Solucionar os problemas

Cambio é unha palabra que escoitamos moito ultimamente. Temos que mudar moitas cousas. Unha das que temos que abordar é a nova forma de facer política, de xestionar os votos da cidadanía coa nova configuración do mapa político. A ver como nos sae.

Dentro da xestión política hai un aspecto que a min me preocupa: como se van solucionar os problemas. A tendencia, até o de agora era facer unha lei específica para ese asunto, pero con iso só non se soluciona o problema. Roubar xa era delito antes de que houbera leis anticorrupción, sen embargo en vez de utilizar esas leis enchíanse páxinas nos xornais e facíanse manifestacións na rúa protestando.

Unhas declaracións que lle oín onte a Carmena sobre os desafiuzamentos fíxome reforzar a miña idea de cómo hai que resolver os problemas.

Vou tomar este exemplo; hai un problema, unhas persoas van quedar sen vivenda porque non poden pagar o aluguer ou a hipoteca. Hai que evitar o desafiuzamento ou hai que evitar que esas persoas queden na rúa?

Hai que acabar cos desafiuzamentos!!! Berros, insultos, manifestacións, minutos de TV, páxinas de xornais… queda moi ben pero, pódese acabar con eles? NON! existiron, existen e existirán. Que quere dicir acabar con eles? Que xs propietarixs das vivendas teñen que quedar sen cobrar toda a vida?

Que pasa con esta vía? pois que xenera moita agresividade, intranquilidade… inténtase que se prohiban, vaise ao Congreso… Un proceso moi longo que non remata de solucionar o problema porque a solución non pasa por aí -evitalo.

Hai que evitar que as persoas vivan na rúa? SI. Como? Pois solucionando o problema desas persoas antes de que teñan que deixar -porque a teñen que deixar- a vivenda na que se atopan.

Cal é a solución de Carmena? Pois bastante sencilla; que, no momento que se produce a demanda de desafiuzamento, a xudicatura a comunique ao Concello e que dende aí se analice a situación das persoas afectadas -se teñen algún sitio ao que ir ou non, e se non o teñen buscarlle unha vivenda social. Como o proceso da demanda leva un tempo, no momento de executar a sentenza o problema da vivenda debería estar solucionado, pero de non ser así aplazaríase a sentenza. Desta forma, cando se produce a sentenza a vivenda xa está valeira.

Hai que facer unha lei? Non, só hai que introducir ese “protocolo”. Polo que lle oín onte parece que xa están niso e que á xudicatura parécelle ben.

Esta paréceme unha boa -e tranquila- forma de resolver un problema.

Advertisements

E agora… esperar a novembro

Non entendo moi ben as estratexias dos partidos políticos, e mira que me gusta a política.

Vou repasar,

o bipartidismo non é bo,

as maiorías absolutas non son boas, e, case coma consecuencia,

hai que ir á cultura de colaboración, acordos, pactos…

Agora mesmo estamos nunha situación bastante parecida á que se pretendía, sen embargo non vexo eu moito interese en empezar xa a gobernar poñendo en práctica eses principios.

C’s xa o dixo claramente, non pensan entrar en ningún goberno do que non teñan maioría e Podemos non o dixo, creo, pero témome que vai ser o que faga, polo menos até despois das xerais.

En Andalucía non se puido formar goberno -nin sequera para deixar gobernar- para non luxar as autonómicas e municipais. Que vai pasar agora?

Por parte de C’s está claro, deixará gobernar nos casos que acepten as súas condicións pero non formará parte de gobernos que non sexan seus. Isto é a cultura de acordos? se acordas será para asumir a responsabilidade de gobernar ti tamén. Non me resulta fácil entender esta clase de acordos que eu resumiría: Se queres gobernar tes que facer isto que eu che diga, pero falo ti só que eu non me podo enmerdar con tarefas de goberno porque quero gañarche as xerais.

