Rexeneración da cidadanía

Dende sempre veño mantendo que as reivindicacións e protestas na rúa teñen que ir da man coas actuacións necesarias para resolver o conflicto. E non me refiro ás actuacións das persoas que xestionan as sociedades, que tamén, senon a toda a cidadanía.

Os partidos teñen que rexenerarse pero a cidadanía tamén.

As persoas que se dedican a Política dende sempre, que nunca desenvolveron unha actividade profesional fóra dela, acostuman a ser criticadas por descoñecer e estar lonxe do mundo real. Pero se o pensamos un pouco, nunha sociedade moralmente laxa é moi complicado que alguén poida chegar “impoluto” a desempeñar un cargo público -Monedero, Huerta…, poño estes exemplos porque o que fixeron foi anterior a súa actividade pública, coma cidadáns “normais”. Só se dende que naces xa está determinado que vas ser política poderás chegar a selo sen mancha algunha.

Copiar nun exame, desgravar a segunda vivenda, pagar unha empregada do fogar sen contrato, pagar sen factura -sen IVE- un arranxo na vivenda, utilizar as amizades para pequenos privilexios coma adiantar unha cita co médico… Cantas persoas -na nosa sociedade- non fixeron algunha destas cousa, ou outras peores?

Por que unha persoa pública do centro ou do norte de Europa dimite con máis facilidade que unha do sur? Pois eu penso que é porque as sociedades ás que pertencen son máis rigorosas cos comportamentos insolidarios ou trampulleiros e polo tanto elas, como parte desa sociedade, consideran normal asumir a consecuencia dunha conducta inadecuada.

Coma dicía, se a sociedade é moralmente laxa é moi difícil que dela saian políticos exemplares. Penso que o estamos facendo ao revés, pretendemos que as persoas que se dedican á política teñen que ser as que co seu exemplo nos “convertan en cidadáns exemplares” no canto de considerar que se a cidadanía ten boa saúde moral as persoas que se ocupen de dirixila tamén a terán.

Por que tanta xente é tan indulxente coa corrupción? Pois seguramente porque consideran que non é algo moi grave, que algunha desas cousas son as que fai “todo o mundo”.

É necesario unha rexeneración da cidadanía. Mentras sexamos tan benevolentes coas “microcorrupcións”, “corruptelas”… ou coma lle queiramos chamar… mal o vexo.

 

 

Grazas, Gonzo

No xornalismo, o mesmo que en calquera outra actividade, a actitude coa que te presentas inflúe na resposta dos teus interlocutores.

Teño comentado moitas veces que me parece fóra de lugar a actitude -bastante “fachendosa”- da maioría dxs reporteirxs cando preguntan ás personaxes que entrevistan. O obxectivo parece facer preguntas incómodas que non teñan resposta ou facer afirmacións tendenciosas como introdución á pregunta -nestes casos a persoa que ten que contestar atópase no dilema de desmentir ou matizar a afirmación inicial ou respostar a pregunta que vén condicionada pola introdución.

Xustifican esta actitude coa “liberdade de información” por unha banda, coa suposta necesidade -no caso dxs políticxs- de que necesitan da prensa para sobrevivir por outra e finalmente co de que “aturar” as incomodidades vai no soldo.

E claro, cando se atopan coa cidadanía non entenden que ésta tamén ten liberdade de expresión e que tamén debe ir no seu soldo que manifeste a disconformidade coa liña informativa -manipuladora polo que parece- dalgúns programas ou dalguns medios.

Por iso lle dou as grazas a Gonzo. Algunhas veces -moi puntualmente, porque en liñas xerais paréceme que o seu traballo é bo- manifestei a miña disconformidade coa súa forma de preguntar; dende lonxe cando non hai posibilidade de resposta, reiterando a mesma pregunta que non lle queren contestar… Pero no caso da cobertura do referendo catalán o seu traballo pereceume impecable.

