O suicidio

Para min o suicidio e un dereito. Dereito a decidir sobre a miña vida, o meu corpo. O mesmo que o aborto ou a eutanasia.

O suicidio estivo -e penso que aínda está- penalizado pola Igrexa católica, e non sei se por outras. A unha persoa que se suicidaba non lle estaba permitido soterrarse “en sagrado”.

Parece que aos Nazis tamén lles molestaba que os judeos se suicidasen do canto de esperar a que os torturaran e mataran, e poñíanlles atrancos para facelo coma cortar o subministro de gas.

A min paréceme que nos dous casos a idea é que ti non podes decidir se vives ou non porque hai un “amo” que decide por ti. Decidir ti sería o mesmo que negar a autoridade do teu superior

Non me gusta a campaña que se está facendo sobre a prevención do suicidio porque parece que o mal é o suicidio. Para min o “mal” está en que unha persoa se sinta atrapada na súa propia vida de tal maneira que deixe de ter o máis mínimo interese, remate suicidándose ou non.

Pola contra tamén penso que o suicidio pode ser, nalgúns casos, a mellor opción de vida.

Por iso me gustaría que a campaña reivindicativa fose por outros camiños; reivindicar o Estado do benestar, a saúde física e mental… Non por demonidar o suicidio.

O obxectivo, para min, é que a xente viva razoablenente tranquila -xa non digo feliz-, non que non se suicide.

Eu nunca tiven pensamentos suicidas pero considero o suicidio coma unha opción de vida que, no caso de elixila, non debería culpabilizar a ninguén.

A calidade de vida dunha persoa non debe ser un medio para conquistar un obxetivo -evitar o suicidio. É un obxectivo en si mesma. Se se consegue, pode que haxa menos persoas que decidan abandonar a vida prematuramente.