Botellóns

Dende o seu nacemento sempre foron moi controvertidos.

Tivo e ten partidarios e detractores por diferentes motivos pero poucas veces polo que a min me parece o máis importante: O consumo excesivo de alcohol.

O botellón ten, coma case todo, cousas boas e malas. E as malas están case sempre ocasionadas pola falta de educación cívica e/ou para a saúde.

De entrada que un grupo se reúna ao aire libre para escoitar música, e ata para “tomar algo”, non tería por que ocasionar un conflicto social ou de saúde, dependendo de coma se faga.

O problema xorde, coma case sempre, polo modo de facer as cousas, pola falta de educación.

Falta de educación para a saúde. O consumo de alcohol non é saúdable para quen o consume independentemente de que xs que o consumen ocasionen despois males a terceiras persoas, que tamén.

Falta de educación cívica. Molestar á veciñanza con ruído, provocar destrozos nos bens comúns ou deixar lixo en espazos comúns non está ben, estando bébedo ou sobrio.

Tentar resolver un problema con prohibicións no canto de con educación adoita levar a que as posicións se polaricen.

Os botellóns reflicten á perfección as consecuencias de levar aos extremos o binomio permisividade-intransixencia, que tan ben se nos dá.

Se hai que demonizar os botellóns que sexa polo consumo de alcohol, non porque perdan de vendelo os empresarios hosteleiros.

Unha romaría tamén é unha festa na que a xente come e bebe ao aire libre, coa excusa -ou non- de presentar respectos e devoción a algún santo. Adoitan ser en espazos illados e normalmente o impacto do lixo ou dos destrozos na zona son mínimos. Está claro cal é a diferenza entre romaría e botellón? A educación. A maioria das persoas que acoden a unha romaría respectan o lugar no que están.

Aproveitando a pandemia estamos asistindo a un fenómeno moi común en épocas de crise “A río revolto, ganancia de pescadores“. Os “emprendedores” ofrecen todo tipo de remedios -eficaces ou non. Os antivacinas aproveitan para mostrarnos os efectos perversos das vacinas. Os políticos para mostrarnos a incapacidade dos seus opoñentes ou mesmo para colocarlle aos opoñentes a súa propia incapacidade… E a cidadanía en xeral para chinchar ao do lado porque lle parece que non está todo o jodido que require a situación.

E digo eu… Non sería bo que actuásemos da forma máis normalizada posible cumprindo as normas sanitarias e sabendo que a seguridade absoluta non existe?

Insisto; menos extremismos nas prohibicións e máis educación. Non sexa que acabe impoñéndose a “libertad”

Confinamento

Eu tamén vou contar coma pasei todo este tempo.

Antes dicir que as circunstancias de cada quen son moi diferentes e polo tanto as dificultades para manter as restricións de liberdade de movementos, tamén.

As miñas circunstancias groso modo son: Persoa de máis de 65 que vive soa nun piso sen terraza e fumadora. Sen demasiada vida social e “alérxica” as multitudes.

Ben, pois nesas circunstancias dende o primeiro día da alarma pensei que tiña que facer un plan, unha rutina, que me permitise cumprir as normas sanitarias sen que me provocase unha crise de ansiedade.

A primeira decisión que tomei foi saír da casa unha vez ao día para ventilarme eu e para ventilar á mesma vez a miña casa. Ventilar ben a casa estando eu dentro, se vai frío, non me pareceu boa idea e estar respirando permanentemente nun ambiente pouco osixenado, peor. Ademáis tampouco me gusta comer pan reseso ou productos conxelados.

Tamén pensei que debería evitar os lugares pechados con moita xente dentro, polo que decidín mercar na praza e no pequeno comercio no canto das grandes superficies ás que só iria para comprar productos perecedeiros e pesados en moi contadas ocasións.

Así o fixen case tódolos días.

E podo dicir que en todo este tempo cumprín tódalas medidas sanitarias. E non só eu, a xente que estaba na rúa; facendo a compra, cos cans… tamén. E dunha forma esaxerada, diría eu. Mudabamos de beirarrúa cando nos atopabamos en fronte doutro. Dentro das tendas só había unha persoa comprando mesmo que o local tivese aforo suficiente para que poidese estar máis dunha. Eu procuraba utilizar as rúas menos transitadas; nas que hai edificios públicos, colexios, institutos, pequenos parques… E por suposto lavaba as mans antes de saír, ao chegar, puña mascarilla cando ía ao supermercado…

Estou convencida de que non hai ninguén que o fixese mellor, sanitariamente falando.

Ah! pero saía case tódolos días. Non sei se está escrito nalgures que iso non pode ser pero sei que á maioría non lle parecerá ben, utilizando o argumento de que “se todxs fixeran o mesmo…”

Eu penso que se todo o mundo fixera o mesmo ca min (actuar tendo en conta a miña saúde sen prexudicar a dos demais) non serían necesarias tantas prohibicións.

Xa sei -non son tan parva- que a nosa sociedade non está suficientemente educada para iso.

