Por que pode que vote ao PSOE

Normalmente voto así:

Nas eleccións ao Parlamento de galicia BNG,

Nas Municipais BNG e ultimamente Compostela Aberta polo das Mareas e coalicións variadas,

Nas Xerais a cousa xa foi máis variada; primeiro foi PC, logo Eu, logo UP. Esto en xeral. Polo medio votei nalgunha ocasión BNG -cando a situación a nivel estatal estaba “tranquila”- e tamén ao PSOE -no caso contrario, situación “complicada”.

Agora mesmo penso que estamos nunha situación tirando a complicada.

Para min o PSOE sempre foi un partido amigo. Con discrepancias considerables nalgún caso pero nunca ao punto de consideralo non demócrata nin siquera de dereitas liberal, sempre o encaixei na socialdemocracia.

Polo tanto votar ao PSOE non supón alteración anímica; que non preciso “Tapar o nariz”!, vaia

Son defensora dos Partidos e dos Sindicatos como formas de organización Políica e Laboral. Cabréanme moito os personalismos; non me gusta oír “o partido de…” “eu vou facer…” “Sanchismo” etc., etc. Si creo no liderazgo.

Pedro Sanchez paréceme un bo líder para un partido “regular”, unha persoa demócrata, de partido e cunha proxeción internacional que non tivo ningún outro Presidente.

E o máis importante, soubo capear o temporal de construír un goberno de coalición, gobernar con minoría parlamentaria e coas discrepancias internas do Goberno… Por se isto fose pouco o período no que lle tocou gobernar tampouco foi fácil.

Tamén podo elixir votar á coalición de esquerdas que se forme, pola parte de EU non tería ningunha dúbida, para mín tanto Alberto Garzón coma Yolanda Díaz tiveron, coma membrxs do Goberno, unha actuación muy correcta -por non dicir impecable xa que non me gustan os superlativos- pero non podería dicir o mesmo de Ione Belarra, tamén coma membra do Goberno. Penso que dende esa posición non se debe descalificar publicamente ao Presidente, estar todo o tempo resaltando as discrepancias antes de chegar a un acordo, atribuírse tódolos trunfos e desentenderse dos fracasos… Resumindo; que non distinga o Goberno dos Partidos. As decisións do Goberno son colectivas e non sempre cada compoñente está totalmente de acordo con todas elas, consensuar é iso. Contribuír a queimar o teu propio goberno, NON. Pola outra banda, a socialista, foron moito máis comedidxs. especialmente o presidente do Goberno que “pobrecico mío” debeu facer moito ioga e moita maditación para aparecer sempre tan sereno.

Pois por todo isto pode que vote ao PSOE nas próximas eleccións

A crianza

Ao ter sido docente sempre tiven o convencemento de que a evolución a unha sociedade igualitaria -en tódolos sentidos- pasaba pola Educación. Agora penso que era fe.

Toda a análise que vén a continuación parte do sesgo de clase media, media-acomodada pero non rica.

Polos 50 e pico a crianza eramos unha etapa de paso a persoa adulta; pasabamos moito tempo na rúa, a aprendizaxe era horizontal, as persoas adultas non se ocupaban moito de nós -á parte da alimentación e coidados de saúde básicos- ata que polos 4 anos ensinábante a ler, para cando fósemos á escola. Logo, se eras dun pobo e con algo de posibles, xa se pasaba ao internado para facer o Bachalerato. Podíache caer unha labazada alghuna vez pero tampouco era algo frecuente, contra o que poida parecer cando se fala -sesgadamente- desa época. Porque a sociedade estaba estructurada de forma que a autoridade non estaba cuestionada, e neste caso a crianza asumía que os adultos tiñan razón. O tema da alimentación infantil estaba claro; a crianza comía o mesmo que xs adultxs, pero ninguén comía moitos doces, nin moita carne vermella, nin moito azucre… Simplemente porque eran caros, estabamos na posguerra. Os doces estaban reservados para as festividades e a carne comíase unha ou dúas veces á semana porque o peixe estaba máis barato. A froita e a verdura eran basicamente de autoconsumo.