Isto é cultura de acordos ou é cultura de estratexia electoral?

No caso de Podemos non oín declaracións tan concretas, non sei se pensarán mollarse algo -gobernando con outras forzas- ou se tamén queren chegar impolutos as xerais. Estou a referirme ás autonómicas, que é nas que se presentaron sós.

No caso das municipais entraron coma forza política en algunha marea, pero as mareas tamén van ter que chegar a acordos para gobernar.

O desgaste de gobernar forma parte da política, é un risco que hai que correr, que non sempre desgasta. Aí están eses alcaldes “de toda a vida”.

A miña pregunta sería; se a nova política é a dos acordos entre varias forzas, porque as maiorías son malas, Por que non se acorda xa? Por que o acordo me pode luxar? Pero, pactar non era bo?

Chegade a acordos dunha vez porque se non a xente vai seguir pensando que o mellor é un goberno cun único partido “forte e estable”. A non ser que todos queirades ser ese partido “forte e estable”, claro. Que me dá a min que si.

Xornada de reflexión

Pode que sexa unha parvada iso da xornada de reflexión. Hai países que non a teñen, outros que si… Pero o que me parece puro infantilismo é ese interese por querer burlar a norma. Se non nos gusta haberá que cambiala.

Hoxe fun á plaza (mercado) e atopeime con que estaban promocionando os mercados. Non sei moi ben como foi deseñada esta campaña, o sábado pasado tamén había esa celebración.

Hoxe regalaban estas bolsas de tea que directamente che colgaban ao ombro coa publicidade cara fóra. O sábado pasado non vin as bolsas, pero tampouco podo dicir se as había ou non –eu ando bastante a miña bóla e non me entero de moitas cousas que pasan ao meu arredor.

A bolsiña trae publicidade da Xunta, que me parecería máis ou menos normal se non fose hoxe xornada de reflexión.

Non sei se chegará a constituír delito electoral. A publicidade é institucional, non de partido, pero as institucións están, neste momento, gobernadas por un partido concreto.

Este feito fíxome recordar o intento de concentración do 15-M, que tamén sería un acto non partidista pero que todo o mundo asociaría a unha opción electoral. Tamén a pachanga de fútbol, creo, do equipo de campaña de Podemos en Madrid, con Pablo Iglesias coma estrela invitada.

Estes feitos xuntos leváronme a pensar que somos trampóns, da igual de que cor. Botamos as mans a cabeza cando alguén fai trampa pero as nosas trampas, son menos trampas?

Interese por provocar? Gústanos a bulla constante?

Pode que os fangos sexan bos para a pel, pero a min, non me gusta vivir neste fango!!!

As pelexas de fango non son rendibles para a esquerda, sempre levaremos as de perder; a dereita é mellor niso e ademais está mellor adestrada.

Recadación popular

Recadación popular, colecta, cuestación popular… seguro que aínda hai máis posibilidades -son de ciencias-, pero non, resulta que é crowdfunding -creo.

Ya teño dito outras veces o absurda que me parece esta tendencia de poñerlle nomes en Inglés ás cousas, é unha teima que teño e claro, as teimas é o que teñen, que non marchan con facilidade.

Pero ao que vou. Está de moda, ademais de pór os nomes en Inglés, recadar cartos polo sistema da cuestación popular. Fano os partidos políticos, as asociacións culturais, outras asociacións e mesmo persoas individuais. En xeral paréceme ben, aínda que xa sabemos onde poden derivar algunhas “donacións”.

Algunhas veces fago pequenas donacións cos cartos que me sobran -non porque sexa rica senón porque son austera- a asociacións culturais das que non son socia, partidos políticos dos que non son militante -a veces nin sequera votante… porque sen compartir os seus fins ao cento por cen penso que desenvolven un labor interesante.

Este tipo de peticións adóitase facer por internet, e a achega tamén.

