Punto de vista

Once upon a time…Hai moito tempo, nun programa destes de reeducación de adolescentes, trataban de facerlle ver a unha rapaza que o mesmo feito pode verse de diferentes maneiras, e mostrábanlle unha imaxes deste tipo. Nese momento pareceume unha parvada.

Agora mesmo paréceme que estas imaxes reflicten as miñas sensacións, unha especie de explicación do que me acontece.

Nas dúas imaxes vexo as caras e a copa, pero na primeira de entrada vexo a copa  e teño que facer un enfoque diferente -como cando miras o cristal da ventá ou a paisaxe que se ve ao fondo- para ver as caras, mentras que na segunda de entrada vexo as caras e despois de modificar o enfoque, a copa.

Na vida pásame algo parecido; hai unha realidade que eu vexo dunha forma -copa- e moita xente do meu redor ve doutra -caras. Non é que eu non sexa capaz de ver a outra, pero non é a que primeiro me vén.

Isto leva a moitos malentendidos.

Vou pór un exemplo moi parvo, pero que se pode trasladar a moitas situacións. Normalmente como peixe. A cantidade que merco depende de que tipo de peixe é -grande ou pequeno, cabezón ou non, fileteado ou enteiro…- en resumo, de canto desperdicio ten. Por esa razón, se é unha peza, pregunto o peso para decidir se levo esa ou outra. O normal é que me contesten o que costa. Non é que non entenderan a pregunta, e que dan por suposto que é iso o que me importa.

E así é como me sinto; eu vou vendo copas onde o resto da xente vai vendo caras, ou ao revés.

Presidencialismo

A cultura política da cidadanía española é escasa. Ao principio xustificábase pola xuventude da democracia. Tiñamos que aprender moito sobre o funcionamento do sistema democrático e ía levar tempo.

E vaia que si… leva tempo, pero non tanto porque nos coste traballo aprender, que tamén, senón porque dende a política e dende os medios parece que se fai o posible para confundirnos.

Para empezar chamámoslle presidente ao xefe do goberno, esto xa confunde. En moitos países -que teñen como forma de estado a República, pero non só- chámanlle primeiro ministro, o nome Presidente resérvase para o xefe do estado. Ex. No Reino Unido a xefa do estado é a Raíña e o xefe do goberno (primeiro ministro), Cameron. En Francia o xefe do estado (presidente da república) é Hollande e o xefe do goberno (Primeiro ministro), Valls.

Polo tanto, nos países que teñen como forma de estado a República hai eleccións á presidencia da república, para elixir a xefatura do estado, e eleccións lexislativas para elixir xs representantes da cidadanía nos parlamentos.

As eleccións xerais en España son unicamente lexislativas -o xefe do estado xa vén de serie-, pero non o parecen. Os partidos -polo procedemento que sexa- deciden quen é “candidato a presidencia” e aí empeza a campaña de lanzamento dese candidato coma se o fosemos elixir directamente. O argumento é o seguinte: esa persoa é a que propón o partido para a presidencia do goberno, logo se gana o partido el será o presidente. A maioría da xente cre que está votando a esa persoa -ata nas municipais-, non xs candidatxs da súa circunscripción.

A ver… cos nosos votos eliximos as persoas que compoñen o Parlamento e alí deciden quen vai presidir o goberno.

Ata agora, co bipartidismo, coincidía. O candidato do partido que gañaba as eleccións era o presidente do goberno. Pero isto non fixo máis que afianzar o erro, a cidadanía cre que ese proceso é automático. Pero en esencia non o é.

Agora, coa nova situación de pactos e alianzas, pode ocorrer que goberne un partido cun presidente do goberno que non era o candidato -porque non foi aceptado polos partidos que o apoian.

Resúltame chocante que ao mesmo tempo que nos están dicindo que estamos nunha nova era, cunha nova forma de facer política na que o importante é a colaboración, o consenso… saian os candidatos coas súas mellores galas e o mellor dos seus sorrisos para convencernos de que eles serán a salvación -Estou pensando en Iglesias e Sánchez.

Parece que as eleccións van ser presidenciais, non lexislativas.

Non me gustan as campañas baseadas nunha persoa, son máis fan dos equipos.

Por enriba das nosas posibilidades

Estamos investigando por encima das nosas posibilidades. E adxetivando. E se me apurades ofendéndonos tamén.

Eu xa non podo con tanto exceso, son máis de matices. Fomos aplicando os adxetivos sen a mínima graduación e agora cando aparece alguén imputadx, a repercusión e a análise nos medios -e na sociedade- é dar por suposto imputado = corruptx, malversador… Da igual o delito polo que sexa imputadx e da igual que nos explicaran por activa e por pasiva que para estar imputado só fai falta que alguén te denuncie, polo que sexa.

E, como non hai matices tamén nos ofendemos por un quítame de aí esa palla. Eu, individualmente, non me ofendo pola maioría das chorradas que din algúns falabarato sobre as mulleres. Eso si, esixo sempre os dereitos que como cidadá me correspondan.

O da “investigación” sobre as persoas que se dedican á política non é novidade. Antes non había tuiter, pero había os famosos informes (dossieres) que estaban aí para amedrentar ou para sacar nun momento determinado.

