A natureza e a economía

Son un binomio difícil de conciliar, coma tantos outros.

Hai afirmacións falaces para defendelas.

A Natureza é sabia; o natural é mellor… serían algunhas.

A Natureza ten fallos e a humanidade tenta corrixilos. E, coma case sempre, a cuestión é determinar que debemos corrixir e que debemos asumir.

Se un ser vivo nace cunha eiva que lle impide desenvolverse con normalidade no seu medio, e a ciencia ten capacidade para corrixila… adiante. Pero os seres humanos, pola compoñente psicolóxica, podemos levar isto a extremos rocambolescos. Cando se introduce o factor sentirse non hai ciencia que vala. Teño oído coma se “xustifica científicamente” calquera operación de cirurxía estética -implantes capilares, mamarios…- polos efectos positivos que producen na autoestima das persoas implantadas, e polo tanto na mellora das súas condicións de vida persoal e laboral. ???

É un erro da natureza que os homes non poidan xerar outro ser humano? Ou é un feito que deberíamos aceptar? E digo máis, É un dereito ter descendencia biolóxica? Ata onde se debe chegar no tema da reprodución?

Se non tivesemos no miolo esta idea (cultural) de sangue do meu sangue, o problema da paternidade subrogada nin existiría.

Pero cando os homes queren algo as solucións aparecen rápido. Xa pasou co da contracepción. Iso sí, sempre as costas das mulleres.

E por que o da economía do título? Pois porque coma case sempre as solucións pasan polos cartos. Tamén neste tema hai moitas afirmacións falaces (?) Con cartos todo ten solución.

Tal e coma eu o vexo a maioría dos problemas relacionados coa sexualidade aparecen polos prexuízos culturais.

Por que unha muller á que lle extirparon un peito ten que sentirse incompleta?

Por que os homes non extirpan a próstata completa arriscando a saúde?

Por que unha criatura pequena ten que sentirse neno ou nena? Por que hai roupa de bebé para nenos e para nenas?

Por que tantas categorías para definir as persoas segundo a súa identidade sexual? Non chegaría con persoas e que cada unha se sinta como queira? Porque as categorías actuais aínda non recollen todas as posibilidades de “sentirse”. De feito xa hai outra, Q, de queer (raro), que recolle varias opcións que non están na LGTB.

Consumidora

Son unha persoa sobria -dicir austera hoxe en día da cousiña, a palabra austeridade mudou o seu significado coa crise- e coma consumidora trato de ser responsable.

Pero, como se é consumidora responsable?

Cos productos de información e ocio -medios de comunicación en particular- teño algo claro; non me informo habitualmente en depende que medios e non vexo programas de TV con contidos ou actitudes machistas, racistas, homófobas… -por exemplo, case non vexo nada de Mediaset.

Non teño ningún producto financieiro -pago as cousas ao contado, viaxo… e a miña economía tampouco dá para moito máis- pero se decidira mercar algún preguntaría a quen ou que se vai financiar cos meus cartos -por certo, non coñezo a ninguén que o faga.

Coas empresas de servizos tamén me vou apañando; se me tratan ben repito e se non, non.

Onde me lío un pouco e co sector industrial, empresas que fabrican e venden cousas. Aquí sempre topo moitas contradicións,

Se un empresario bocachanclas fai unhas declaracións en contra dxs traballadorxs; teño que boicotealo, non mercar eses produtos, que a empresa teña perdas e teña un motivo para facer un ERE e remate despedindo a metade do persoal, ou fago coma que non o oín e que todo siga como está?

Consumo produtos de proximidade -por exemplo o leite- para desenvolver a economía da contorna ou con iso estou sendo cómplice dos intermediarios que explotan o campesiñado?

Doume de baixa nas redes sociais porque non cotizan debidamente nos países nos que operan?

En serio, é moi complicado ser unha consumidora responsable cando se vive nun sistema que ten tantísimas contradicións.

E iso que teño unha Licenciatura en economía!!!

Solucionar o irresoluble

A tranquilidade non é moi valorada, asóciase a aburrimento. E así pasamos boa parte da nosa vida perseguindo imposibles.

No individual, por exemplo: ser feliz, isto merece capítulo aparte pola ansiedade que esta espectativa xenera; tentar conseguir cousas contradictorias, coma unha vida profesional moi exitosa e unha persoal moi completa; que non ocorran accidentes…

E no colectivo, estamos na moralización da política. Escoitei esta expresión nunha tertulia política. Non vou mencionar ao autor da expresión porque non estou moi segura de que o desenvolvemento que vou facer coincida exactamente coa súa intención. Non estaba eu moi atenta, coma case sempre nestas tertulias -polas poucas novidades que aportan- e ás veces perdo matices.

O asunto é que, efectivamente, a política estase a ocupar case exclusivamente da Moral. Establecer un código ético é o primeiro obxectivo de calquera plataforma ou partido que empezan e revisar o existente para os xa establecidos.

Resulta comprensible porque o grao de corrupción que existe dá moito que pensar.

Pero pretender que a Política se ocupe da Moral é unha perversión. A bondade e a maldade non son realidades obxectivas -matar en defensa propia, é bo? reventar un acto público, é exercer o dereito de liberdade de expresión ou é unha actuación represiva e antidemocrática? E ademais, a existencia dos códigos civil e penal non fai que deixe de existir a delincuencia ao igual que a existencia dun código de circulación non impide que haxa accidentes.

Cada vez que ocorre unha desgraza escoitamos a mesma frase “Que isto non poida suceder outra vez” pero iso é imposible.

Pretender que a actividade política se centre na Moral pode ser de proveito para os liberais, os poderes económicos e mesmo para os relixiosos que agora xa non se dedican só á soflama, agora teñen gabinetes xurídicos para manter ocupadxs xs políticxs.

Digo eu que estaría ben que a Política -xs políticos- se dedique fundamentalmente a gobernar, é dicir a arranxar as cousas.

Economía

Acabo de ver o vídeoblog de Iñaki Gabilondo, lo inimaginable, no que fala da pouca relevancia que se dou a un paquete de medidas aprobado pola OCDE para combater a evasión fiscal. Parece ser que se trata de mudar o termo “optimización fiscal agresiva” que empregan os grandes xigantes coma Apple, Amazon… por evasión fiscal, que é o que é.

E a min viñéronme á cabeza as redes sociais, ese lugar marabilloso onde todo é xustiza e solidariedade.

Como é tan xusto, tódolos días nos están convidando a boicotear a algunhas empresas -Zara, Mercadona…- por ter o domicilio fiscal da tenda electrónica en Irlanda, porque o Director xeral dixo non sei que…

Eso si, nun texto ou meme “enviado desde mi iphone” -agora pode que xa non apareza esa información, hai tempo que non a vexo.

De repente todxs somos economistas, avogados… aparte de garantes da ética… Pero mercamos en Amazon -que, evasión fiscal aparte, non ten que ter persoal para atender á clientela, xa nos atendemos nós mesmos- e facemos colas quilométricas para mercar o último producto de Apple, a un prezo importante, por certo…

Quen pretende manipularnos? Xa non sei se a cousa empeza nunha persoa encabuxada porque lle saíu malo un producto, se a orixe está nunha empresa da competencia ou se todo comenza por alguén “divino” que pretende un mundo perfecto -coma nos queren facer crer. Pero o caso é que se comparte, “me gusta” e comenta e acabamos pensando que con iso facemos a boa obra do día.

En calquera caso. Por que Zara e non Apple? Polo menos Zara “é nosa”, ten moitxs empregadxs, reinvirte na empresa…

Un pouquiño de coherencia, non convides ao boicot dende o teu iphone.