Querido Ateneo:

Vas cumprir 10 anos… mimadriña… coma pasa o tempo.

Cando souben do teu nacemento non o dubidei, decidín ser nai copartícipe e fíxenme ateneísta. Era máis ben un renacemento e algunhas persoas que te apadriñaban parecéronme “interesantes”.

Quero facer aquí unha paréntese para lembrar a Herminio Barreiro, co que traballei algún tempo -pouco, desafortunadamente- na Sección de Sociedade Civil. Posiblemente foron os meus mellores momentos contigo; sentía que había participación, colaboración, ausencia de protagonismo individual…

Viñeches a este mundo coas dificultades propias dun recén nacido: buscar o teu espazo.

E tamén por estar neste mundo heredaches o bo e o malo da sociedade. Eres machista, elitista, pouco transparente e pouco galeguista, por mencionar o que a min me parece máis relevante do “malo”. Non moi diferente que a maioría das asociacións que existen na sociedade, incluíndo partidos políticos, sindicatos…

Pero eu non me conformo con que sexas coma todxs, gustaríame que foses o mellor. Por iso moitas veces cabréome contigo e alónxome de ti, logo penso que podes mellorar e volvo acercarme… ás veces síntome orgullosa de ti, outras non tanto… Non son nai biolóxica pero supoño que debe ser algo parecido.

E sigo aquí… confiando en que sigas medrando e mellorando.

Cando se quere loubar as persoas físicas utilízase a expresión “bo profesional e mellor persoa”. Para ti gustaríame unha do tipo “bo organizador de actividades e referente de valores cívicos”.

Que cumpras moitos máis!!!

A Ciencia

Onte estiven nunha interesante e bonita conferencia “A contaminación lumínica: o ano en que perdemos o ceo” organizada polo Ateneo de Santiago -Sección de Ciencia e Tecnoloxía- e impartida polo Profesor Salvador Bará, do Departamento de Física Aplicada -área de Óptica- da USC.

Ademais de previrnos sobre o efecto negativo da iluminación nocturna excesiva para poder observar as estrelas, tamén nos advertiu das argumentacións pseudocientíficas para defender a iluminación excesiva.

Temos a crencia de que os lugares ben iluminados son máis seguros pero non hai probas científicas para soster esta afirmación: non se producen máis “incidentes” nos lugares obscuros que nos iluminados, e aínda máis, dependendo de como sexa a iluminación o que fai é deslumbrarnos impedindo que vexamos o que hai detrás do foco luminoso. Outra cousa que nos aclarou é que as lámpadas led non son tan eficiente como pensamos porque a eficiencia está medida nunhas condicións que non son as ambientais. Tamén aquí hai un inconveniente engadido: como consumen menos poñemos máis ou témolas máis tempo acesas polo que o gasto final é maior, e parece que esta afirmación está comprobada -a nivel xeral, do consumo dunha poboación, non individual.

Todo isto levoume a unha observación máis xeral.

Non temos moi desenvolvidas as nosas capacidades científicas. Dio o informe PISA e tamén outros moitos estudos. Tampouco fai falta facer moitos estudos, non hai máis que observar un pouco o comportamento da xente; no tema da saúde, por poñer un exemplo de algo que nos importa moito, hai persoas que se autodiagnostican e automedican tendo en conta o que lle dixo alguén ou mirando en internet, deixan de comer un producto porque alguén dixo en internet que é canceríxeno… por non mentar as que cren xs antivacinas antes que xs pediatras.

As relixións non axudan moito a formar o pensamento científico, aínda hoxe hai creacionistas.

E o Capitalismo tampouco. Para o seu único obxectivo, ter beneficios, hai que convencer aos consumidores de que un producto é obxectivamente necesario, e recorren á ciencia e á pseudociencia.

Debería haber unha páxina web -como a de Carmena- para os desmentidos científicos.

 

Ateneo de Santiago

 Estes días están aparecendo nas redes sociais moitas persoas que recordan a Galeano, moitas ilustran con fotos a súa relación con el…

É o normal, o pasamento de persoas destas características produce conmoción en moita xente, por esperado que sexa.

A min chamoume a atención esta porque dous dos que aparecen nela xa non están entre nós. E tamén porque está Beiras.

Non son moi obxectiva con Beiras, téñolle unha certa admiración intelectual dende que fun alumna súa. É unha persoa moi polifacética aínda que se coñeza mais coma político.

Esta foto fíxome recordar algo que teño pensado moitas veces e que mesmo algunha comentei -de forma privada- con algún ateneísta. Por qué Beiras nunca estivo no Ateneo? Cóstame aceptar que o Ateneo de Santiago non atopase aínda a ocasión de contar con el para ningunha das actividades que realizou -se non me falla a memoria, que pode ser.

Ao longo da curta vida do Ateneo de Santiago téñense organizado moitas actividades para as que se contou con moitísimas persoas de diferentes ámbitos científicos e ideolóxicos, e de diferentes lugares xeográficos.

Beiras é compostelán, é Licenciado en Dereito, é economista, é un político de longa e coherente traxectoria -creo-, ten as súas costas un brillante historial académico na Universidade -publicacións, catedrático e decano na súa facultade…

Vamos, que non creo que sexa por falta de méritos nin de relevancia social. E ao ser el tan polifacético hai mais dunha sección na que encaixaría.

Gustaríame ver a Beiras no Ateneo.

Ateneo

Son ateneísta. Fíxenme socia do Ateneo de Santiago no momento que se “recuperou” o antigo Ateneo que deixara de existir por desuso.

Non son de filiacións de ningún tipo pero neste caso pareceume interesante pertencer a unha organización de persoas adultas e racionais. Non o fixen por altruísmo -para contribuír a culturización da cidade-, fíxeno por min, para ter un espazo de encontro con outras persoas con características similares ás miñas.

Sabía que, nese momento, iso non era posible porque a situación económica era precaria e non había nin sequera un local para reunirse, pero esperaba que a situación mellorase.

E dalgunha forma mellorou. Xa hai un local, as conferencias que se organizan teñen moito éxito na sociedade compostelá, temos convenios de colaboración con moitas institucións e organizacións -públicas e privadas- da cidade e da provincia, organizamos ou participamos en moitos actos públicos para homenaxear composteláns ilustres…

Para min é un misterio cómo acontece todo isto. A participación de ateneístas nas asembleas pode que ande polo 10% dos socios, a participación nas seccións -onde se organizan moitas das actividades- tamén é -en xeral- escasa, non hai actividades de encontro transversais onde falar de cómo queremos que sexa o Ateneo… Se eu hoxe estou escribindo isto é porque non atopo onde falar destas cousas -dentro do Ateneo.

Total, que o meu obxectivo inicial non se está a cumprir. Que por qué sigo a ser socia? porque penso que está ben que exista este tipo de asociacións, por iso colaboro aínda que case só sexa coa miña cota e porque en algún momento pode que me sexa mais útil.

Tampouco me vou resgar as vestiduras… pasa coma na sociedade en xeral, funciona o sistema paternalista: eliximos uns “pais” que nos gobernen, gobernan -non sempre contando con nós-, non participamos moito -as veces por apatía e outras porque non sabemos moi ben cómo facelo-, se non nos gusta non atopamos a maneira de melloralo nin onde manifestalo…

En fin… A ver se é certo que estamos nun momento de cambio… Eu non confío moito, pero pode ser.