Defensores

Non escribo moito no verán, pero aproveitando a ponte -que non se pode saír moito porque está todo petado- vou comentar algo que vin nas redes.

Nunha páxina destas de salvadores, defensores dos dereitos da cidadanía… pero que non hai maneira de saber quen son, vin unha publicación na que había unha foto dun coche aparcado na rampa de acceso de minusválidxs co comentario correspondente da falta de civismo. Pensaba facer un comentario pero dinme conta de que xa alguén o fixera. O comentario era máis ou menos que estaba ben o da foto pero que sería mellor se chamaran ao guindastre para que retirase o coche inmediatamente. Reaccionei ao comentario mostrando a miña concordancia.

Este feito sérveme de motivo para comentar de forma máis xeral cal será o obxectivo das persoas que están detrás destas páxinas.

Como xa comentei, moitas veces son unha especie de plataformas cidadás pero que non mostran absolutamente ningunha información de se son unha asociación legalmente constituída, quen é a persoa responsable das publicacións… nada que xs identifique.

Algunhas veces defínense coma “defensores dos dereitos da cidadanía”. Eu teño moitas dúbidas ao respecto -no caso que comentei parece evidente que non se fixo nada para posibilitar a mobilidade das persoas con minusvalía. Para min defender os dereitos da cidadanía sería ser cívicx; non actuar contra os dereitos dos demais e actuar -na medida das posibilidades de cada quen- cando se están vulnerando os de alguén.

Dáme que os obxectivos destas páxinas son atacar ou pór en evidencia ás persoas e institucións de distinta cor política ou ter moitas reaccións ás súas publicacións -protagonismo. Ou as dúas cousas.

Non penso que se defendan os dereitos de ninguén poñendo fotos, memes, vídeos… nas redes sociais.

 

LGBT

LGBT -Lesbianas, gays, bisexuais e transexuais. E non podía ser doutra maneira, despois apareceu o Q -LGBTQ. Non teño moi claro o do Q, por iso da querencia que lle temos ao Inglés, porque parece que vén de queer -extrano ou pouco usual. Pero parece que son persoas que non son heterosexuais pero tampouco se identifican coas catro categorías da LGBT.

Isto de clasificar ás persoas non o acabo de ver. Cada persoa é única, ten o seu ADN, o seu pensamento, os seus sentimentos… e calquera intento de agrupalas -tanto me ten o criterio: atea-relixiosa, dunha ou outra relixión, socialdemócrata-liberal, identidade sexual- vai ser, cando menos, incompleto.

O feito de que un home dende sempre se sinta muller e coma muller é lesbiana… ten que ter un nome?

Para que liar tanto? Só hai unha categoría: Persoas. E xa está.

Tal e coma eu o vexo a loita polos dereitos non habería que facela por colectivos, os dereitos teñen que ser universais.

Por exemplo, as familias. Por que teñen dereitos específicos? Na actualidade pode que menos, pero aínda se escoita iso de “medidas de protección a las familias”. De aí xorden as comparacións e polo tanto hai que ir definindo modelos de familias; que si monoparentais, de parella homosexual… e digo eu que por que non de persoas que non son parella nin teñen relación sanguínea… Todo isto non sería necesario se non houbese “privilexios” para as unidades familiares. Cada quen viviría só ou con quen lle dese a gana, compartiría o que ten con quen lle parecera e legaría os seus bens como lle saíse dalí.

E outro, a infancia. Unha criatura orfa “normal” ten que ter os mesmos dereitos cunha orfa dun colectivo “especial”? ou como di Rajoy, dito doutra maneira. A orfandade das vítimas do terrorismo é diferente das otras?

Calquera persoa; infante ou adulta; L,G,B,T ou Q; vítima do terrorismo, dos accidentes de tráfico ou da mesma vida; pertencente a unha familia -recoñecida coma tal- ou non… Ten que ter, en principio, os mesmos dereitos básicos.

Cando algún colectivo está discriminado o que precisa é ter os mesmos dereitos, non outros distintos.

Dereitos

Non nos gustan, para que nos imos enganar. Que alguén poida decidir libremente se fai algo ou non, non nos gusta. Preferimos que as cousas sexan obrigatorias ou estean prohibidas.

Eu cría que isto era unha tara da dereita.

A verdade é que cada vez que se fala de ampliar dereitos civís, a dereita adoita pór impedimentos. Asimilan dereito a abriga. Fixérono co divorcio, co aborto, o matrimonio entre persoas do mesmo sexo, estano a facer agora coa eutanasia… coma se o feito de que exista a posibilidade xa nos levase a todxs a tomar decisións estúpidas só para exercer o dereito.

Pero ao parecer é unha tara sen ideoloxía -unha tara moi moderna, parece.

Estoume a referir a ese control que se fai ás mulleres por exercer ou non dereitos que teñen. O que me levou a escribir isto foron as análises da decisión de Susana Díaz sobre a súa baixa de maternidade.

Non me sorprende que os medios de comunicación fagan isto. O único que lles interesa é encher páxinas ou minutos con temas que xeren polémica para seguir enchendo páxinas e minutos. O que me sorprende é que feministas e persoas de esquerda, en xeral, se sumen a este xogo que o que fai é aproveitar calquera situación para desgastar a unha muller política. E ao mesmo tempo fomentar, de maneira subliminal, que se fose un home isto non pasaría, porque, efectivamente, cando é un home non pasa.

As baixas por maternidade están regulamentadas e a decisión sobre a forma de acollerse a ese dereito debería ser un asunto privado que ninguén se debería atrever a xulgar.

Persoalmente creo que o da maternidade é unha desculpa, o que queremos en realidade e criticar a unha persoa, muller -agora é Susana Díaz, pero no seu momento foron Sáenz de Santamaría, Chacon…- que faga o que faga vai estar mal; se colle ela toda a baixa, mal porque abandona moito tempo o seu traballo (dereita) non concilia co home es tarefas do fogar (feministas); se colle o mínimo tempo tamén mal porque non se ocupa o suficiente da súa criatura (dereita) e renuncia a un dereito que costou moito  conseguir (feministas, sindicalistas…)

Total… que o que se acaba cuestionando é a conveniencia de que as mulleres fagan determinados traballos ou non polo “hándicap” da maternidade.

Cando estas polémicas non existan quererá dicir que aprendemos o que é un dereito.