Cinema “de culto”

Nestas datas estase a celebrar na miña cidade un festival de cinema europeo, Cineuropa.

Penso que xa falei del nalgunha ocasión. Para min é moi importante, nel vexo cine para todo o ano. É unha escolma das películas que se fixeron en Europa nese ano, moitas delas nin sequera se van pasar en España e outras fan aquí a estrea.

Algúns directores, actores, actrices, productores… veñen presentar as súas películas.

A min gústame o cine pero non teño memoria suficiente para ser “cinéfila”. Vexo a película, gústame ou non, paréceme que lle sobra metraxe ou non, penso que a historia pecha “redonda” ou deixa flecos -que non final aberto-, etc.

Cando veñen os directores -deixoo en masculino porque nunca me cadrou de ver unha muller directora, que non quere dicir que non viñera- quédome para aprender algo e para entender mellor algúns aspectos da película.

E si que se aprende, pero coma case sempre apréndense cousas algo contradictorias.

A primeira, de carácter xeral; o importante é que unha película che provoque sensacións, que entres, que te metas dentro, que te sintas parte da historia… Pero cando chega o coloquio a xente -e o cineasta tamén- falan de que si unha escea recorda outra doutra película, que se o estilo está entre este e estoutro director, que se a forma de rodar -movementos da cámara- era para subliñar isto ou o outro… A verdade é que eu só me fixo nesas cousas cando me estou aburrindo e a historia non me atrapa. Se estou inmersa na historia ao remate non sei nin se a película tiña música ou non.

Porque esa é outra, a música. Algúns cineastas din que a música ten que acompañar á historia para potenciala, sen competir en protagonismo. Pero onte mesmo un dicía que a música non ten ningún sentido porque os protagonistas non a escoitan, logo nós estamos a escoitar algo que non está na acción… Pero na película súa que acabamos de ver si que a puxo porque nese caso en concreto si que parecía necesaria ¿?

En fin… non sei se aprendo algo ou non pero estou encantada de poder ver tanto cinema de calidade e agradézolle ao Concello -con corporacións de diferente ideoloxía- e a Losa que o festival se manteña no tempo e continúe moito máis

Paulina

Tódolos anos vexo en Cineuropa unha película que me cabrea. Este ano foi Paulina. O cabreo vén pola definición da persoaxe principal.

Quero dicir que tanto o autor da historia, coma os guionistas e o director da película son homes. Non sei se isto terá algo a ver.

Paulina é unha muller económica e culturalmente acomodada. É avogada, está a facer un master, o seu pai é fiscal -ou xuíz, non recordo-, ten unha parella estable pero non quere ter fillos (hai unha escena na que queda moi claro o seu posicionamento ao respecto)

Decide dedicarse a labores sociais e dá clase de dereitos humanos a persoas humildes nunha zona marxinal. Sofre o ataque dunha cuadrilla e é violada por un dos seus membros. Ponse en mans de profesionais da saúde física e mental. Sabe quen foron os que a atacaron -algúns eran alumnos seus.

Decide non presentar unha denuncia contra eles -e cando a policía os detén ela di que non foron eses- baseándose en dúas razóns; desconfía do sistema porque pensa que ao tratarse de persoas marxinais non van ter un xuízo xusto, e porque á fin tamén podería ser violada pola súa parella un día de borrachera e seguramente non o denunciaría.

Ate o de agora podería concordar con ela, aínda que tendo en conta que ela é avogada e o seu pai fiscal seguramente poderían facer moito pola xustiza dese xuízo. Tamén me fai preguntarme se segundo a súa liña argumental, se tes conciencia social non hai que denunciar aos agresores marxinais?

Pero o que xa me rematou de alporizar foi o paso seguinte: quedou grávida e decide non abortar. Recoñécelle ao seu pai que se quedase embarazada da súa parella -no suposto da violación da borrachera- si que o faría. O argumento é que si decidiu vivir nese medio tan duro, isto é o que hai.

Ole, ole!!!

Non só vai ter unha criatura, que non quería en condicións normais, senón que vai pasar a vida pendente de que o violador queira exercer a paternidade -ou algo peor.

Digo eu…Srs. cineastas, se as poucas personaxes femininas que hai van ser así…

 

Rematou Cineuropa

Case o agradezo porque os meus xeonllos non sei se ían resistir moito máis tempo esta sobredose de postura estática continuada.

Pero merece a pena, pódese ver unha mostra -xa escollida- do cine que se fixo en Europa durante todo o ano e tendo en conta que nesta cidade desapareceron os cines que proxectaban películas europeas…

Vou facer un pequeno balance do que foi para min -que non coincide coa cualificación do público.

As películas que máis me gustaron, por esta orde foron Phoenix, de Christian Petzold; Samba, de Olivier Nakache e Eric Toledano e Winter sleep, de Nuri Bilge Ceilán.

A que me cabreou, siempre hai algunha que me cabrea, Plemya (the tribe), de Mirpslav Slaboshpitshy. Cabreoume porque ás veces os artistas xa non saben que facer para ser orixinais e neste caso, coma a acción transcorre nun centro especial para xordxs, a película non ten sons de voces, nin sequera cando falan os oíntes, pero si música e os ruídos ambientais. Xs protagonistas falan en linguaxe de signos pero non está traducida e subtitulada… Supoño que o director quería dicirnos algo moi profundo pero en min conseguiu que me dera a impresión de que despreza esa linguaxe.

E a que creo que me gustaría se a entendera, A pigeon sat on a branch reflecting on existence, de Roy Andersson. Non a entendín polo descoñecemento cultural das situacións traxicómicas, irónicas e de humor absurdo que se presentaban.

A que gañou foi What we did on our holiday (O noso último verán en Escocia) de Andy Hamilton e Guy Jenkin, que tamén me gustou pero en diferente medida á valoración do público.

Quero destacar unha película galega, que quedou de sétima, Las altas presiones, con dirección e guión de Ángel Santos, rodada en Pontevedra e Vigo.