A crianza

Ao ter sido docente sempre tiven o convencemento de que a evolución a unha sociedade igualitaria -en tódolos sentidos- pasaba pola Educación. Agora penso que era fe.

Toda a análise que vén a continuación parte do sesgo de clase media, media-acomodada pero non rica.

Polos 50 e pico a crianza eramos unha etapa de paso a persoa adulta; pasabamos moito tempo na rúa, a aprendizaxe era horizontal, as persoas adultas non se ocupaban moito de nós -á parte da alimentación e coidados de saúde básicos- ata que polos 4 anos ensinábante a ler, para cando fósemos á escola. Logo, se eras dun pobo e con algo de posibles, xa se pasaba ao internado para facer o Bachalerato. Podíache caer unha labazada alghuna vez pero tampouco era algo frecuente, contra o que poida parecer cando se fala -sesgadamente- desa época. Porque a sociedade estaba estructurada de forma que a autoridade non estaba cuestionada, e neste caso a crianza asumía que os adultos tiñan razón. O tema da alimentación infantil estaba claro; a crianza comía o mesmo que xs adultxs, pero ninguén comía moitos doces, nin moita carne vermella, nin moito azucre… Simplemente porque eran caros, estabamos na posguerra. Os doces estaban reservados para as festividades e a carne comíase unha ou dúas veces á semana porque o peixe estaba máis barato. A froita e a verdura eran basicamente de autoconsumo.

Os nosxs fillxs pasaron a ser o centro. Eramos ricos, a probabilidade de atopar un traballo era alta. Apareceu a diminución da lactancia e as garderías para que as nais se poidesen incorporar ao traballo. Supoño que para compensar na casa pasaban cousas algo curiosas. Eu coñecín unha parella que instalou á crianza no dormitorio principal, con baño incorporado, e mesmo reformaron o baño para poñer as pezas de tamaño infantil. Coma nós nos criamos na posguerra queriamos mercarlle á nosa crianza todo o mellor; os xoguetes máis á moda, a mellor roupa…. Todo o que nós non tiveramos. Esto incluía a comida; solomillo, bolaría industrial, doces e xeados en calquera momento… Pode que o máis positivo fose o aumento do consumo de froita. Perderon un pouco de autonomía fóra do fogar pero aínda xogaban sós, na rúa.

E agora paso a xs netxs. Aparece a crianza do apego e a lactación infinda, contra o que eu non tería nada que obxectar se non fose polo pequeno detalle de que as tetas tenas a nai. Non sei eu se facendo unha análise coste-beneficio nai-crianza o cambio merecerá a pena. Á parte disto o apego -coma case todo- pode saírse de nai. Unha cousa é que a criatura se sinta querida e protexida e outra que se faga dependente. Pode que neste caso os proxenitores tamén opten por facer todo o que non fixemos con eles. E así pasamos a unha situación na que as criaturas non teñen a máis mínima posibilidade de coñecer outro mundo fóra da burbulla familiar; non poden estar soas en ningún momento, non poden comer nada que non pase o filtro parental… na escola e no círculo de familia extensa hai que facer o mesmo que nas súas casas… E do da alimentación? Iso merece outro capítulo. Que si os lácteos, que si a chía, que si o veganismo…

E digo eu… non nos estaremos radicalizando tamén no da crianza? E tamén digo… Na crianza trátase de que as criaturas coñezan outras persoas, outros costumes… e de que se fagan autónomas.

Maia

Ola, ruliña!

Xa estás aquí. Os teus pais están moi contentos e a túa nai bastante aliviada, supoño, porque as últimas semanas foron algo incómodas.

É que resulta que decidiches esperar sentada. Que eu tamén o entendo, en principio ten bastante lóxica. Porque esperar cabeza abaixo -que parece ser o normal- dende fóra non se ve moi confortable.

Eu son unha tía-avoa, a que tece xerseis, chaquetas, mantas… que son coma os pementos de Padrón; uns saen ben, e outros non. Contigo, ao ser a cuarta, pode que atinara un pouco mellor, algo fun aprendendo. Para compensar adoitan ser bastante orixinais e con certa dificultade de elaboración.

Tés un irmán, Milo, que é moi alegre, sociable e atrevido. Sempre está disposto a ofrecer un sorriso a calquera mostra de atención que lle fagas. Seguro que aprendes moito con el.

