Cineuropa 33

Este ano houbo un cambio na dirección e organización do festival. Non souben nada diso ata que me puxen a mirar o día que ía empezar. Ao mirar no buscador atopeime con algunhas novas que comentaban que este ano non era Losa o que o organizaba e outras mesmo dicían que en algún momento temeuse pola súa existencia. Ao parecer este ano había dúas candidaturas para a organización e a de Losa tiña erros administrativos (¿¿??) polo que foi desbotada.

Que coincidiran ámbalas cousas pareceume bastante raro. Logo souben -por unha das partes- que algo houbo pero a verdade do asunto sigo sen sabela.

Sentino porque dende o principio sempre fora director o mesmo e a verdade estabamos moi contentxs, especialmente coa programación.

Estou asistindo, coma tódolos anos, pero cunha certa “curiosidade” polos cambios.

Dende a gala inaugural o novo equipo quería deixar claro que ía ser coma sempre. A presentadora comentou, en tono de humor, que ela pensaba que ía haber novidades… pero que non vía ningunha.

Pasado o ecuador, eu si que atopei alguns matices. Empezo polos que considero favorables.

A pesar de que a empresa organizadora é madrileña o festival está “máis galeguizado”. A Directora e o Subdirector -que estiveron nas presentacións de directoras e directores de películas, entregas de premios…- sempre utilizaron o Galego; O premio que se dou na gala inaugural foi a unha actriz galega, que fixo unha exaltación do uso do galego no cinema…

Tamén estivo “máis feminizado”. Todo o festival xira en torno á muller; “Cuestión de perspectiva” é o subtítulo, o lema. Os premios que se entregaron foron a dúas actrices e unha directora; o 40% dos filmes que se pasaron están dirixidos por mulleres… ademais de que a directora do festival é muller.

A páxina web está mellorada e moito máis activa. As redes sociais, tamén.

E si, botei de menos esas películas raras -non sei se “de culto”- nas que en un momento estás por marchar, pero logo parece que lle vas encontrando o sentido, logo cabréaste porque volves estar perdida… e ao final pode que che acabe gustando, algunhas veces, e outras pensando que tiñas que ter marchado a primeira vez que che pasou pola cabeza.

Tamén botei de menos dúas chorradas; A música de “Qué será, será…” na película sorpresa e no índice de seccións do programa, a páxina na que está cada filme.

 

Órganos sexuais

Non entendo moi ben a necesidade duns determinados órganos sexuais para sentirse dunha maneira ou outra ou para ter unhas determinadas preferencias sexuais.

Hai pouco comentaba cunha amiga oa casos dalgunhas persoas, de sexo masculino que, ao sentirse mulleres, mudaron a súa fisonomía  e o seu nome por outros femininos para ser mulleres lesbianas e continuar coa mesma parella que tiñan.

Tamén hai mulleres que por ter que facer masectomías din non sentirse mulleres “completas” e sométense a cirurxía de reconstrución mamaria para sentirse ben.

E digo eu… Non sería máis sinxelo seguir un proceso máis lóxico?

Explícome. A Natureza dáme un corpo cunhas determinadas características sexuais e xenéticas; órganos sexuais “masculinos”, pene, testículos… ou femininos, ovarios, vaxina, peitos…; e xenéticas, cor da pel, pelo, ollos, altura…

Como a Natureza non é tan sabia coma se di, pode ser que algúns órganos saian defectuosos; cegueira, xordeira… ou malformacíons doutro tipo.

Grazas á Ciencia e á tecnoloxía moitos destos erros pódense corrixir.

Cando os erros da Natureza impiden a unha persoa levar fisicamente unha vida normalizada entendo que se faga o cientificamente posible para corrixir eses erros e mellorar a súa vida.

Pero tamén entendo que non é o mesmo un implante coclear para que alguén poda oír que unha intervención para ser máis altx -e por iso penso que no primeiro caso a Seguridade Social debe ocuparse e no segundo non. Moitas veces todxs pensamos que non estaría mal ter rasgos xenéticos diferentes pero decidimos vivir con eles, mesmo se existe a posibilidade de mudar o aspecto exterior. De feito un dos obxectivos da Educación é sentirse ben contigo mesmx.

E, sen demasiado coñecemento do asunto, fágome unha pregunta.

É posible que se necesiten uns órganos sexuais determinados para que alguén se sinta home ou muller ou tamén forma parte da cultura patriarcal?

E aínda me fago outras: Teño que sentirme menos muller se non teño útero ou tetas? E se non podo ter fillxs naturais?

Crédeme, non é que me parezan cousas superficias, teño reflexionado bastante sobre isto e a conclusión á que chego é que seguramente cadaquén podería sentirse como quixera no corpo que lle tocou se non fose polos prexuízos e estereotipos machistas.

 

Ata o chichi do relato

Hai tempo que non escribo pero non por falta de ganas senón porque é tal o cabreo e o cansanzo que se me agolpan as ideas. Xa non son capaz de aclararme con tanto relato.

Non me aclaro porque coma case sempre, no que ao relato se refire, todos teñen algo de razón. Abro paréntese para dicir que a de Rivera non a acabo de ver, pero algunha terá tamén.

