Viraventos

Pero que clase de papafilloas somos?

Xa non sei se estamos idiotas, se as enquisas non teñen rigor ou as dúas cousas, que será o máis probable.

Non sei se eu estou idiota pero síntome algo así. Os novos dirixentes políticos levan dende as europeas destacando os erros dos partidos hexemónicos até o de agora e os inconvenientes do bipartidismo. Eu estaba, en parte, de acordo (xa comentei en algún momento que as democracias máis consolidadas aséntanse na existencia de tres ou catro partidos dos que dous son os que gobernan alternativamente, sós ou xunto con un dos minoritarios).

Hai que acabar co bipartidismo, hai que ir á cultura do diálogo, dos pactos… A cidadanía fíxolles caso e xa temos catro partidos “fortes”. Ben, primeiro obxectivo conseguido pero, e a cultura do diálogo e dos pactos? Ao día seguinte das eleccións non se oía falar doutra cousa que non fose “liñas vermellas”, “incompatibilidades”… Parece que vai ser certo o dito “ten coidado co que desexas porque pódese cumprir”. E empezaron, outra vez, as enquisas.

Nas primeiras parece que a cousa andaba por: Suben PP e Podemos e baixan PSOE e C’s. Pero agora -acabo de ler unha- parece que a situación é a contraria: suben PSOE e C’s e baixan Podemos e PP. E todo isto en menos de dous meses. Non digamos nos catro anos que debe durar unha lexislatura.

Que é o que nos fai mudar de opinión con tanta facilidade? Os medios de comunicación? Porque non pode ser que os partidos cambien con tanta rapidez. As súas estructuras son bastante “pesadas” para que se movan tan facilmente.

En calquera caso os movementos na intención de voto tampouco serían tan relevantes coma para mudar o panorama, a situación sería moi similar á actual.

Pero non me deixa de sorprender a facilidade coa que mudamos de opinión en algo tan importante como é elixir a quen queremos que nos goberne.

Bipartidismo

Polo que estamos a escoitar ultimamente, parece que o bipartidismo é un mal para a Democracia. Sen valorar a veracidade desta afirmación, doume por mirar a composición dos Parlamentos doutros países europeos e o que atopei foi o seguinte:

Os países con máis de 30 millóns de habitantes –Rusia, Alemaña, Reino Unido, Francia, Italia, España, Ucraína e Polonia- teñen parlamentos configurados con dous grandes partidos agás Rusia, que ten un só, e Italia que aínda que ten dous maioritarios que suman máis da metade dos escanos, entre o segundo e o terceiro hai pouca diferenza.

Os países que teñen entre 10 e 30 millóns de habitantes -Romanía, Holanda, Bélxica, Grecia, República Checa e Portugal- tamén teñen dous grandes partidos que suman máis da metade dos escanos aínda que hai outros tamén fortes, agás Bélxica e a República Checa que teñen os escanos máis repartidos entre varios partidos.

Nos países de menos de 10 millóns de habitantes, que son moitos; Hungría, Suecia, Belorrusia, Austria, Suíza, Bulgaria, Serbia, Dinamarca, Finlandia, Eslovaquia, Noruega, Irlanda, Croacia, Moldavia, Bosnia, Lituania, Albania Macedonia, Eslovenia, Letonia, Kosovo, Estonia, Montenegro, Luxemburgo, Malta, Islandia…. a cousa está máis repartida, pero concretamente Noruega, Suecia e Dinamarca –que se poñen moitas veces coma exemplo de países que funcionan ben- tamén teñen Parlamentos configurados basicamente por dous partidos.

Sen ignorar os beneficios da pluralidade, cargar as tintas sobre a importancia de acabar co bipartidismo para conseguir Democracia e Transparencia paréceme interesado.