Aquí vas estar ben; A familia, a cidade, o país… Toda a contorna é bastante favorable. Non perfectos, non hai nada perfecto, pero razoablemente amables para que poidas medrar comodamente e converterte na muller que ti decidas ser.

Naceches o mesmo día que Quevedo (o escritor) ou Blanco Amor e tamén que Amy Winehouse, artistaza cos seus demos, ou Kate Millett, feminista estadounidense, que defendía -a mediados do século pasado- que o patriarcado non deriva da esencia humana senón da cultura.​ Boa xente.

Chegas no medio da borrasca Danielle -anteriormente foi un furacán- que non son frecuentes nesta época, pero tranquila, non é nada, un pouco de chuvia -que facía falta- algo de vento e nada máis. Xa che avanzo que os humanos sómosche bastante esaxerados e decontado facemos unha traxedia de calquera cousiña.

Benvida ao mundo!!!

Exiliadxs

Segundo o dicionario da Real Academis Galega

exiliar

PARA TODAS AS ACEPCIÓNS SINÓNIMOS desterrar(se), expatriar(se)

verbo transitivo1 Expulsar [unha persoa] da súa patria por motivos políticos, con prohibición de volver a ela. O ditador exiliou os principais líderes políticos. 

SINÓNIMO relegar CONFRÓNTESE deportar

verbo pronominal 2 [Persoa] abandonar a súa patria por motivos políticos. Exiliouse cando o seu bando perdeu a guerra.

emigrar

PARA TODAS AS ACEPCIÓNS SINÓNIMO migrar

verbo intransitivo 1 Deixar o propio país ou o lugar de orixe, para establecerse noutro, en particular por razóns de traballo. Moitos galegos tiveron que emigrar en busca de traballo. 

ANTÓNIMO inmigrar

2 Zooloxía [Especies animais] cambiar de lugar, polo xeral en épocas fixas. Hai moitas aves que ao rematar o verán emigran a países cálidos.

A primeira observación que me gustaría facer é que se existen estas dúas palabras non entendo por que se utiliza o termo “exiliadx económicx” porque xa hai a palabra emigrante. Polo tanto eu non chamaría exiliada a unha persoa que foxe do seu país -moitas veces cos seus cartos- despois dunha revolución ou dun cambio de réxime que lle vai resultar lesivo economicamente.

Eu quero falar das persoas que se exilian voluntariamente por razóns ideolóxicas despois dunha guerra -que perderon-, dun golpe de estado… ou mesmo porque o Goberno do seu país lle limita a súa liberdade. Das exiliadas no sentido estrito.

E aquí tamén faría dous grupos. O das persoas cuxa vida corre perigo pola súa significación no rexime anterior, e o das que foxen buscando unha sociedade na que se sintan máis libres.

Aínda que respecto a decisión individual que pode tomar unha persoa de exiliarse para vivir noutro país con máis liberdades individuais, respecto moito máis a de aquelas que deciden quedar no seu para tatar de reverter a situación e buscar mellorar a situación para toda a sociedade.

Tendemos a idolatrar ás persoas que foxen dun país porque non se senten libres e van a outro para contar a situación do seu -e mesmo poden chegar a vivir diso. Hoxe para coñecer a situación dunha sociedade non fai falta que alguén teña que vir, fisicamente, a contárnolo. Por moi represor que sexa un Goberno a información flúe irremediablemente.

Grazas ás persoas que quedaron en España despois da Guerra moitas poidemos coñecer os valores democráticos, a pesar da represión e polo tanto dalgún custo persoal, e transmitilos a outras moitas. Sempre hai algún curruncho, algunha forma de capear o temporal…

E cando digo custo persoal refírome, entre outras cousas, a que estas persoas eran “vixiadas” polo Poder ao tempo que acusadas de mornos -tibios- polos “teóricos”.

Prefiro ás persoas heroínas do cotián no canto das que fan discursos, que tamén valoro.

Nuria

Ola miña ruliña,

Outra da xeneración COVID! Non hai moito daba tamén a benvida ao teu primo Milo neste mesmo blog.

Estaba previsto que naceras en xuño pero parece que eres máis de improvisar. Penso que teus pais vancho agradecer, esperar estresa moito.

Este mesmo día, 25 de maio, ademais do teu nacemento, pasaron algunhas cousas importantes no mundo.