Podemos axudou a sacar ao PP do Goberno, ben. Pero non entendo o dos presupostos nin que dende o primeiro momento queira un goberno de coalición pero coa (case)única finalidade de fiscalizar ao PSOE. Non me parece que partir da desconfianza sexa boa base. O PSOE tampouco soubo convencer a Podemos, penso que tería que buscar a maneira de convencelos e de que recuperaran -se algunha vez a tiveron- a confianza. Porque que a desconfianza de uns xenere a desconfianza dos outros é entrar nunha vía morta.

E todo polo relato. Pregúntome se tantos expertos coma hai nos partidos non caeron na conta de que militantes e votantes non son a mesma cousa. Non son militante do PSOE nin de Podemos  e algunha vez -alomenos unha- votei a cada un. E teño que dicir que a min non me importa nadiña o relato neste caso. Pode ser porque ao non ser home non lle dou tanta importancia a o de baixarse os pantalóns, non ter collóns, telos máis cadrados e máis grandes ca ti…

Podemos debería sabelo, de feito Errejón tíñao moi claro, Canto máis actúan para satisfacer a militancia máis votantes van perdendo -polo menos ata o de agora.

Votantes somos moitos máis e somos xs que facemos que os partidos ganen unhas eleccións ou non. Moitas persoas pensamos coma Iñaki Gabilondo no videoblog de hoxe “Irresponsables e incapaces” 

 

En serio, non podo con tanta tetosterona!!!

 

Maltrato

Acabo de ler un artigo en Infolibre ” El Maltrato a la tercera edad…” e, aínda que non me conta nada que eu non soubese, fíxome recordar o fácil que é caer no maltrato.

Fun docente e en máis dunha ocasión atopeime dicindo ao alumnado algo ou directamente machista; “que dous “nenos” vaian buscar unha mesa…” -algo que rapidamente amañaba engadindo algo coma “ben, dous calquera…”-, ou algunha resposta “irónica” algo improcedente. Por non falar do desexo impulsivo de darlle unha bofetada a alguén.

Todo isto nun entorno laboral, un periodo tempo determinado. Non quero nin imaxinar unha situación de coidados a tempo completo!!!

Todo isto pasoume sendo unha persoa ideoloxicamente feminista e pacifista, pero a cultura capitalista está aí e non é sinxelo librarse dela completamente.

Afortunadamente para min non tiven que coidar a maiores por un longo periodo de tempo, pero sempre tiven claro que a probabilidade de maltrato cando se coida a alguén na contorna familiar é moi alta. Por moito que se lle queira a esa peraoa, e ata me atrevo a dicir que precisamente por “querer o mellor para ela”. Cando nos ocupamos de alguén poñemos demasiada énfase na súa saúde física; non comas isto, non fagas estoutro… o que nos leva a discusións estúpidas que poden levar á persoa “dependente” a sentirse un estorbo, infantilizadas ou directamente maltratadas.

Bou facer unha paréntese, cando dicimos o mellor para ela tamén estamos pensando no mellor para mín porque se a enferma empeora vou ter máis traballo.

Sei que se tivese que coidar a alguén, en algún momento calquera dos dous nos sentiriamos maltratadores unhas veces e maltratados outras.

Por iso decidín que, cando chegue o caso, non quero que me coide unha persoa da familia; quero facer o que me de a gana sen ter en conta se é bo ou malo para a miña saúde -que ironía falar de saúde nesas circunstancias! Por suposto sempre que a única afectada sexa eu.

E así o teño especificado no meu testamento vital

Ecoloxía e pseudociencia

Xa sei que o pensamento científico non é o máis común na nosa sociedade.

Tamén sei que somos menos ecolóxicos canto máis avanzamos en economía e tecnoloxía.

Eu entendo que unha empresa que quere venderme un producto utilice argumentos pseudocientíficos para convencerme de que ese producto é bo e ademais é ecolóxico. Xa conto con iso. Dos que se consideran ecoloxistas, non.

Xa teño comentado que non me parece máis ecolóxico substituír o plástico por papel (é certo que o plástico non degrada; pero tamén o é que para fabricar papel hai que talar árbores, polo que a cuestión paréceme que está en que facemos co plástico).

Hoxe vou co papel hixiénico húmido.

Para empezar deberiamos diferenciar o papel hixiénico húmido das toalliñas limpadoras, desmaquilantes… Que quede claro que non son partidaria de botar ao váter nada que non sexa papel hixiénico, e non o fago.

Uso papel humido dende que me operei de hemorroides, por indicación do cirurxán. Ao principio usaba un de farmacia que tiña unha substancia desinfectante -ademais de ser máis suave. Aínda non estaba comercializado o “normal”. Logo pasei a usar o húmido normal.

Ultimamente empezou a entrarme algo de mala conciencia polos “transtornos” que ocasiona.

Así que decidín facer un experimento. Metín unha porción -unha toalliña- en auga. E isto foi o que pasou.

1.- Uns minutos máis tarde

2.- Unhas horas máis tarde.

Así que xa me quedo máis tranquila. Degrada.

Quero mandarlle unha mensaxe a todos aqueles que nos avisan nas redes de todas as cousas que son malísimas: Antes de porvos tan estupendos e de poñer as empresas de malísimas informádevos ben e despois diferenciar as toalliñas limpadoras do papel hixiénico húmido. E se atopades un papel hixiénico que non degrade, decide cal é.

Neste caso parece máis fiable a empresa fabricante que as persoas que nos alertan.