Non espero recoñecemento algún pola miña doación. De feito nalgún caso preguntan se desexas aparecer nunha lista de doadores, e non elixo esa opción. Pero penso que non estaría mal que responderan dalgunha maneira para que tiveramos a completa seguridade de que os nosos cartos están exactamente onde queriamos. Ya sei, o normal é que sexa así pero a miña confianza neste trasiego electrónico é un pouquiño reguleira.

Sei que están moi atarefadxs, tamén sei que para contestar a tódalas persoas que fixemos donativos -dicindo que recibiron os cartos e que grazas pola colaboración- non fai falta que o fagan individualmente; unha carta modelo vale para todxs, só hai que copiar os enderezos dos correos electrónicos. Pode que resulte antigo, pero gustaríame que non se perderan de todo as fórmulas de cortesía.

Porfa crowdfundingstas, contestade á xente que vos axuda.

Analizar e interpretar

Manteño dende hai moito que os colectivos volvéronse similares. Quero dicir que funcionan da mesma maneira; grupos sociais de amizade, comunidades de viciños, xornalistas, políticos… Refírome especialmente á forma de analizar.

Constantemente nun grupo familiar ou de amizade hai malentendidos por calquera parvada e ao aclaralos case sempre aparece a mesma frase “crin que querías dicir…”. Outras veces, falando de terceiras persoas escoitamos “di isto pero en realidade o que pensa é estoutro”.

A min ocórreme con moita frecuencia, o que digo ou fago acaba sendo interpretado nun sentido antagónico ao que eu pretendía. Ás veces maniféstancho “queres dicir que…?” que dan ganas de contestarlle “quero dicir exactamente o que dixen”. Pode que te interpreten sen que digas ou fagas algo, vouno ilustrar con algo que me pasou.

Na convocatoria de reunión da comunidade de veciños aparecía eu coma veciña sen dereito a voto. Na reunión preguntei, á empresa que a xestiona, qué pasaba. Dixéronme que non estaba ao corrente cos recibos, que o banco os devolvera. Preguntei por que non me informaron cando devolveron o primeiro. A resposta foi algo así: Coma na reunión do ano pasado manifestou algunhas queixas á xestión, pensamos que deixara de pagar os recibos a modo de protesta ¿?. Ao remate a responsabilidade era da propia axencia que pasou mal os recibos ao banco -as miñas dúbidas á xestión confírmanse.

Que estas cousas pasen nunha contorna informal non ten moita transcendencia -aparte do cabreo momentáneo.

Pero este tipo de interpretacións nos medios respecto dxs políticxs paréceme excesivo. Hai pouco, nunha tertulia “política”, preguntaban a un candidato pola “descualificación” dun político a outro. O curioso é que esta descualificación non era directa. Vou pór un exemplo irreal: A entrevistada é Cifuentes e pregúntanlle que lle parecen as declaracións de Aznar contra Rajoy porque falou ben de Aguirre.

Isto xa é con tirabuzón; quero que vostede me interprete a interpretación que eu fixen do que dixo alguén. Brillante!!

E digo eu… Que tal se primeiro analizamos -con certo rigor- o dito ou o feito?

Asinar ao chou

É algo que facemos diariamente, asinar ou aceptar contratos ás cegas.

Aceptamos a política de cookies e nin sequera sabemos o que son as cookies; aceptamos as condicións -nin idea de que condicións- do contrato -nin idea de que contrato- cando descargamos unha aplicación ou unha actualización do softwere do equipo informático; aceptamos, por teléfono, as condicións do contrato coa nova compañía telefónica…

Asinamos o contrato do seguro da casa ou do coche polo que nos di a persoa que nos atende pero en realidade non coñecemos a cobertura ata que queremos utilizalo. E aínda así acabamos sabendo unha cousa que non inclúe. Asinamos no banco a actualización dos datos persoais pero en realidade non sabemos se é iso ou outra cousa, confiamos que sexa iso.