Dende tódolos lados houbo actuacións desproporcionadas. Vou recordar unha de cada lado. En Santiago varios concelleiros e concelleiras -do PP- foron denunciados e inhabilitados por un acto administrativo do que máis tarde foron absoltos. Íñigo Errejón tamén foi denunciado por unha cuestión administrativa. Nos dous casos o tema foi tratado coma se xs implicadxs tivesen cometido un crime contra a humanidade.

O problema desta espiral de ética e moral na que entramos é que aquí non hai normas -no momento que se fai unha norma, o moral pasa a ser legal- e cadaquén analiza e xuzga segundo os seus propios criterios.

E, chegamos a esta tolemia na que os novos gobernos están dedicando moito tempo e enerxías ás polémidas mediáticas que se van montando en vez de dedicarse a gobernar. A oposición dedícase a investigar as actividades privadas dos gobernantes, os medios a dar repercusión, os gobernos a dar explicacións… e… Quen a resolver os problemas?

O humor

Eu son máis ben tirando a sosaina; non é doado que algo me arranque unha gargallada, non me río con depende que chistes, tampouco me río con personaxes coma Torrente… e algúns chistes ou bromas ata me cabrean un pouco.

Estamos en plena polémica da utilización do humor e fixeime nalgunhas máximas que oín ou lin estes días, coas tres estou parcialmente de acordo.

O humor é ficción

O límite está no contexto

O límite do humor negro está na dor das vítimas

O humor é ficcion, a veces. En moitas actividades artísticas está presente o humor; no cine, na literatura… mesmo hai subxéneros; comedia, literatura de humor… Nestes casos podemos elixir, o mesmo que coas que non son de humor. A min non me gustan as películas de acción trepidante con moitos efectos especiais e moito ruído, e non vou velas. Tampouco me gustan moitas de humor -xa mencionei as de Torrente- que tampouco vexo.

Tamén existe o humor satírico, que non é de ficción, é de opinión. Nos xornais aparecen viñetas de humor que se colocan na sección de opinión. Pode alguén ofenderse por iso?

Ter en conta o contexto ten sentido, non é o mesmo publicar, nun medio, un chiste sobre xs funcionarioxs que facelo na túa cara -eu fun funcionaria. A persoa que mantiña que o límite está no contexto puña coma exemplo facer o amor, que está ben en xeral pero non se o fas no velorio do teu avó, diante do féretro.

Pór o límite na dor das vítimas estaría ben. Aínda que tamén hai que recoñecer que dentro do “colectivo” de vítimas hai unhas máis sensibles ca outras. Mesmo hai familiares de segundo grao de parentesco que se ofenden máis que a propia vítima.

A min non me gusta o humor que ridiculiza colectivos -gangosos, funcionarixs, mulleres, homosexuais, habitantes de Lepe… Pero o que realmente me importa é a malafollá. Moitas persoas utilizan o humor coma unha excusa para ofender sen que a persoa ofendida poida defenderse. Aclaro. Como titora docente tiven que resolver casos deste tipo.

Un grupo fai matonismo -“bromas pesadas”- a un alumno polo seu amaneiramento, anomalía física… outrxs compañeirxs dinlle que faga como que non lle importa e así pararán, pero non paran porque saben que si que lle importa… Cando se aborda o problema na titoría, o primeiro argumento dos “matóns” é: “no… é de broma e a el non lle importa, xa sabe que é broma, somos amigos…”. Vaia, que non ten sentido do humor a criatura.

Para min o límite está na intencionalidade de causar dor, de forma directa.

Obxección de conciencia e desobediencia civil

Algunhas familias cren que o que fai a súa crianza na Escola infantil é Cubismo, pero non. Picasso era un moi bo debuxante e pintor que, segundo o vexo eu, cansou de facer as cousas que xa facía ben e decidiu inventar outra maneira de representación.

Coa obxección de conciencia e a desobediencia civil pasa un pouco o mesmo.

Nun momento determinado, xeralmente dende a esquerda, empezouse a reivindicar a concepción do ben e do mal individuais -conciencia-, diferentes da moral social, que era a cristiá. E entrou na categoría de “dereito”. De entrada nada que obxectar, mentras quede no ámbito da moral individual. Porque cando están en xogo varias conciencias… Vou pór exemplos.

Cando quixen facer o meu testamento vital fun a un notario, cando viu que unha das miñas instruccións era que quería eutanasia activa voluntaria, no caso de que nese momento estivese legalizado ese procedemento, díxome que con ese punto non mo facía por obxección de conciencia. Supoño que moitos médicos tamén farán obxección de conciencia no momento que sexa legal, como xa o fixeron co aborto. Están exercendo un dereito?

E xa enlazo coa desobediencia civil. Tamén ten moito predicamento entre a esquerda, pero ten o seu perigo. Ese tipo de persoas que acabo de mencionar están facendo desobediencia civil negándose a facer algo que formaría parte do seu traballo e, tal como eu o vexo, deberían ser xulgados por iso. Desobedecer á moral cristiá é pecado e desobedecer as leis é delito, iso debería estar moi clariño para todo o mundo porque a río revolto… proveito para os “moralistas”.

A desobediencia civil estaba pensada para incumplir leis que atentaran contra os dereitos humanos, pero está sendo utilizada con base na conciencia -eu creo que esa norma é mala e polo tanto desobedézoa.

Con tino!!! Non vaiamos converter estes dous conceptos en excusas para impór a nosa moral, porque os que teñen outra tamén o van facer, e seguro que mellor.