Presentou a cara da normalidade, que tamén me parece importante. En todo momento as imaxes que presentou foron de xente “normal”, civilizada, que respondía nun sentido ou noutro dunha forma sosegada e cando facía conexión en directo co programa no que traballa había xente detrás, coas súas pancartas, pero que o deixaba falar.

E digo eu… algo terá que ver el e o seu traballo para que lle mostren ese respecto.

Para min foron as primeiras imaxes da normalidade que vin. Tamén teño que recoñecer que non vin moito a TV ese día porque xa supoñía o que ía atopar.

Non digo que non haxa que poñer as incidencias, especialmente cando son tan graves. Pero se se utilizan por ambas partes de forma tendenciosa, a información que se transmite non é obxectiva, polo tanto non é boa.

Defensores

Non escribo moito no verán, pero aproveitando a ponte -que non se pode saír moito porque está todo petado- vou comentar algo que vin nas redes.

Nunha páxina destas de salvadores, defensores dos dereitos da cidadanía… pero que non hai maneira de saber quen son, vin unha publicación na que había unha foto dun coche aparcado na rampa de acceso de minusválidxs co comentario correspondente da falta de civismo. Pensaba facer un comentario pero dinme conta de que xa alguén o fixera. O comentario era máis ou menos que estaba ben o da foto pero que sería mellor se chamaran ao guindastre para que retirase o coche inmediatamente. Reaccionei ao comentario mostrando a miña concordancia.

Este feito sérveme de motivo para comentar de forma máis xeral cal será o obxectivo das persoas que están detrás destas páxinas.

Como xa comentei, moitas veces son unha especie de plataformas cidadás pero que non mostran absolutamente ningunha información de se son unha asociación legalmente constituída, quen é a persoa responsable das publicacións… nada que xs identifique.

Algunhas veces defínense coma “defensores dos dereitos da cidadanía”. Eu teño moitas dúbidas ao respecto -no caso que comentei parece evidente que non se fixo nada para posibilitar a mobilidade das persoas con minusvalía. Para min defender os dereitos da cidadanía sería ser cívicx; non actuar contra os dereitos dos demais e actuar -na medida das posibilidades de cada quen- cando se están vulnerando os de alguén.

Dáme que os obxectivos destas páxinas son atacar ou pór en evidencia ás persoas e institucións de distinta cor política ou ter moitas reaccións ás súas publicacións -protagonismo. Ou as dúas cousas.

Non penso que se defendan os dereitos de ninguén poñendo fotos, memes, vídeos… nas redes sociais.

 

Cidadanía

Levo moito escrito “criticando” á cidadanía polo seu comportamento -por acción ou por omisión- tolerante ante as situacións pouco éticas que se producen na cotidianidade. Coma sempre non toda nin en tódolos casos.

Vivimos nun sistema capitalista, que por definición non é xusto. Rexeitamos outros sistemas porque condicionan as liberdades individuais, coma se co capitalismo a liberdade individual fose para todxs. Houbo que inventar o estado do benestar para corrixir o capitalismo, pero claro, dependemos dos gobernos e da economía para poñelo en práctica.

Na esencia do capitalismo está o beneficio, todo se mide pola relación coste-beneficio que se aplica ata aos servicios públicos.

Con este panorama, o cidadán teno complicado. Vou pór un exemplo real.

Unha empresa quere explotar uns terreos para a extracción dun mineral. O rendemento económico deses terreos, neste momento, é prácticamente nulo. A actividade que se pretende levar a cabo ten un efecto ambiental negativo pero dá a posibilidade as persoas propietarias do terreo de obter uns beneficios coa venda dos mesmos e tamén a outras que poden traballar para esa empresa.

É obvio o conflicto que se produce. Seguramente non se produciría se eses terreos estivesen proporcionando xs propietarixs -e polo tanto á zona- algún beneficio.

Ten que ser ecolóxico o paisano que viu coma tanta xente se fixo rica “cargándose” as costas?

A educación é fundamental para que a cidadanía sexa democráta, cívica, honesta, xusta, ecolóxica… e unha economía de subsistencia asegurada tamén.