Naceu, hay moito tempo, Louise Hammarström, a primeira muller sueca que recibiu educación formal en Química,

Mike Oldfield lanza o seu disco Tubular Bells. Isto é unha cita interesada, gústame moito a min,

E os gobernos de varios países europeos declaran “Inimigo do mundo” a Napoleón Bonaparte. Por poñerte algún exemplo.

Naces pasado xa o inverno, boa idea.

Hai algo que che quero dicir; ten moito tino cos mitos, especialmente co do “Amor romántico”. Nalgún tempo xa te darás de conta que é unha teima que teño.

A Mestra Hipatia parece que dixo -destas datas é difícil ter información fidedigna- xa polo século IV da nosa época, que

As fábulas deben ensinarse coma fábulas, os mitos coma mitos e os miragres coma fantasías poéticas. Ensinar supersticións coma se fosen verdades é terrible. A mente das crianzas acéptaas e cre, e só cunha grande dor, e tal vez traxedia, poderáse libras delas cos anos. De feito, a xente pelexa por unha superstición tanto coma por unha verdade, ou incluso máis.

Hipatia de Alexandría

Afortunadamente tanto o teu pai coma a túa nai son persoas de Ciencia e non van permitir que a aceptación do irracional e ilóxico forme parte do teu pensamento.

Por outra banda a túa nai será un bo referente feminino para ti. É unha persoa que busca o que quere con naturalidade, sen vitimismos.

Polo que respecta á gastronomía -avoas “cocinillas” á parte- poderíase dicir que es coma un combinado “mar e terra”. Tes raíces de dúas Comunidades con produtos de primeira calidade: patacas, peixe e marisco por unha banda e pemento, carne e embutidos pola outra.

Pois aquí estás, de momento algo maltreita. Pero a túa vida pinta ben, tes unha familia que te esperaba coma auga de maio, nunca mellor dito, vas vivir nunha sociedade que sendo moi mellorable non está mal…

Pois iso, todo razonablemente ben.

Benvida!!!

Milo

Ola meu pequerrecho,

Es da xeración COVID, iso é así. Pero éche un nome máis coma a X, a milenial… Xa verás que somos así, gústanos porlle nomes a todo.

Non creas todo o que che conten desta pandemia. Non é o peor que lle pasa ao mundo. Sen ir máis lonxe penso que a túa nai xa tivo pasado tempadas peores.

Pode que ti e a túa prima Nuria cheguedes aquí grazas a que tivemos que pasar bastante tempo na casa. Enténdeme, non só por iso. Aos teus pais xa lle andaba na cabeza o asunto pero, e isto é cousa miña, pode que as circunstancias xogaran a favor.

Tés un nome diferente -raro dirán moitxs. Eu tamén. E o do teu pai tampouco é dos máis comúns. A min gústame ter un nome raro. Cando empecei ir a escola mosqueoume un pouco que non houbese ninguén máis que se chamase así pero vinlle as vantaxes rapidiño, non facía falta engadir o apelido; era eu, Nair, e xa! sen ningunha dúbida.

Chegas a un mundo no que a cousa non está en xeral para botar foguetes pero ti podes ter unha vida razoabelmente boa; o teu pai é un tipo estupendo, a túa nai moi doce, o teu avó Toño ten moi boa conexión coa crianza, a túa avoa Luz vaiche facer comidas boísimas… Tes unha manchea de tíos e tías, primxs… Naces nunha sociedade desenvolvida con bos servicios públicos, aínda que nos oirás queixarnos dela todo o tempo porque sómosche un pouco dadxs ao pesimismo. Creme, vas estar ben.

Tamén chegas no mes das Matemáticas

Que se ben é certo que non teñen boa sona entre o alumnado, son a base de case todas as disciplinas científicas e tamén das artísticas; Música, pintura… Por non falar da influenza na formación do pensamento lóxico, que tanta falta nos fai.

Puideches rematar o círculo nacendo o día π (3.14), e fixeches o amago, pero ao remate preferiches nacer o mesmo día que o teu tío Jorge. Moi boa elección tamén.

Que quen son eu? Pois eu son tía do teu pai, tía avoa túa. Sonche a da calceta, ultimamente doume por aí. Fago cousas de lá para todo o mundo con diferentes resultados pero con boa intención. Tamén a que agasalla cadros cada vez que teño ocasión. Coma decidín vivir sóa ando un pouco a miña bóla pero pódese contar comigo para moitas cousas.

Benvido ao mundo e á familia!