Promesas electorais

Por moito que nos libraramos do bipartidismo a realidade é moi tozuda e para gobernar hai que ter unha maioría parlamentaria. Porque é no Parlamento onde se elixe ao presidente -si, presidente, no noso caso non hai opción a que poida ser presidenta.

XS xornalistas empéñanse en que os políticos se manifesten na campaña electoral con quen poden facer alianzas e con quen non. Tamén os políticos se manifestan nese senso.

Tal e como están as cousas na actualidade e como eu o vexo, non é posible saber como se vai formar un goberno antes das votacións. O normal é facer alianzas entre partidos afíns, pero pode que non sexa posible. Xa vimos esta situación e pode que a volvamos ver.

Agora mesmo estou vendo coma Podemos tenta traer ao seu partido a votantes do PSOE co argumento de que pode ser que o PSOS pacte con Cs. E si, pode ser pero eu tamén me pregunto que pode pasar se PSOE e Podemos non teñen maioría e PSOE e Cs si. Vou aclarar que non son votante do PSOE polo que non teño especial querencia por ese partido. O que si sei e que se tivera eu que elixir un goberno do PSOE apoiado por Cs ou un do PP ou de Cs apoiado por Vox, ou mesmo só de PP e Cs creo que preferiría PSOE con Cs.

Loxicamente non sería a miña primeira elección, nin sequera a segunda. Pero tendo en conta que só Podemos ou só PSOE non é posible, a mellor das opcións posibles sería -para min- Podemos – PSOE ou viceversa. Logo nin o PSOE debería facer campaña contra Podemos nin Podemos contra o PSOE. Eu teño moi claro cales son os enimigos e cales son posibles aliados. E Tamén con cal dos enimigos me xuntaría se non queda máis remedio

As consignas de campaña deberían ser: animar á xente a votar -ás de esquerdas faille falta- e explicar o que pensas facer se gobernas. Xa virán os acordos postelectorais unha vez que se coñezan os resultados.

Sería máis sinxelo para o electorado e os partidos non terían que desdecirse.

Pero nesta dinámica de cabreo permanente quedan desdibuxados os obxectivos fundamentais -para min, agora mesmo, non seguir perdendo dereitos básicos.

Srs. do CIS, Srs. xornalistas…

De verdade necesito (cidadanía) saber CADA DÍA cales serían os resultados das votacións dunhas eleccións se se celebraran hoxe?

Non tivenos xa ultimamente eleccións e enquisas dabondo?

Non merezo un descansiño?

Tede en conta que moitxs temos tamén eleccións autonómicas fóra das municipais.

Non abonda que nos manipuledes coa opinión?

Tamén queredes camuflar a manipulación con un toque científico?

Non teñen xs tertulianos en xeral e a familia Ferreras-Pastor en particular horas de TV suficientes e hai que proporcionar material novo?

Que sentido ten que eu saiba os resultados das eleccións se se celebraran hoxe?

Que fiabilidade teñen uns resultados nos que se pregunta por algo que non vai suceder?

Se xa non son moito de fiar as enquisas que se fan antes dunhas eleccións reais, van selo os de unhas imaxinarias?

Creo que hai un transtorno psicolóxico que é algo parecido a isto: sentir, padecer, unha situación que non é real, por exemplo, “cando vexo á xente nova ir a unha guerra, síntoo coma se fosen fillxs meus” -que por outra parte non teño fillxs. Aquí hai un transtorno.

De verdade, deixádeme vivir a pouca tranquilidade da que se pode desfrutar entre unhas eleccións e outras.

Entendo que tedes que vivir pero, ten que ser a costa da miña saúde mental?

E á familia “informativa” por antonomasia… Hai xente, fóra da política profesional, que tamén fai política na súa área de traballo á que se podería entrevistar ou preguntar a súa opinión -dentro  do seu tema.

Xa sei, non teñen tanta agresividade, non serven moito para a dinámica de enfrontamento. Pero tamén aquí vos digo, non credes que tamén precisamos un descansiño de tanta agresividade?

 

Nada novo

Escribín isto o 21 de Nadal de 2015.

Non acertei daquela.

Iñaqui Gabilondo, o 5 de xaneiro de 2016, dicía isto.

El si que acertou.

E, despois doutras eleccións, parece que eu acabei acertando tamén, cos matices derivados dos peores resultados electorais. Agora C’s non pode tentar o cambio de Rajoy nin sequera lle vale absterse. E o PSOE está na abstención.

