

E os homes, mesmo os máis liberais, non levaban moi ben saber que te masturbabas soa tendo unha relación de parella. Parece que afectaba a súa masculinidade por “non ser quen de satisfacerte”, coma se fose unha “tarefa” dos homes.

Nunca entendín, e sigo sen entender, por que algo que produce pracer e parece tan san, foi e sigue siendo tan deostado. Mesmo hoxe escoito nalgúns programas de TV como “insultan” aos homes chamándolle “pajillero” e ás mullers “masturbadora”. Se a masturbación en compañía non tivese connotacións pexorativas pode que diminuísen os embarazos de adolescentes.