Os nosxs fillxs pasaron a ser o centro. Eramos ricos, a probabilidade de atopar un traballo era alta. Apareceu a diminución da lactancia e as garderías para que as nais se poidesen incorporar ao traballo. Supoño que para compensar na casa pasaban cousas algo curiosas. Eu coñecín unha parella que instalou á crianza no dormitorio principal, con baño incorporado, e mesmo reformaron o baño para poñer as pezas de tamaño infantil. Coma nós nos criamos na posguerra queriamos mercarlle á nosa crianza todo o mellor; os xoguetes máis á moda, a mellor roupa…. Todo o que nós non tiveramos. Esto incluía a comida; solomillo, bolaría industrial, doces e xeados en calquera momento… Pode que o máis positivo fose o aumento do consumo de froita. Perderon un pouco de autonomía fóra do fogar pero aínda xogaban sós, na rúa.

E agora paso a xs netxs. Aparece a crianza do apego e a lactación infinda, contra o que eu non tería nada que obxectar se non fose polo pequeno detalle de que as tetas tenas a nai. Non sei eu se facendo unha análise coste-beneficio nai-crianza o cambio merecerá a pena. Á parte disto o apego -coma case todo- pode saírse de nai. Unha cousa é que a criatura se sinta querida e protexida e outra que se faga dependente. Pode que neste caso os proxenitores tamén opten por facer todo o que non fixemos con eles. E así pasamos a unha situación na que as criaturas non teñen a máis mínima posibilidade de coñecer outro mundo fóra da burbulla familiar; non poden estar soas en ningún momento, non poden comer nada que non pase o filtro parental… na escola e no círculo de familia extensa hai que facer o mesmo que nas súas casas… E do da alimentación? Iso merece outro capítulo. Que si os lácteos, que si a chía, que si o veganismo…

E digo eu… non nos estaremos radicalizando tamén no da crianza? E tamén digo… Na crianza trátase de que as criaturas coñezan outras persoas, outros costumes… e de que se fagan autónomas.

Maia

Ola, ruliña!

Xa estás aquí. Os teus pais están moi contentos e a túa nai bastante aliviada, supoño, porque as últimas semanas foron algo incómodas.

É que resulta que decidiches esperar sentada. Que eu tamén o entendo, en principio ten bastante lóxica. Porque esperar cabeza abaixo -que parece ser o normal- dende fóra non se ve moi confortable.

Eu son unha tía-avoa, a que tece xerseis, chaquetas, mantas… que son coma os pementos de Padrón; uns saen ben, e outros non. Contigo, ao ser a cuarta, pode que atinara un pouco mellor, algo fun aprendendo. Para compensar adoitan ser bastante orixinais e con certa dificultade de elaboración.

Tés un irmán, Milo, que é moi alegre, sociable e atrevido. Sempre está disposto a ofrecer un sorriso a calquera mostra de atención que lle fagas. Seguro que aprendes moito con el.

Aquí vas estar ben; A familia, a cidade, o país… Toda a contorna é bastante favorable. Non perfectos, non hai nada perfecto, pero razoablemente amables para que poidas medrar comodamente e converterte na muller que ti decidas ser.

Naceches o mesmo día que Quevedo (o escritor) ou Blanco Amor e tamén que Amy Winehouse, artistaza cos seus demos, ou Kate Millett, feminista estadounidense, que defendía -a mediados do século pasado- que o patriarcado non deriva da esencia humana senón da cultura.​ Boa xente.

Chegas no medio da borrasca Danielle -anteriormente foi un furacán- que non son frecuentes nesta época, pero tranquila, non é nada, un pouco de chuvia -que facía falta- algo de vento e nada máis. Xa che avanzo que os humanos sómosche bastante esaxerados e decontado facemos unha traxedia de calquera cousiña.

Benvida ao mundo!!!

Brecha dixital

Penso que nesto da fenda dixital das persoas maiores hai moito paternalismo e interese económico, coma en case tódolos aspectos que concirnen á xente maior.

Son unha persoa maior moi independente.

Empecei a utilizar ordenadores cando aínda non tiñan rato, si, coas teclas de función. De Internet xa non digamos. Logo viñeron os ratos e tiven que adaptarme. É moito máis fácil, dician os informáticos. Pero non nos enganemos; o máis sinxelo é o que xa se sabe. Aprendín. Tamén apareceron as redes internas que só servían para mandar documentos entre departamentos da mesma empresa ou entidade… Tamén aprendín. Coa Internet global o mesmo.

Foise desenvolvendo o uso en liña; aparecen páxinas web, aplicacións… para facer compras e xestións administrativas… Tamén aprendín a utilizalas.

Ata aquí todo normal.