Tantas voltas para isto?

Nin C’s, nin Podemos, nin sequera moit@s do propio PSOE querían o goberno “centro-esquerda” que propuxo o Secretario Xeral do PSOE. En quen pensaban cando decidiron ir a outras eleccións?

Pois supoño que cada un en si mesmo. E aquí estamos -a cidadanía- o mesmiño que en novembro de 2015.

Para esta viaxe non precisabamos alforxas.

La culpa fue del Cha-cha-chá

Esta é a impresión que me dá cando escoito aos políticos falar.

Ninguén quere ter a culpa. Na vida cotiá vexo moitas veces pelexas por botar a culpa uns a outrxs mesmo por sucesos accidentais. Por que facemos iso? Pois eu penso que para adiantarnos, non vaia ser que ao remate haxa responsabilidades. Se hai un culpable e non son eu, todo está ben. Non importa se o problema segue sen solucionarse, non foi culpa miña.

E nesas estamos na política.

Antes das eleccións a culpa era do bipartidismo e dos partidos maioritarios.

Despois das eleccións, xa sen bipartidismo, hai que empezar a sacudirse a culpa porque non se quere asumir a responsabilidade de nada. Todos son moi puristas e “hai cousas polas que non poden pasar”.

Que digo eu… Unha lexislatura tampouco dura tanto. Non creo que lles dera tempo a facer tódalas cousas nas que están de acordo e que son de emerxencia. Non se vai facer un referendo monarquía-república? -por pór un exemplo- Ben, supoño que podemos esperar outros catro anos. Pero hai cousas que non poden esperar.

E agora parece que nos van pasar  pelota á cidadanía. Xa os estou oíndo… non podemos permitir que goberne un partido indecente, bla bla bla, bla bla bla.

E tamén digo… Por que non o impedistes vós?

Comigo non contedes, non vos volverei dar o meu voto. Votarei, si -considéroo un deber, ademais dun dereito- pero non volverei votar a quen me enganou e defraudou. Manifestarei co meu voto a miña disconformidade coa vosa actuación, que eu considero irresponsable. Non me importa demasiado quen tivo máis culpa ca quen.

É máis, penso que os tres tedes a mesma responsabilidade.

E agora… esperar a novembro

Non entendo moi ben as estratexias dos partidos políticos, e mira que me gusta a política.

Vou repasar,

o bipartidismo non é bo,

as maiorías absolutas non son boas, e, case coma consecuencia,

hai que ir á cultura de colaboración, acordos, pactos…

Agora mesmo estamos nunha situación bastante parecida á que se pretendía, sen embargo non vexo eu moito interese en empezar xa a gobernar poñendo en práctica eses principios.

C’s xa o dixo claramente, non pensan entrar en ningún goberno do que non teñan maioría e Podemos non o dixo, creo, pero témome que vai ser o que faga, polo menos até despois das xerais.

En Andalucía non se puido formar goberno -nin sequera para deixar gobernar- para non luxar as autonómicas e municipais. Que vai pasar agora?

Por parte de C’s está claro, deixará gobernar nos casos que acepten as súas condicións pero non formará parte de gobernos que non sexan seus. Isto é a cultura de acordos? se acordas será para asumir a responsabilidade de gobernar ti tamén. Non me resulta fácil entender esta clase de acordos que eu resumiría: Se queres gobernar tes que facer isto que eu che diga, pero falo ti só que eu non me podo enmerdar con tarefas de goberno porque quero gañarche as xerais.

Isto é cultura de acordos ou é cultura de estratexia electoral?

No caso de Podemos non oín declaracións tan concretas, non sei se pensarán mollarse algo -gobernando con outras forzas- ou se tamén queren chegar impolutos as xerais. Estou a referirme ás autonómicas, que é nas que se presentaron sós.

No caso das municipais entraron coma forza política en algunha marea, pero as mareas tamén van ter que chegar a acordos para gobernar.

O desgaste de gobernar forma parte da política, é un risco que hai que correr, que non sempre desgasta. Aí están eses alcaldes “de toda a vida”.

A miña pregunta sería; se a nova política é a dos acordos entre varias forzas, porque as maiorías son malas, Por que non se acorda xa? Por que o acordo me pode luxar? Pero, pactar non era bo?

Chegade a acordos dunha vez porque se non a xente vai seguir pensando que o mellor é un goberno cun único partido “forte e estable”. A non ser que todos queirades ser ese partido “forte e estable”, claro. Que me dá a min que si.