Cando chegan as consecuencias deste proceder ao tuntún, entón dicimos que nos enganaron, que eu cría que era outra cousa. Unhas veces será certo e outras non. E isto vale para todxs: para xs políticxs corruptxs e para a cidadanía en xeral.

Hai sentenzas moi sinxelas que son moi útiles, unha delas é se non o entendes non o merques, así de fácil. E se o mercas -que es moi libre- non delegues a responsabilidade.

Unha amiga contoume que o seu avó, unha persoa con poucos estudos formais, que xa vivira a república e nese momento estaba na dictadura, cando tiña que ir ao Concello -sempre, por se acaso, e especialmente se o chamaban- vendaba a man dereita -era destro- para ter unha excusa e non asinar nada, de momento. Por se hai algunha persoa nova lendo isto, aclararlle que nese momento as autoridades non aceptaba ben que rexeitases o que che propuñan.

Pois iso, pode que nen tanto nen tan calvo, pero con rumbo.

Andar con voltas

É o que mellor se nos dá, andar con voltas -marear a perdiz. Facémolo na política, a sanidade, a educación… Perdemos unha morea de tempo e de enerxía en cousas que non só non son relevantes senón que serven de cortina de fume que tapan, por un tempo, outros asuntos de maior calado.

Na educación, coma tódolos anos por estas datas, estamos coas reválidas, probas externas, avaliación das ensinanzas… como lle queiramos chamar. Hai uns anos era a selectividade.

Detratores deste tipo de probas argumentan que se as probas non están ben deseñadas, que só recollen parte dos contidos curriculares, que se fan a idades moi temperás, que poden servir para cualificar os centros educativos… Todo isto é, en parte, certo. Igual de certo que o que pasa se non se fan as reválidas: o profesorado fai probas que non sempre están ben deseñadas, en moitos casos peor que as da reválida; fanse probas a tódalas idades e os centros xa están cualificados sen necesidade de informes oficiais. No que se refire aos contidos curriculares, non se recollen todos pero tampouco se avalían -non se utilizan os resultados duns contidos para avaliar outros.

Defensores das probas argumentan que serven para avaliar o sistema, que os resultados poden ser útiles para mellorar determinados aspectos… Que podería ser certo se non fose porque levamos os apaños de serie. Nas consellerías e nos centros faise trampa; fíltranse as probas, axúdase ao alumnado mentras as fan, corríxese con “benevolencia”…

Logo vén a análise do informe PISA e, coma sempre, depende o que se analice ou quen o analice. A Educación pode estar fatal, regular ou bastante ben e a responsabilidade é doutros diferentes aos que analizan.

Vou facer a análise de Perogrullo. Os centro privados elitistas -que normalmente están nas cidades- e os públicos que están no centro das capitales de provincia teñen “máis nivel”. E non ten case nada a ver cos materiais, as instalacións, o profesorado nin sequera coa metodoloxía; ten que ver co estrato sociocultural do alumnado. Xa está, xa o dixen.

Os colexios e institutos públicos que están no centro das cidades, pola súa antigüidade, non acostuman a ter boas instalacións, van quedando pequenos e polo tanto teñen a razón alumnado/profesorado alta, o profesorado é maior -tárdase en conseguir unha praza nas cidades, especialmente nas capitales de provincia- e, teoricamente, menos dado á incorporación de novas metodoloxías… pero teñen “bo nivel” porque o alumnado está selecionado de forma natural: non viven os pobres no centro das cidades. E as familias deste alumnado si que cren que ter unha titulación académica vale para algo.

Todo isto fíxome recordar unha canción de Fuxan os ventos, Foliada, dos anos 70.

A educación vai pra adiante,
chega pra todos igoal.
Os nenos do campo dinlles:
¡Viva o traballo manual!

E aquí está a nai do año: a igualdade, ese é o verdadeiro problema e niso deberíamos concentrar as forzas.