Pero logo chegaron as melloras. Para que o procedemento fose máis sinxelo, máis seguro… Informáticos e empresas non paran de facer innovacións de forma que o que antes facías dunha maneira agora é de outra. Para que ata unha crianza de tres anos saiba facelo.

Aquí vou facer unha paréntese; as criaturas de tres anos non son máis listas do que era eu a esa idade porque saiban utilizar unha tableta ou un teléfono -eu non o facía basicamente porque aínda non existían-, é que están pensadas e deseñadas para que o fagan.

Ben, continúo. Pois con tantas “melloras” chega un momento no que xa aprendín a facer a mesma cousa de tantas maneiras -recordemos que son maior- que nas tarefas que non son cotiás xa non me da a gana de aprender máis, porque é moi probable que a próxima vez que teña que facelo xa sexa diferente. E xa prefiro que alguén a faga por min. Pero non porque non poida facela eu senón porque non teño ganas de pelearme coa aplicación; que se toquei na icona do lado, que se se colga, que se nese momento non vai porque está sobrecargada…

Son unha analfabeta dixital? Penso que non.

Que hai moitas cousas que prefiro facer en persoa? Si, especialmente mercar.

E digo eu… A atención personalizada non debera ser un servizo só para persoas maiores coa excusa de que non sabemos utilizar a tecnoloxía.

Eu sei utilizar as cabinas de “pago fácil” -vaia ironía- das autoestradas ou as caixas de autopago dos supermercados pero non o fago por varias razóns diferentes ao descoñecemento.

Exiliadxs

Segundo o dicionario da Real Academis Galega

exiliar

PARA TODAS AS ACEPCIÓNS SINÓNIMOS desterrar(se), expatriar(se)

verbo transitivo1 Expulsar [unha persoa] da súa patria por motivos políticos, con prohibición de volver a ela. O ditador exiliou os principais líderes políticos. 

SINÓNIMO relegar CONFRÓNTESE deportar

verbo pronominal 2 [Persoa] abandonar a súa patria por motivos políticos. Exiliouse cando o seu bando perdeu a guerra.

emigrar

PARA TODAS AS ACEPCIÓNS SINÓNIMO migrar

verbo intransitivo 1 Deixar o propio país ou o lugar de orixe, para establecerse noutro, en particular por razóns de traballo. Moitos galegos tiveron que emigrar en busca de traballo. 

ANTÓNIMO inmigrar

2 Zooloxía [Especies animais] cambiar de lugar, polo xeral en épocas fixas. Hai moitas aves que ao rematar o verán emigran a países cálidos.

A primeira observación que me gustaría facer é que se existen estas dúas palabras non entendo por que se utiliza o termo “exiliadx económicx” porque xa hai a palabra emigrante. Polo tanto eu non chamaría exiliada a unha persoa que foxe do seu país -moitas veces cos seus cartos- despois dunha revolución ou dun cambio de réxime que lle vai resultar lesivo economicamente.

Eu quero falar das persoas que se exilian voluntariamente por razóns ideolóxicas despois dunha guerra -que perderon-, dun golpe de estado… ou mesmo porque o Goberno do seu país lle limita a súa liberdade. Das exiliadas no sentido estrito.

E aquí tamén faría dous grupos. O das persoas cuxa vida corre perigo pola súa significación no rexime anterior, e o das que foxen buscando unha sociedade na que se sintan máis libres.

Aínda que respecto a decisión individual que pode tomar unha persoa de exiliarse para vivir noutro país con máis liberdades individuais, respecto moito máis a de aquelas que deciden quedar no seu para tatar de reverter a situación e buscar mellorar a situación para toda a sociedade.

Tendemos a idolatrar ás persoas que foxen dun país porque non se senten libres e van a outro para contar a situación do seu -e mesmo poden chegar a vivir diso. Hoxe para coñecer a situación dunha sociedade non fai falta que alguén teña que vir, fisicamente, a contárnolo. Por moi represor que sexa un Goberno a información flúe irremediablemente.

Grazas ás persoas que quedaron en España despois da Guerra moitas poidemos coñecer os valores democráticos, a pesar da represión e polo tanto dalgún custo persoal, e transmitilos a outras moitas. Sempre hai algún curruncho, algunha forma de capear o temporal…

E cando digo custo persoal refírome, entre outras cousas, a que estas persoas eran “vixiadas” polo Poder ao tempo que acusadas de mornos -tibios- polos “teóricos”.

Prefiro ás persoas heroínas do cotián no canto das que fan discursos, que tamén valoro.