Pero ogallá un día estea preparada para poder seguir unhas recomendacións de emerxencia -polo que sexa- sen necesidade de ter á policía detrás.

 

Rubalcaba

Traballei con Rubalcaba no Ministerio de Educación, na época de Maravall primeiro, Solana despois -Rubalcaba era Secretario de Estado- e finalmente el mesmo foi ministro. Non vou dicir que o coñecía moito pero nos primeiros gobernos socialistas as relacións entre as persoas que taballaban xuntas era moito máis cercana.

Un bo lote de profesorado entramos no ministerio para por en marcha un programa experimental do que máis tarde sairía a LOXSE. Chamábannos asesores.

Ao tratarse dun programa experimental, o funcionamento era diferente ao organigrama “oficial”, había moitas reunións nas que participaba o Director Xeral correspondente e o Secretario de Estado e mesmo ás veces o Ministro. Tamén era relativamente frecuente que nos chamaran aos seus despachos para pedirnos opinión sobre algún tema específico.

Neste contexto, aínda que as relacións eran laborais non tiñan a rixidez dun encontro moi formal. Todas e todos tiñamos moitas ilusións, moita esperanza e tamén moita confianza na construcción dun Sistema educativo que mellorase a vida da xente e polo tanto da sociedade. Eramos xóvenes “progres” e non valorabamos moito a formalidade.

Con esta experiencia teño que dicir que a Política non foi moi xusta con el. Non podo deixar de dicir que tamén o foi con Maravall -máis inxusta, se cabe- porque Maravall foi cuestionado polos seus compañeiros e tamén polo profesorado -que non paraba de manifestarse en contra das súas decisións -non tiñan nin idea do que viría despois. Pero que eu recorde foi o único que propuxo seriamente a denuncia do Concordato coa santa Sé -feito que lle costou o ministerio, entre outros.

Nunca puden entender porque se ensañaron, nun momento dado, con Rubalcaba. Porque coñecín poucas persoas tan entregadas aos asuntos públicos coma el. Pode que o non ter descendencia directa -por convicción- o fixese entregarse unicamente á súa parella e ao público.

Por que temos que esperar a que alguén morra para recoñecerlle a súa valía?

Andar con voltas

É o que mellor se nos dá, andar con voltas -marear a perdiz. Facémolo na política, a sanidade, a educación… Perdemos unha morea de tempo e de enerxía en cousas que non só non son relevantes senón que serven de cortina de fume que tapan, por un tempo, outros asuntos de maior calado.

Na educación, coma tódolos anos por estas datas, estamos coas reválidas, probas externas, avaliación das ensinanzas… como lle queiramos chamar. Hai uns anos era a selectividade.

Detratores deste tipo de probas argumentan que se as probas non están ben deseñadas, que só recollen parte dos contidos curriculares, que se fan a idades moi temperás, que poden servir para cualificar os centros educativos… Todo isto é, en parte, certo. Igual de certo que o que pasa se non se fan as reválidas: o profesorado fai probas que non sempre están ben deseñadas, en moitos casos peor que as da reválida; fanse probas a tódalas idades e os centros xa están cualificados sen necesidade de informes oficiais. No que se refire aos contidos curriculares, non se recollen todos pero tampouco se avalían -non se utilizan os resultados duns contidos para avaliar outros.

Defensores das probas argumentan que serven para avaliar o sistema, que os resultados poden ser útiles para mellorar determinados aspectos… Que podería ser certo se non fose porque levamos os apaños de serie. Nas consellerías e nos centros faise trampa; fíltranse as probas, axúdase ao alumnado mentras as fan, corríxese con “benevolencia”…

Logo vén a análise do informe PISA e, coma sempre, depende o que se analice ou quen o analice. A Educación pode estar fatal, regular ou bastante ben e a responsabilidade é doutros diferentes aos que analizan.

Vou facer a análise de Perogrullo. Os centro privados elitistas -que normalmente están nas cidades- e os públicos que están no centro das capitales de provincia teñen “máis nivel”. E non ten case nada a ver cos materiais, as instalacións, o profesorado nin sequera coa metodoloxía; ten que ver co estrato sociocultural do alumnado. Xa está, xa o dixen.

Os colexios e institutos públicos que están no centro das cidades, pola súa antigüidade, non acostuman a ter boas instalacións, van quedando pequenos e polo tanto teñen a razón alumnado/profesorado alta, o profesorado é maior -tárdase en conseguir unha praza nas cidades, especialmente nas capitales de provincia- e, teoricamente, menos dado á incorporación de novas metodoloxías… pero teñen “bo nivel” porque o alumnado está selecionado de forma natural: non viven os pobres no centro das cidades. E as familias deste alumnado si que cren que ter unha titulación académica vale para algo.

Todo isto fíxome recordar unha canción de Fuxan os ventos, Foliada, dos anos 70.

A educación vai pra adiante,
chega pra todos igoal.
Os nenos do campo dinlles:
¡Viva o traballo manual!

E aquí está a nai do año: a igualdade, ese é o verdadeiro problema e niso deberíamos concentrar as forzas.